Het is vandaag precies drie weken geleden dat ik tijdens de Gulbergen 24 in Nuenen weggeroepen werd omdat mijn vader bediend zou worden. Die avond bleek de voorbode van een bijzonder enerverende en hectische periode tussen hoop en vrees. Daarna zijn al mijn wielerbedrijvigheden vanzelfsprekend naar de achtergrond verdwenen. Een dag later zou ik op uitnodiging van de organisatie aan de micro gestaan hebben in het Gelderse Oosterhout, op de laatste zaterdag van september moest ik jammer genoeg verstek laten gaan bij het NK MTB voor de jeugd op Watersley en ook voor de twee veldritten in het kader van de Toma Cycles Cup in Landgraaf en Helmond is een vervanger voor mij opgeroepen. Hoewel ik iemand ben die met een vaste regelmaat vertelt over zijn (wieler)bezigheden heb ik dat de laatste weken achterwege gelaten. Wellicht hebben jullie als Facebookvrienden en vriendinnen de bijdragen van mijn broer Harrie gelezen waarin de lijdensweg van mijn vader met een vleugje humor en accordeonmuziek passend beschreven werd. We hebben ontzettend veel steun gehad van de vele honderden reacties met een blijk van medeleven. Daarvoor (ook namens mijn moeder) heel veel dank! Gisterenmorgen hebben we van ons pap afscheid genomen in een bomvolle parochiekerk in Lierop. Daar zijn we ook aangenaam verrast door het applaus dat opklonk toen de mooie verhalen over ons pap aan bod kwamen. Via onderstaande link is op mijn website het “In Memoriam” te lezen dat ik in de kerk heb voorgelezen. Ik zou de afgelopen weken ook weer volop begonnen zijn met mijn invalwerkzaamheden op de PRODAS-scholen. Met nachten waken, luisterend naar het steeds moeizamer ademen van ons pap, vele gesprekken met ons mam en mijn zeven broers en zussen en alle voorbereidingen voor de afscheidsdienst bleek dat niet mogelijk. Dat pak ik weer op na de herfstvakantie van komende week op de school bij mijn achterburen. Toen ik na de uitvaart thuis mijn mail doornam las ik ook het bericht over de toewijzing van de KNWU voor de Wereldkampioenschappen cyclocross in Valkenburg tijdens het eerste weekend van februari 2018. Ik weet zeker dat ons pap heel erg trots zou zijn geweest op zijn oudste zoon en vóór de buis had gezeten om mijn stemgeluid op de achtergrond te kunnen horen…

In Memoriam Martien van Horik