CORONABLOG 82: TERUGKIJKEN OP EEN GESLAAGD EN UNIEK EK VELDRIJDEN.
MAANDAG 9 NOVEMBER 2020
Na het EK-weekend in Rosmalen heb ik een “heel apart gevoel van binnen” dat ik niet helemaal kan duiden. Want ik heb het zeker gemist… De tienduizenden toeschouwers die twee jaar geleden laaiend enthousiast hun favorieten op het terrein van het Autotron aanmoedigden, de bedwelmende walm van friet en snacks, de koebellen van de Zwitserse supporters, de gelegenheidsfotografen die hun mooiste plaatje van het jaar konden schieten, de gezichten van het publiek bij de huldigingen, de aanwezigheid van een vertegenwoordiger van het hoofdbestuur van de KNWU(!), de missen die ik miste, de junioren die door de Coronamaatregelen niet mochten starten, de live-beelden van de titelstrijd bij de beloften-vrouwen, de supporters uit veldritnatie nummer één met de imposante vlaggen van hun en onze idolen en de “vaste” kern van veldritvrienden uit binnen-en buitenland.
Maar mijn positieve indruk van de Europese titelstrijd cyclocross overheerst gelukkig! Waar de organisatoren Libéma Profcyling en de Stichting Grote Prijs van Brabant ondanks de Covid-19-beperkingen er meer dan alles aan gedaan hadden om het evenement dóór te laten gaan, de begeleiders van de deelnemers en de aanwezige mediavertegenwoordigers zich uitstekend hielden aan de Coronaregels, miljoenen kijkers in binnen-en buitenland thuis op de buis toch drie categorieën aan het werk konden zien, waar de reclame van de partners en sponsors heel goed en “strak” zichtbaar was, Richard Groenendaal met assistentie van Piet van Katwijk een aantrekkelijk en gevarieerd parkoers had uitgezet, het dragen van mondkapjes geen probleem leek te zijn, waar ik me opnieuw “thuis” voelde, waar in sneltreinvaart ook het terrein werd opgeruimd door de “harde kern” van de werkploeg, ik zoals vanouds prima heb kunnen samenwerken met mijn jurycollega’s en de “één-tweetjes” aan de micro met collega Laurens van de Klundert voor mij niet meer weg te denken zijn en waar de organisatie het verdient nog eens een EK te mogen organiseren: maar dan mèt publiek!
Het heeft er alle schijn van dat het EK veldrijden in Rosmalen ook mijn voorlopig laatste “wapenfeit” als speaker in dit turbulente wielerjaar is geweest. Hopelijk kunnen de strenge Coronamaatregelen nog versoepeld worden zodat ook de jeugd en jongeren weer hun veldritten kunnen rijden. Hoewel ik niet zo van de cijfers ben: van de in totaal 114 dagen waarop ik dit jaar een wielerpresentatie in mijn agenda had staan zijn er uiteindelijk toch nog 24 overgebleven….
