oktober, 2020 | Rien van Horik Cycling

CORONA-BLOG 77: HET ULTIEME FOTOMOMENT

DONDERDAG 29 OKTOBER 2020

Nu het groeiend aantal Coronabesmettingen ervoor gezorgd heeft dat de (inter)nationale veldritkalender voor het grootste deel geschrapt is valt voor veel wielerfans hun hobby weg. Dat geldt niet alleen voor de deelnemers maar ook voor de organisatoren, de supporters, de juryleden, de begeleiders, de medewerkers en de wielerfotografen. Na mijn eerste kennismaking met Facebook heb ik in de loop der jaren vaak gebruik gemaakt van de foto’s waarop ik te zien was. Meestal met toestemming van de vrijetijds- of beroepsfotografen. Als speaker sprak ik ze vaak bij de aankomstlijn. Met de meeste fotografen heb ik dan ook hier een vriendschapsband opgebouwd. Eén daarvan, Vic Geerlings, stuurde mij begin deze week een bestand met maar liefst 259 foto’s waar ik vaak de renners na afloop interview tijdens de huldiging of op een andere manier in actie te zien ben als microfonist. Soms confronterend als de buikomvang in een te strakke juryblouse goed te zien is, maar meestal met een eerlijke weergave zoals ik eruit zie als ik mijn hobby uitoefen.

Samen met al die andere foto’s die ik heb opgeslagen op de computer zijn dat blijvende herinneringen aan mijn wielerjaren. Om een mooie foto te kunnen “schieten” zie ik de wielerfotografen ook in moeilijke omstandigheden hun werk doen of hun hobby uitoefenen. Zelf ben ik eerlijk “geschreven” niet zo thuis in het fotograferen. Zelfs een eenmalige selfie maken met mijn Samsung III geeft vooral een wazig beeld. Hoewel de fotografen meestal zelf uit beeld willen blijven zie je toch af en toe dat dit niet altijd lukt. In de serie over de wielersport in Coronatijd in de Kempen nam streekomroep Kempen TV namelijk ook een interview af met Theo van Sambeek. Via onderstaande link vertelt Theo zijn onderhoudende verhaal over zijn fotopassie. Voorlopig staan voor mij nog het EK en het NK op het programma maar het blijft spannend. Ik kan deze bijdrage niet anders afsluiten als met “maar we hebben de foto’s nog…”

CORONA-BLOG 76: BOELS-DOLMANS. EEN TIJD VAN KOMEN EN GAAN…

WOENSDAG 28 OKTOBER 2020

Met Pierre Boels hadden we enkele jaren geleden een interessant gesprek, in afwachting van een huldiging op het podium, over de betekenis van taal in de wielersport. De directeur van het internationaal vermaarde verhuurbedrijf uit Sittard was gecharmeerd van zijn provinciegenoot die regelmatig aanschoof bij praatprogramma’s op TV en de taal in al haar facetten aan bod liet komen. Gaandeweg het gesprek kwam ik erachter dat het om mijn vroegere klasgenoot Wim Daniëls ging die toch echt uit het Brabantse Aarle-Rixtel komt. De vader van Pierre, Pierre senior, was in de jaren zeventig gestart met het verhuren van spullen voor de bouw. Hij raakte, als naamgever van de amateurploeg Boels-Lemmens en als clubsponsor van de legendarische Geleense wielerclub de Ster, al snel betrokken bij sponsoring in de wielersport. Het bedrijf zou, ook door diverse overnames, tot één van de grootste verhuurbedrijven in Europa uitgroeien.

Negen jaar geleden verscheen de naam Boels weer, toen nog eerder bescheiden, op het shirt als co-sponsor van de vrouwenploeg van Dolmans Landscaping. Een jaar later waren de rollen omgekeerd en sindsdien fungeerde Boels Rental als hoofdsponsor van één van de meest succesvolle wielerploegen uit de historie van het vrouwenwielrennen. Zij hebben acht jaar lang een belangrijke rol vertolkt in het professionaliseren van het vrouwenwielrennen. Met wereldkampioenen als Lizzy Deignan, Amalie Dideriksen, Chantal Blaak en Anna van der Breggen in hun midden. Maar ook met de trouwe sponsoring van het andere Limburgs bedrijf Dolmans Landscaping dat zelfs elf jaar actief is geweest als ploegsponsor.

Ik heb in de loop der jaren bijna alle rensters van het team wel eens voor de micro gehad. Vooral in de meerdaagse Boels Ladies Tour, maar ook in bijvoorbeeld de helaas van de kalender verdwenen Boels Hill Classic. Na acht jaar komt er ook een einde aan het sponsoren van de Women’s World Tour-etappewedstrijd de Holland Ladies Tour en zijn de organisatoren naarstig op zoek naar een nieuwe hoofdsponsor. Hopelijk slaagt deze zoektocht! Het voortbestaan van de vrouwenploeg is in ieder geval met de komst van de nieuwe hoofdsponsor SD Workx voor de komende jaren verzekerd. Boels Rental en Dolmans Landscaping: bedankt voor jullie jarenlange promotie van het internationale vrouwenwielrennen!

CORONA-BLOG 75: INDIANENVERHALEN EN NEILSON POWLESS

Elk kwartaal glijdt bij mij automatisch het literaire wielertijdschrift De Muur door de brievenbus. Jaren geleden kreeg ik het abonnement als verjaardagscadeau en sindsdien loopt het abonnement zonder iets te hoeven doen gewoon door… De nieuwste uitgave heeft als titel “Tour Masqué” gekregen en laat wielersportjournalist Jeroen Wielaert aan het woord over de Tour van dit jaar. Enkele jaren geleden heb ik hem ontmoet bij een Wielercafé in de Bredase wijk ’t Ginneken waar hij een aangename gesprekspartner was. Hoofdstuk zestien heb ik als eerste gelezen. Dat ging namelijk over de Amerikaanse beloftevolle prof Neilson Powless. Ik wist niet dat hij de eerste “native American” was die in de Tour van start is gegaan. Daarom in deze bijdrage ook nog wat andere “indianenverhalen.”

In onze kinderjaren speelden we regelmatig “koobooi en indiejaan” in de bossen en op de heide (de “prairie”) rond mijn geboortedorp Lierop. Op de “eeuwige” jachtvelden hebben we ongetwijfeld scènes nagespeeld uit legendarische westernfilms in zwart wit. Waarin de cowboys Duits spraken (we keken toen veel naar de Duitse TV die het begrip ondertiteling niet kende) en de indianen jeugdheld Kluk-Kluk imiteerden. Als onderwijzer in ’t Eind heb ik later zelfs een speelfilm in “Westernstijl” met de leerlingen opgenomen. Op de weide bij de familie van den Eerenbeemt, in een wigwamtent en met de muziek van Ennio Morricone op de achtergrond. Een geluidsopname van een echte pratende Indiaan van één van mijn Amerikaanse geluidenelpees maakte het nog levendiger. Ik moet hiervoor ongetwijfeld inspiratie opgedaan hebben tijdens mijn vakanties in Amerika waar ik bij de Navajo-indianen te gast was. Daar was gelukkig voldoende “vuurwater” aanwezig om na een maaltijd de hete Chilipepers in een origineel Indiaans bonengerecht te kunnen “blussen.” De Navajo’s voerden een regendans op ( die hete zomer van ’88 zou het overigens helemaal niet regenen) in de originele kledij. Daarna stapten ze in hun jeans en T-shirt op hun sneakers in hun pick-up trucks. In Tv-documentaires zag ik later dat de Indianen in het land van Uncle Sam vaak in erbarmelijke omstandigheden in reservaten leefden. Dat was de andere kant van de medaille.

Neilson Powless is een late afstammeling van de Oneidastam. Die in zijn prille jeugd de powwow-stammenbijeenkomsten bijwoonde. Door zijn ouders (vader was triatleet en moeder nam deel aan de Olympische Spelen in Barcelona) werd hij op jonge leeftijd besmet met het sportvirus. Hij reed twee jaar lang als prof in het shirt van Team Jumbo maar koos er dit jaar voor om over te stappen naar EF (“Eenden Fietsers”) Pro Cycling. Hier voelt hij meer vrijheid zonder trainingsprotocollen. Ook zijn zus Shayna heeft het wielrennen als haar beroep gekozen. Daarnaast is ze heel actief binnen de stichting Dream Catcher die zich inzet tegen de mishandeling van Indiaanse vrouwen en kinderen.

CORONA-BLOG 74: WAT ALS?

Omdat de regen niet uitnodigde voor een herfstwandeling, een verjaardagsfeest bij mijn broer Harrie door de begrijpelijke strenge Coronamaatregelen in het water viel en ook een horecabezoek niet tot de mogelijkheden behoort ben ik op de laatste zondag van oktober “veroordeeld” tot het kijken naar de beeldbuis. Vooral naar de beelden van de afsluitende tijdrit van de Giro op weg naar de Piazza del Duomo in Milaan. Uiteindelijk bleek de Brit Tao Geoghan Hart over de snelste tijdrijdersbenen te beschikken. De eerste keer dat ik “struikelde” over zijn achternaam was tijdens de start van het WK tijdrijden voor junioren in Landgraaf in 2012. Hij eindigde niet voorin en niets wees op een toekomstige Girozege. Het was wel duidelijk dat ik nog flink moest oefenen om zijn achternaam goed uit te kunnen spreken. Dat lukte me wel bij de eerste editie van Hammer Limburg vijf jaar later. Met de hulp van mijn Zuid-Afrikaanse collega Paul Kaye. Tao kwam in de afsluitende Hammer Chase met een uiterste krachtinspanning als vierde man van zijn ploeg Team Sky over de finish. Zijn team kon vervolgens de geschiedenisboeken in als de eerste winnaar van de Hammer Series. Tao als eindwinnaar van de Giro. Wie had dat vooraf durven voorspellen? Wat als Geraint Thomas en Steven Kruijswijk in het begin van de etappekoers niet waren weggevallen?

Wat als het wielermonument in de “Hel van het Noorden” Parijs-Roubaix vandaag toch verreden was? Ik zag foto’s voorbij komen hoe de kasseienstroken er dit weekend bij lagen in deze natte herfstperiode. Niet echt een pretje om hierover te fietsen. Voordat de herziene UCI-wegkalender bekend gemaakt werd stond ook de Wereldbekercross in Zonhoven voor vandaag op de internationale cyclocrosskalender. Een ongekende weelde met maar liefst vier grote wielerevenementen op één dag. Kort na de bekendmaking van de nieuwe wegkalender werd naar een nieuwe datum uitgeweken, maar ook dat bleek (door de komst van de tweede golf besmettingen) niet mogelijk. Vorige winter mocht ik zelf voor het eerst het veldritfeest met een geweldige sfeer in Zonhoven bezoeken. De “kuil” ligt er nu verlaten bij.

Sinds enkele jaren doe ik mee aan het Somerense Wielerspel. Georganiseerd door een aantal voetballende wielersupporters met een 40-tal deelnemers. Steevast eindigde ik achterin of onderin de middenmoot! Als ik goed gerekend heb (rekenen is nooit mijn sterkste vak geweest) heb ik nu zoveel punten verzameld dat de overwinning me niet meer kan ontgaan. Ook al omdat mijn directe concurrenten vrijwel dezelfde renners uit de Vuelta als ik in hun voorkeurlijst hebben opgenomen. Dat moet straks een euforisch moment geven. Tot dusver heb ik namelijk alleen nog maar een kinderbijbel gewonnen bij een loterij op mijn middelbare school…

CORONA-BLOG 73: WILCO “UOMO DELLA CANTINA” VINCITORE DEL GIRO D’ITALIA?

Vandaag en morgen wordt de Giro d’Italia afgesloten met twee cruciale etappes. De bergrit van vandaag met de beklimmingen op weg naar Sestrière als scherprechter en morgen de finalerit tegen het uurwerk op weg naar de piazza Duomo in Milaan. Klassementsaanvoerder Wilco Kelderman voelt in zijn roze leiderstrui de hete adem in de nek van de renners die direct achter hem in het klassement staan. We kunnen dit weekend ongetwijfeld het nodige vuurwerk verwachten in de Giro. Waarvan velen vooraf, door het groeiend aantal COVID-19 besmettingen, niet verwacht hadden dat het peloton het einde van de etappekoers zou halen. Wilco Kelderman heeft als prof heel veel pech en de nodige blessures gekend. Daarom zou het een prestatie van formaat zijn als hij de tweede Nederlandse Girowinnaar uit de wielerhistorie zou kunnen worden. De tot dusver laatste Nederlandse Girowinnaar Tom Dumoulin zou het ook een geweldige prestatie vinden als zijn vroegere ploeggenoot de Giro zou winnen: “We wonen tien kilometer van elkaar af, dus het zou wel heel bijzonder zijn als er binnen tien kilometer twee Girowinnaars wonen.”

Ik heb Wilco tijdens huldigingen niet zo heel vaak aan de micro gehad omdat hij geen echte veelwinnaar is. Zijn eerste criteriumzege boekte hij als tweedejaars nieuweling in 2007 toen hij, in mijn regio, in de “Grote Bavariaronde van Lieshout” de betreurde Robbert de Greef in de sprint klopte. Zijn laatste overwinning dateert alweer van vier jaar geleden in de “Mijl van Mares” in Maarheeze. Wilco zal ongetwijfeld met zijn schoonvader wel eens gesproken hebben over diens wielerverleden. Die won namelijk in mijn geboortedorp Lierop in het begin van de jaren tachtig bij de junioren de Dr Pepper Race. Gelet op de kleine tijdsverschillen in de top van het klassement wordt de nodige spanning verwacht. Het wordt hoe dan ook een gedenkwaardig wielerweekend!

TERUGBLIK HULDIGING EUROPEES VELDRITKAMPIOENE YARA KASTELIJN.

Ruim twee maanden geleden vond de (uitgestelde) huldiging plaats van Europees veldritkampioene Yara Kastelijn. Gisteren kreeg ik onderstaande link binnen van de uitgebreide huldiging in Neerkant. Yara verdedigt haar titel op zaterdag 7 november in eigen land op het (niet voor publiek toegankelijke) terrein van het Autotron in Rosmalen.

CORONA-BLOG 71: KLIMMEN GEBLAZEN…

Met de ijzingwekkend spannende TV-beelden van de Koninginne-etappe op de Stelvio in de Giro van vanmiddag nog op het netvlies in mijn bijdrage van vandaag aandacht voor de klimmers in ons wielergezin. Op de fiets heb ik zelf nog nooit een col beklommen. Mijn zwaarste beklimming ooit was (te voet) de Chinese Muur. Onzen Bart (toen nog Engelbert) deed het veel beter. In zijn actieve wielerjaren als amateur (te vergelijken met de huidige elite zonder contract) reed hij als lid van Markthof en R & B Glas verschillende klimkoersen in het buitenland. Daarbij een klimtijdrit tussen de profs in het Zwitserse Grabs-Voralp en de meerdaagse Ronde van Spaans Baskenland. Ook mijn jongere broers Mark en Michel (in het veld) en mijn neefjes Yorick en Savié (ook in het veld) konden redelijk omhoog.

De enige keer dat ik zelf een Touretappe heb bezocht was een kwart eeuw geleden toen de renners finishten op La Plagne. We waren hiervoor met een drietal broers enkele dagen naar de Franse Alpencol afgereisd. Ik kan me daarvan nog herinneren dat we ons na een fikse regenbui opgewarmd hebben in één van de horecazaken op de top. De etappe van die dag werd gewonnen door de Nederlandse Zwitser Alex Zülle. Het toeval wil dat mijn ouders wel twee legendarische cols uit de Giro en de Tour hebben bezocht. Eén daarvan was de Passo Giovo in het Italiaanse Zuid-Tirol op vijftig kilometer afstand van de Stelvio. Op de Passo di Monte Giovo reed wielerlegende Marco Pantani in 1994 in de Giro naar zijn eerste overwinning als prof. De tweede col die mijn ouders bezocht hebben in de jaren zestig tijdens hun vakantieverblijf in het bedevaartsoord Lourdes was de legendarische Tourmalet in de Franse Pyreneeën. Ons mam wees er ons, achter de strijkplank, op als we naar de Touretappe op deze klim op TV keken. “Het was toen ook zo mistig” merkte ze dan op. De mythische col was oorspronkelijk ook in het routeschema van de Vuelta opgenomen. Aanstaande zondag zou deze berg bedwongen worden…

CORONA-BLOG 72- VANDAAG HELAAS GEEN NACHT.

Het is vandaag 20 oktober en in “normale” omstandigheden de dag dat ik als speaker aanwezig zou zijn geweest bij de “Kiremko-Nacht van Woerden.” Een unieke formule in het internationale veldrijden met de charme van een “kermiskoers” voor veldrijders. Met jaarlijks duizenden toeschouwers en een geweldige sfeer aan de vooravond van de Koeienmarkt. Toen dit voorjaar de strenge Coronamaatregelen bekend werden gemaakt kon de organisatie niet anders dan de “Nacht” annuleren. Het unieke karakter van de cyclocross kon nu onmogelijk gewaarborgd blijven.

Negentien jaar lang hanteerde Arjan van der Horst de voorzittershamer die hij vandaag overhandigde aan de nieuwe voorzitter (en ex-ondernemer) Marien Groenendijk. Die hoopt dat de “Nacht” volgend jaar weer georganiseerd kan worden. Arjan benaderde mij in 2011 toen ik, na enkele jaren afwezigheid, weer mijn wielerpassie kon beoefenen. Als opvolger van mijn collega Jan Peeters. Ik kende de Woerdense wielerpromotor nog uit de tijd dat hij betrokken was bij het Jagersveld-cyclocrossteam en zijn fietsende kinderen begeleidde. Hij was ook de man die de Koppelcross introduceerde waar jeugdrennertjes aan bekende veldrijders gekoppeld werden. Ook daarvoor was het een grote drukte op het Exercitieveld. Vorig jaar stond de tot dusver laatste Nederlandse gele truidrager uit de Tour Mike Teunissen (ex-Jagersveld) nog aan het vertrek van de koppelcross.

Vandaag zou het de 20e editie geweest zijn. Voor mij de tiende uitgave. In die periode heb ik vaak Lars van der Haar (won vijfmaal in eigen regio) en Helen Wyman op het podium mogen verwelkomen. In de periode dat ik nog in het onderwijs werkzaam was kwam het door de verschuivingen van de herfstvakantie regelmatig voor dat ik, na mijn bezoek aan de VIP-tent, diep in de nacht thuis kwam uit Woerden en ’s morgens toch weer “fris en fruitig” vóór de klas stond…

CORONA-BLOG 70: EEN DAG VELDRIJDEN BIJ ONZE ZUIDERBUREN IN HECHTEL-EKSEL.

De (organisatie)familie Toelen zat vrijdagavond vol spanning vóór de beeldbuis om de persconferentie van de Belgische regering te volgen over de aangescherpte Coronamaatregelen. Daar werd (in tegenstelling tot onze premier een paar dagen eerder) niet gesproken over de afgelasting van evenementen. Nu ook de Ronde van Vlaanderen doorgang kon vinden was dat natuurlijk eveneens voor het tweedaagse veldritevenement de Agter de Bergcross in Hechtel-Eksel het geval. Zaterdag nam voor de jeugdveldrit mijn collega Gunther Blockx de honneurs waar. Omdat ik normaal gesproken zaterdag met collega Laurens van de Klundert de Kleebergcross in Mechelen van commentaar voorzien zou hebben. Een hard gelag voor mijn organiserende landgenoten dat zij niet mochten organiseren, in de wetenschap dat de dorpen Mechelen en Hechtel-Eksel hemelsbreed maar zo’n zestig kilometer van elkaar liggen.

Zondagmorgen arriveerde ik bij onze gastvrije zuiderburen in Belgisch Limburg waar ik als speaker fungeerde voor maar liefst negen verschillende wedstrijden. Alles georganiseerd onder strenge Coronaprotocollen met een zeer gedisciplineerd publiek (een beperkt aantal begeleiders per renner). Voor mij betekende dat ook voor het eerst dat ik zo’n tien uur lang met een mondkapje op gepresenteerd heb. Een vreemde gewaarwording. Dankzij het voortreffelijke geluid van Peters Geluidtechniek Nederland was ik wel goed verstaanbaar. Een groot gedeelte van de dag was er ook politie aanwezig om de regels te controleren. Ook via de sociale media heb ik louter positieve reacties gelezen aan het adres van de organisatie. Ik sluit me hier uiteraard bij aan! Een “taart op de taart” was ook het podium bij de beloften waar twee renners van de VDB Cycling Team op het podium stonden namens de hoofdsponsor van de tweedaagse Garage Special in Wechelderzande.

In voorgaande jaren stond ik in het voorjaar steeds op de dag van “De Ronde” aan de micro tijdens de wielerronde in Oploo. Ook daar liet ik het publiek niet weten welke naam bij de winnaar van het Vlaamse wielermonument hoorde. Met dank aan mijn Vlaamse crossvrienden kon ik het beperkte aantal toeschouwers gisterenmiddag laten weten dat twee toppers uit het internationale veldrijden bezig waren om de finale van De Ronde te “kleuren”: een Nederlander en een Belg! De TV-beelden van de “Hoogmis van het Vlaamse wielrennen” heb ik vervolgens thuis (maar liefst negen uur lang) bekeken… Het was gisteren voorlopig (?) voor mij de laatste wedstrijd als microfonist. Hopelijk kunnen de veldritten deze winter nog georganiseerd worden. De pijn wordt deze week nog enigszins verzacht door de uitzendingen van de Giro en Vuelta…

CORONA-BLOG 69: OVER MOORSEL EN DE RONDE

In mijn actieve schooljaren als onderwijzer besteedde ik altijd veel aandacht aan de (lokale) geschiedenislessen over de Tweede Wereldoorlog. Ik had daarbij steeds een aandachtig gehoor. Daar moest ik aan denken toen ik gisteren mijn (bijna) dagelijkse herfstwandeling maakte door een gedeelte van de Onderduikersroute in Lierop te volgen. Op het einde van de Tweede Wereldoorlog leefden tientallen onderduikers verborgen in de bossen van buurtschap Moorsel. Nog steeds zijn er overblijfselen van het onderduikerskamp “Dennenlust” te vinden. Het gehucht Moorsel dateert van de Middeleeuwen. Het heeft ook een link met het wielrennen. In de jaren zestig werd er zelfs eens gestreden om de Brabantse en Zeeuwse veldrittitels. Ook voor de regionale veldritten is de supportersclub wel eens uitgeweken naar de bospaden in deze omgeving. Ik kan me herinneren dat we in onze jeugdjaren ook wel eens wedstrijdjes gefietst hebben op het ultrakorte rondje op Moorsel.

Als kleuter won ze al haar eerste wedstrijdjes tijdens de “Toer dur Lierup”. Morgen staat ze aan de start van haar derde Ronde van Vlaanderen. Evy Kuijpers is opgegroeid in de buurtschap Moorsel en komt ook dit onvoorspelbare wegseizoen uit voor het CCC-Liv team. Ook zij had graag de “Helleklassieker” Parijs-Roubaix gereden, maar helaas is dit monument voor dit jaar van de kalender verdwenen. Samen met haar ploeggenoten had ze onder leiding van “ervaringsdeskundige” Lars Boom het parkoers in de “Hel van het Noorden” al verkend. Lars vertelde mij dat ze blaren op haar hand over had gehouden aan het “dokkeren” over de kasseien. Gelet op haar rijzige gestalte- in het opvallende oranje shirt- zal ze ongetwijfeld morgen in beeld te zien zijn tijdens de live-uitzending van “haar” Ronde. Evy was niet de eerste coureur uit het Lieropse gehucht. In de jaren zeventig begon Frans Berkers namelijk in het shirt van de legendarische wielervereniging de Kersenlanders als adspirant zijn wielerloopbaan. Hij was ook als bestuurslid betrokken bij de oprichting van de supportersclub. En om mijn verhaal “rond” te maken: de familie Berkers speelde een heel grote rol bij de hulp aan de onderduikers op het einde van de Tweede Wereldoorlog