CORONA-BLOG 71: KLIMMEN GEBLAZEN…
Met de ijzingwekkend spannende TV-beelden van de Koninginne-etappe op de Stelvio in de Giro van vanmiddag nog op het netvlies in mijn bijdrage van vandaag aandacht voor de klimmers in ons wielergezin. Op de fiets heb ik zelf nog nooit een col beklommen. Mijn zwaarste beklimming ooit was (te voet) de Chinese Muur. Onzen Bart (toen nog Engelbert) deed het veel beter. In zijn actieve wielerjaren als amateur (te vergelijken met de huidige elite zonder contract) reed hij als lid van Markthof en R & B Glas verschillende klimkoersen in het buitenland. Daarbij een klimtijdrit tussen de profs in het Zwitserse Grabs-Voralp en de meerdaagse Ronde van Spaans Baskenland. Ook mijn jongere broers Mark en Michel (in het veld) en mijn neefjes Yorick en Savié (ook in het veld) konden redelijk omhoog.
De enige keer dat ik zelf een Touretappe heb bezocht was een kwart eeuw geleden toen de renners finishten op La Plagne. We waren hiervoor met een drietal broers enkele dagen naar de Franse Alpencol afgereisd. Ik kan me daarvan nog herinneren dat we ons na een fikse regenbui opgewarmd hebben in één van de horecazaken op de top. De etappe van die dag werd gewonnen door de Nederlandse Zwitser Alex Zülle. Het toeval wil dat mijn ouders wel twee legendarische cols uit de Giro en de Tour hebben bezocht. Eén daarvan was de Passo Giovo in het Italiaanse Zuid-Tirol op vijftig kilometer afstand van de Stelvio. Op de Passo di Monte Giovo reed wielerlegende Marco Pantani in 1994 in de Giro naar zijn eerste overwinning als prof. De tweede col die mijn ouders bezocht hebben in de jaren zestig tijdens hun vakantieverblijf in het bedevaartsoord Lourdes was de legendarische Tourmalet in de Franse Pyreneeën. Ons mam wees er ons, achter de strijkplank, op als we naar de Touretappe op deze klim op TV keken. “Het was toen ook zo mistig” merkte ze dan op. De mythische col was oorspronkelijk ook in het routeschema van de Vuelta opgenomen. Aanstaande zondag zou deze berg bedwongen worden…
