PEDAALRIDDERS VAN DE PEEL
Met de uitgave van dit wielerboek is een jongensdroom bewaarheid. Als kind spaarde ik de kauwgomplaatjes van de bekende profs van die tijd, organiseerde met mijn broers en buurjongens al wedstrijdjes op de gewone fiets en was een vurig supporter van mijn wieleridool Jan Spetgens. Op tienerleeftijd fietsten we naar de vele koersen rond de kerk in de Peelregio en daarbuiten, waren niet te beroerd om een tweehonderd kilometer lange fietstocht naar het Vlaamse Zichem te ondernemen en plakten de publiciteitsfoto’s van renners uit binnen-en buitenland op de muren van mijn tienerkamer. Mijn passie voor de wielersport was geboren en zou mij nooit meer los laten. Waar anderen naar de koers gingen om de deelnemers aan te moedigen luisterde ik ademloos naar de wedstrijdverslagen van de speaker. Dat wilde ik ook! Maar op jonge leeftijd maakte ik ook andere wielerplannen die uitkwamen. De organisatie van een klassieker in Lierop, het dorp waar ik ben opgegroeid. Maar ook een meerdaagse Peelland Toer om de wielerrondes in de regio weer nieuw leven in te blazen. Na een halve eeuw wielersport kwam er een andere wielerdroom, het schrijven van een boek over de wielerhistorie van de dorpen en steden in de Peel, eerder dan gepland om de hoek kijken. Omdat ik zo’n honderd wielerpresentaties op jaarbasis in mijn agenda had staan besloot ik vóór mijn pensioengerechtigde leeftijd te stoppen met mijn baan in het onderwijs. Om me volledig te kunnen richten op die presentaties. Maar toen brak de Coronapandemie uit en kreeg ik zoveel vrije tijd dat ik begonnen ben met het schrijven van dit boek. Waarin mijn favoriete schoolvak geschiedenis en de passie voor de wielersport samen komen. Afgewisseld met de heidewandelingen om telkens weer nieuwe inspiratie op te doen was ik hier bijna twee jaar dagelijks mee bezig. Met het doorpluizen van mijn eigen archief, gesprekken met oud-renners en het zoeken naar gegevens in krantenarchieven en wielerbladen. Mijn broer Bart zette mij op het spoor om te starten met het schrijven van het boek en heeft ontelbare uren gestoken in de vormgeving. Het geeft zeker geen volledig overzicht van de wielerhistorie in de Brabantse en Limburgse Peel. Dat kan ook niet anders omdat er honderden licentiehouders actief waren bij de beide wielerbonden. Maar het is wel een poging. Met weemoed brengt het ook de tijd terug waarin elk dorp zijn wielerronde en plaatselijke favorieten kende. In een streek waarin turfstekers en fabrieksarbeiders hun harde “labeur” even konden vergeten in hun aandacht voor de wielersport.
