De Coronacrisis heeft grote impact op mijn wielerleven.

Het is nog maar een maand geleden dat ik in Neerkant met de plaatselijke organisatoren het draaiboek doornam van de huldiging van Europees veldritkampioene Yara Kastelijn. Twee dagen later kregen we het droevige bericht dat de huldiging niet door zou gaan in verband met een eerste besmetting van het Coronavirus in het buurdorp Helenaveen. Vanaf dat moment ging alles in een stroomversnelling. Met veel angst en onzekerheid. De voorbodes van een wereldwijde pandémie zoals we die nog nooit hebben meegemaakt. Scholen werden gesloten, verpleeghuizen gingen dicht en wielerkoersen werden noodgedwongen afgelast. Met dit laatste ben ik de afgelopen weken niet echt bezig geweest. Want er zijn natuurlijk belangrijkere dingen in je leven dan de wielersport. Gezondheid van je naasten bijvoorbeeld. Dat de scholen gesloten zijn is voor mij persoonlijk extra wrang: ik zou namelijk nog enkele weken vóór de klas staan voordat ik van mijn vervroegd pensioen zou kunnen genieten. Als vervanger in het basisonderwijs is er echter nu geen werk. Omdat ik ook als wielerpresentator “buitenspel” sta vraag ik me af of ik niet op dit besluit zou moeten terugkomen. In het uiterste doemscenario worden er namelijk dit jaar helemaal geen wielerwedstrijden meer georganiseerd. Ik krijg al afmeldingen van wedstrijdorganisatoren die in augustus hun wielerronde op de kalender hebben staan maar hun (vaak) lokale sponsors dreigen te verliezen. De gevolgen van het sluiten van de verpleeghuizen ondervind ik aan den lijve. Want hoe kun je een dementerende moeder van 90 jaar duidelijk maken dat je toch echt niet op bezoek mag komen? Maar dit alles valt natuurlijk in het niet als je ziet hoeveel menselijk leed deze crisis teweeg brengt. Mijn dagelijkse update is het TV-programma “Frontberichten” dat het zorgpersoneel zelf aan het woord laat. Zij verdienen meer dan ooit ons respect en een betere beloning! Daar moest ik allemaal aan denken toen ik vandaag rond het middaguur een boswandeling maakte rond één van de Somerense vennen. Het voelde goed om de vogeltjes te horen fluiten en de zonnestralen op je gezicht te voelen. De afgelopen weken heb ik me namelijk stipt aan de maatregel gehouden om binnen te blijven. Behoudens één bezoek aan de supermarkt, de bakker, de apotheek en de overbuurman die frites in de verkoop heeft. De archieffoto’s zijn van de wielerkoersen die in de maanden maart en april zijn afgelast en waar ik de microfoon zou hanteren. Daarmee zetten we ook deze organisatoren en de deelnemende wielrenners in het zonnetje!