CORONA-BLOG 50: RONDE-MISSEN GEVELD DOOR 1,5 METER SAMENLEVING?
Met de komst van de 1,5 meter samenleving lijkt ook een vast ritueel tijdens de wielerwedstrijden te verdwijnen. De huldiging na afloop door de “ronde-miss” of bij vrouwenkoersen soms ook door een “ronde-mister”. De bloemen uitreiken op 1,5 meter afstand zou al een hele prestatie zijn, maar de gebruikelijke kussen vanaf die afstand op het erepodium uitdelen lijkt me nog moeilijker. En daarmee zou een traditie van heel wat jaren verdwijnen. In de vijftiger en zestiger jaren was het voor organisatoren nooit een probleem om een ronde-miss te kunnen “strikken.” Het kapsel werd door de lokale kapster verzorgd, een plaatselijke kledingzaak zorgde voor de kleding en een sjerp maakte het belang van deze functie duidelijk. Bij koersen bij onze zuiderburen zag ik regelmatig dat een plaatselijke schone uit het publiek naar voren gehaald werd om zonder tegenstribbelen de bloemen en beker uit te reiken. In sommige dorpen in onze regio werden zelfs heuse missverkiezingen gehouden. Wat ik zelf ook leuk vond waren de huldigingen (bij “gebrek” aan een ronde-miss) door de zussen, moeders, tantes en oma’s van de renners. De laatste jaren werd het voor veel organisatoren steeds moeilijker om een ronde-miss te vinden. Vaak werd ook een modellenbureau ingeschakeld. Wellicht heeft ook de “Me Too” beweging ertoe bijgedragen (en eerder het beruchte “knijpincident” van Peter Sagan) dat het niet meer zo vanzelfsprekend was dat er op deze manier gehuldigd werd. In mijn archief heb ik een aantal foto’s gevonden als hommage aan de ronde-missen en misters. Zelfs een foto waar ik zelf gekust wordt door twee zussen die als ronde-miss fungeerden op de dag dat ik zestig werd…
