Het wielernest Someren
In de serie “Wielernesten” in de regio Peelland is het dit keer Someren die de revue passeert. “Zummere”,zoals het in de streektaal genoemd wordt, is een uitgestrekte, geïndustrialiseerde plattelandsgemeente met ongeveer 18.450 inwoners. Someren bestaat uit vier kerkdorpen: Someren-Dorp, Someren-Eind, Someren-Heide en Lierop. Lierop komt verderop in deze serie nog aan bod. Someren staat van oudsher bekend als een echt wielerdorp waar in de loop der jaren veel georganiseerd is op wielergebied. De meest in het oog springende wielrenner uit de Somerense wielerhistorie is ongetwijfeld de “Spet” Jan Spetgens geweest.
De beginperiode
In 1909 vond op de Postel in het clubhuis café Jan Rooijmans in Someren de oprichting plaats van een wielerclub. Het ging hier om “de Zwaluw.” Twee weken later werd bij Dina Meesterburrie op de Markt (het huidige Centraal) een andere wielerclub opgericht onder de toepasselijke naam “De Moedige Trappers”. Deze vereniging had als doel evenementen in de omgeving per fiets te bezoeken. In de krantenverslagen uit die tijd wordt speciaal genoemd de Eindhovense Landbouwtentoonstelling. Op zondag 17 juni 1910 organiseerden “de Moedige Trappers” een wielerwedstrijd, waaraan 22 verenigingen deelnamen. Die reden in optocht door het dorp achter fanfare Somerens Lust. Naast het wielrennen voor amateurs en nieuwelingen waren er ook wedstrijden in aardappelrijden, rijden met hindernissen en vogelpik. Tot de prijswinnaars behoorden Leonardus van der Vleuten (Naris de Vleut) van de Zwaluw die, samen met clubgenoot Karel Rooijmans op veel wedstrijden in de omgeving zou uitblinken als wielrenner. Naris de Vleut stond bekend om zijn vlammend eindschot terwijl Karel Rooijmans een echte temporijder was. Laatstgenoemde vormde in die tijd ook regelmatig een koppel met Janus de Cuyt. Een grote lauwerkrans werd als eerste prijs verdiend in een wedstrijd te Woensel. In 1912 werd de “Tour door Brabant” verreden,waarin Naris de Vleut als veertiende eindigde. Het clubhuis was het café van Jan Rooijmans op de Postel. De andere renners in die periode die in de kleuren van TWC de Zwaluw fietsten waren Vic de Bije (den Tije) en Arnoldus en Johan Rooijmans. Tot in 1914 is de club actief geweest maar de Eerste Wereldoorlog had haar invloed op het verenigingsleven in ons land en de verenigingsactiviteiten werden stopgezet. In de twintiger en dertiger jaren gingen de wielerverenigingen zich meer toeleggen op wielerwedstrijden op eigen banen of in dorpen. Het gevolg was dat er nog maar enkele verenigingen bleven bestaan. Alle omliggende plaatsen hadden wielerclubs. Dus aan wedstrijden geen gebrek. Op d’n “Bult” (in de nabijheid van de huidige Tuinstraat) had men, op afgestoken hei, zelf een zandbaan aangelegd.
Narris de “Vleut
In d’End
Someren-Eind kon na het oprichten van de wielerclubs in Someren ook niet achterblijven. De wielerclub kwam daar in 1910 van de grond en heette: “Het Eind Vooruit”. Hun clubhuis was te vinden bij Driek Loomans op Sluis 12 in de “Nieuwe Parochie” (de vroegere naam van het kerkdorp). Deze wielerclub zou niet lang blijven bestaan. In de jaren dertig werden er onder de vlag van “Buitenlust” grasbaanwedstrijden georganiseerd op het terrein van voetbalclub “Sparta” aan de Nieuwendijk. Het zou eentonig worden als er in het Peelgebied, al was er dan weinig variatie in het werk, niet meer sterke coureurs zaten die voornamelijk op de zandbaan heer en meester waren. Daarom waren deze gras-baankoersen ook nog in zwang. Het winnende koppel bestond uit de latere voorzitter van Buitenlust Jan van Mierlo en de latere consul Jan de Kimpe. Zij ontvingen een prachtige lauwerkrans en een mooie beker. Na de Tweede Wereldoorlog werd er voor het eerst in 1951 weer een KNWU-wielerronde georganiseerd in ’t Eind. Ook het jaar erop. De wielerronde verdween midden jaren vijftig van de kalender. Toch bleven verschillende Eindse renners deelnemen aan de koersen rond de kerk in de regio: Wim Muijen, Frans van Gerwen, Huub van der Linden en vele jaren later ook Piet Coumans die het zelfs tot Brabants kampioen bij de zusterbond bracht. Door de overstap van Gerrit Vossen van de RKNWB naar de KNWU werd het “Zuiden” benaderd om in het kerkdorp een wielerronde te gaan organiseren. Gerrit Vossen kende zijn grootste successen op het einde van de vijftiger jaren en in het begin van de zestiger jaren. In 1955 startte hij als junior bij de Limburgse bond, stapte in 1958 over naar de KNWU maar keerde vier jaar later weer terug om in eigen dorp de overwinning te pakken. Hij stond bekend om zijn vlijmscherpe eindschot. Eén van zijn mooiste successen was het behalen van de clubtitel bij de Eindhovense wielervereniging “Het Zuiden”. Na zijn wielerloopbaan opende hij een wielerzaak in het kerkdorp.
Lange tijd was het stil rond het wielrennen in het kerkdorp. De broers Hans, Eddy en Gerard van de Voort gingen wielrennen. De middelste van de drie Ed heeft een wielerloopbaan van meer dan een kwart eeuw gekend. De latere jeugdcoördinator bij de Eindse voetbalclub stond ook mede aan de wieg van de terugkeer van de KNWU-wielerronde in het kerkdorp. Jarenlang zouden de “Wielervrienden SSE” meedraaien in de meerdaagse Peelland Toer. Toen deze meerdaagse ter ziele ging nam men contact op met wielerclub de “Zwaluw”. Jarenlang organiseerden zij het plaatselijke kampioenschap voor trimmers met deelname van ploegen met illustere namen als de “Strakke Ketting.” Veel Eindse renners zijn er de laatste jaren niet meer geweest. Perry Adriaans maakte deel uit van de nationale juniorenselectie veldrijden,terwijl ook zus Jolanda en broer Ronald actief waren bij de jeugd. Hans Slegers was actief in de huidige amateurcategorie. Mark Knoops was een talentvol junior die de wielerronde van Steensel won.
De Eindse renner Gerrit Vossen (rechts)
De heropleving
Na de Tweede Wereldoorlog leefde de wielersport in Someren-Dorp weer op. Toen er in 1949 voor het eerst in Someren-Heide een KNWU-wielerronde werd georganiseerd in de herfstmaanden was Toon Rooijmans erbij. De zoon van oud-renner Karel Rooijmans stond bekend om zijn tomeloze aanvalslust. Hij zou in de periode van 1949 tot 1952 bij de KNWU-amateurs fietsen en was toen lid van “Trap met Lust” en de ter ziele gegane Wielervereniging “Astein.” In de eerste naoorlogse KNWU-wielerronde in het kader van “Someren 650 jaar stadsrechten” was Toon Rooijmans in de achtervolging gegaan. Tijdens deze jacht reed hij lek: ondanks een moedige achtervolging kon hij het peloton niet meer bereiken.Met een elfde plaats tijdens het Brabantse Kampioenschap verdiende Toon Rooijmans een selectie voor het NK 1952 op het autocircuit van Zandvoort. Ook op de wielerbaan van Budel was de latere schoenmaker actief met koppelgenoot Sjeng Konings. Toen hij in militaire dienst moest kwam er noodgedwongen een voortijdig einde aan de wielercarrière. Later zou hij als veteraan wedstrijden rijden bij de NWB.
Een groot talent in het begin van de vijftiger jaren was ook Harry Hendriks van de buurtschap Slieven. Hij werd liefkozend “Coppi” genoemd naar de grootheid uit die jaren. Hij behaalde als nieuweling diverse overwinningen. Maar hij kende ook brute pech. In de Helmondse Courant van april 1952 wordt hiervan verslag gedaan. “De nieuwelingen startten in een hoog tempo. Alleen Hendriks uit Someren geraakte al direct een halve ronde achter omdat hij zijn fiets kwijt was werd ons gezegd. Zo verdween de Somerense favoriet van het toneel.” In de zomer van 1952 won de “Somerense Coppi”in Someren-Eind zijn laatste wedstrijd omdat hij enkele dagen later naar Australië zou emigreren.“Ondanks dat Henriks tweemaal pech had wist hij toch weer bij de kopmannen te komen.” Op het einde van de jaren vijftig was ook Teng Verwijlen een talentvolle renner. In de Kersenronde zou hij lange tijd met Piet Damen voorop rijden.
Toon Rooijmans
“Heya de Spet”
Op zijn dertiende begon Jan Spetgens, door zijn vele supporters de Spet genoemd, met wielrennen. Toen nog bij de NWB waar hij in 1964 Brabants kampioen werd. Na zijn overstap naar de KNWU een jaar later zou hij zijn grootste successen kennen in het begin van de jaren zeventig. Als nieuweling won hij in Lieshout al de provinciale titel. Na de “Tour de l’Avenir” in 1969 kreeg Spetgens al aanbiedingen van de toenmalige profteams Mars-Flandria en Willem 11-Gazelle. “Ik ben niet zo eerzuchtig. Mijn mentaliteit is daarom geloof ik te zwak voor de beroepswereld.” vertelde hij de journalisten toen. In die Toekomstronde deed hij niet onder voor Joop Zoetemelk, zijn toenmalige ploeggenoot in de nationale selectie. In datzelfde jaar won hij vroeg in het seizoen al de Omloop van de Baronie. Maar zijn naam prijkt ook op de erelijst van de Omloop der Kempen. In 1971 behaalde hij de nationale titel bij de Jan Spetgens op het podium als Nederlands Kampioen 1971 amateurs. Een categorie die nu te vergelijken is met de elite zonder contract. In dat jaar werd hij ook geselecteerd voor de WK in het Zwitserse Mendrisio. Lovende woorden stonden er in de Helmondse Courant na de triomftocht in Valkenburg: “De achtduizend natgeregende toeschouwers hielden hun adem in op de Cauberg. Wie zou de nieuwe amateur-kampioen worden van Nederland? Als eerste over de top en over de streep vertoonde zich de rood-witte clubtrui en toen wisten de kijkers het wel. Jan Spetgens was de nieuwe kampioen. Niemand ontzegde de aanspraken van de blonde Somerenaar op het eretricot. Want wat hij in de 181 kilometer lange race naar het kampioenschap had gepresteerd grensde aan het ongelooflijke. Bij thuiskomst in Someren wachtte hem, fanfare Somerens Lust, die de kersverse kampioen naar het gemeentehuis leidde waar burgemeester Roels bijna even enthousiast was als de met spandoeken en petjes gewapende supporters. Die driftig hun kelen smeerden met vele vaten bier. Uren zingen en schreeuwen: “Heya de Spet”maakt zelfs een geheelonthouder tot een bijzonder dorstig mens. Deze titelstrijd was een van de zwaarste die de wieleramateurs ooit te verwerken hebben gehad. “Eigenlijk is dit allemaal niks voor mij”vertelde Jan Spetgens in het feestgewoel, maar het is toch wel lollig om het mee te maken. Zoiets beleef je nooit meer.” Wielersportjournalist Martin van de Kimmenade maakte in die periode ook deel uit van het bestuur van Buitenlust en beschreef de euforie in het clubblad: “Wij waren trots, daarboven op de Cauberg. Het seizoen 1970 was één van de slechtste uit de carrière van Jan. Het is daarom een des te grotere prestatie, een kwestie van instelling en karakter dat Jan dit jaar zo knap terug kwam. Spetgens bezorgde Buitenlust een enorm fijn hoogtepunt in zijn geschiedenis, een kampioenschap waarover nog vele jaren gepraat zal worden.” Een jaar later passeerde de blonde renner opnieuw als eerste de streep. Maar in de zware Caubergrace sleepte de Limburger Ben Koken de Nederlandse amateur-titel in de wacht. Jan Spetgens zou volgens de jury van zijn lijn zijn afgeweken. Wellicht door de inspanning. In elk geval moest Koken uitwijken, en op dat fatale moment dook een motorrijder op de hoogte van het fietsende duo op. In de Volkskrant vertelde hij opnieuw dat hij liever amateur bleef: “Ik heb nooit, ook niet op jonge leeftijd, de ambitie gehad om persé beroepsrenner proberen te worden. Het wielrennen is altijd mijn hobby geweest en dat is het nu nog.” Uiteindelijk zou hij in 1975 toch een profcontract tekenen bij Canada Dry-Gazelle. Halverwege het seizoen verdween hij plotseling van het wedstrijdtoneel. Na dit kortstondige profavontuur in de wielrenstal van Ton Vissers dook Jan Spetgens een jaar later weer op in de wielerarena. Nu als toprenner bij de NWB waar hij In eendrachtige samenwerking met zijn broer Sjaak de “Omloop der Peel” op zijn naam wist te schrijven. Sjaak Spetgens werd derde.
Diezelfde broer had er mede voor gezorgd dat hij in 1971 nationaal kampioen werd. Zijn jongere broer Sjaak werd namelijk derde bij het wereldkampioenschap cyclo-cross. “Wat hij kan moet ik toch zeker kunnen, dacht ik. Per slot zeggen ze dat ik meer talent heb dan hij. Hij heeft echter meer wilskracht, meer doorzettingsvermogen. Ik train bijvoorbeeld genoeg maar ga niet tot het uiterste,” vond Jan. Sjaak Spetgens begon in 1967 als veldrijder bij de NWB waar hij diverse titels naar zich toe haalde. Op nationaal niveau behaalde hij als lid van de “Kersenlanders” in 1971 het podium van het nationale kampioenschap cyclo-cross. De meest opvallende prestatie leverde hij zoals gememoreerd tijdens het wereldkampioenschap veldrijden in 1971 in Apeldoorn. Hij won daar verrassend de bronzen medaille. In de Helmondse Courant werd zijn triomftocht beschreven: “De kleine vechter Sjaak Spetgens zorgde voor een spectaculaire prestatie door in de laatste drie ronden uit een bijna kansloze zevende positie Op te rukken naar een plaats op het erepodium. Sjaak Spetgens? Vroeg iedereen zich af toen honderd meter na de start de blonde kop van de kleine coureur uit Someren het sterke rennersveld aanvoerde. Omdat Vermeire en Ubing toch onbereikbaar voor Spetgens waren, reed onze landgenoot in de laatste meters vol zelfvertrouwen naar een eervolle bronzen medaille.” Sjaak zou, later ook nog met broer Jan, aan vele nationale veldritten deelnemen. De tegenwoordig in Limburg wonende tegelzetter bouwde zijn wielerloopbaan af bij de bond waar hij begonnen was. In 1978 werd hij nog crosskampioen bij de Limburgse bond waar hij begonnen was. De derde telg uit de Spetgens-dynastie was Frans die in 1967 in de Omloop der Peel als eindwinnaar werd gehuldigd.
Jan Spetgens nationaal kampioen.
De opvolgers van de “Spet.”
Als je vader soigneur is van een nationaal kampioen (Jan Spetgens) en je moeder een broer heeft die gewielrend heeft (Gerrit Vossen) dan is het ook niet vreemd dat de broers Riny en Michel van Dijk ook op de racefiets stappen. De oudste van het broederpaar Riny behoorde tot de eerste jeugdlichting van Buitenlust. De beste herinnering van Riny van Dijk was zijn eerste wedstrijd in 1968 in eigen woonplaats. De eerste wedstrijd ook die hij won. In het clubblad van Buitenlust meldde hij ook zijn slechtste herinnering: De valpartij in het NK cyclocross in Valkenswaard in 1974 waar hij zijn schouderblad in de eerste ronde blesseerde en zijn kansen op een nationale titel in rook zag opgaan. In de jongerencategorieën combineerde hij het rijden op de weg met het veldrijden. In eigen land was Riny van Dijk in die periode bij de wielerliefhebbers meer bekend als veldrijder. Als adspirant stond hij op het erepodium tijdens het Nederlands kampioenschap cyclocross op de Beekse Bergen en werd hij districtskampioen. Evenals broer Michel reed hij als amateur vooral in op Limburg georiënteerde ploegen. Hij behaalde als amateur verschillende overwinningen op de weg in binnen-en buitenland en stond ook op het erepodium na afloop van de “Hel van het Mergelland”. Als actief wielrenner maakte hij in het begin van de jaren tachtig deel uit van het bestuur van Buitenlust. Ook echtgenote Miriam maakte deel uit van het bestuur. Riny fietst nog steeds en nam de voorzittershamer over bij toerclub “Buitenlust ‘68”. Na de samenvoeging met de gelijknamige wielerclub bekleedt hij opnieuw een bestuursfunctie.
Zijn jongere broer Michel staat te boek als de laatste provinciale kampioen van Noord-Brabant bij de amateurs. De toen 22-jarige Michel bleef in Vlijmen alle 112 concurrenten bij verrassing voor. Jules Spijkers van het Helmonds Dagblad tekende het volgende na afloop op:”Voor de start hoopt iedereen er het beste van. Ik hier ook. Maar rekenen op een zege durfde ik niet.” Michel van Dijk palmde hier zijn tweede Brabantse titel binnen. In 1973 werd hij namelijk ook al nieuwelingenkampioen. Hij keek in Vlijmen hoopvol uit naar zaterdag 20 juni, de dag waarop hij 23 jaar oud zou worden en er gestreden werd om de nationale amateurtitel. “Het zou wel mooi zijn, dan winnen”mijmerde hij toen hardop. Deze droom werd geen werkelijkheid. Na zijn debuut als veertienjarige jeugdrenner vergaarde de jongste van de twee broers meer roem als veldrijder dan als wegrenner. Als junior nam hij ook deel aan het EK in Polen. Michel kon uitstekend uit de voeten op heuvelachtig terrein. De erkenning van zijn kwaliteiten op de fiets zijn er niet altijd geweest hoewel er sprake was van een profcontract. Na het vroegtijdig stoppen in 1982 was Michel van Dijk enkele jaren betrokken bij de organisatie van de KNWU-wielerrronde in Someren waarna hij geruisloos van het wielertoneel verdween.
Ook Patrick van Seggelen leek de gedoodverfde opvolger van Jan Spetgens te gaan worden. Met Lieropse roots (vader Henk was een oud-coureur uit Lierop) had hij ook een hechte groep supporters die zijn aanvallende manier van rijden waardeerden. In 1987 sprintte de huidige inwoner van Helmond in Steenwijk naar de nationale titel bij de nieuwelingen. Tientallen supporters kwamen enthousiast huiswaarts. “Buitenlust” was trots op haar twee nationale kampioenen. Want ook Leontien van Moorsel won het rood-wit-blauw in haar categorie. Een jaar eerder was Patrick uitgebreid op de landelijke beeldbuis te zien geweest tijdens de eindsprint op de Jeugd Olympische Dag in Eindhoven. In het wielerlijfblad Wieler Revue kreeg hij als junior volop gelegenheid zijn wielerplannen te ontvouwen: “Van 1989 een goed wielerjaar maken en toch proberen alsnog een selectie in de ploeg van Egon van Kessel af te dwingen. Dat is mijn grote wens. Daarna wil ik een goede amateur worden, het liefst in een sponsorploeg. Maar dat ligt nog een jaartje verwijderd. Eerst maar eens zien of ik mij kan waarmaken.” In zijn eerste amateurjaar maakte hij het direct waar: hij werd meteen al districtskampioen in Valkenswaard. Patrick van Seggelen zou bij de amateurs tientallen overwinningen boeken in een beperkt aantal fietsjaren. Vooral in de meerdaagse “Peelland Toer” waarin hij verschillende keren won toonde hij zich heer en meester. In Tilburg boekte hij in 1991 zijn eerste zege van het wegseizoen. In de Pepper Race (voor eigen volk) had hij zich letterlijk in de vernieling gereden door zwaar verkouden tot het uiterste van zijn krachten te gaan. “Met die verkoudheid heb ik te lang doorgesukkeld. “gaf hij toe. “Maar op een gegeven moment ben ik gaan rusten en dat heeft me goed gedaan. Vandaag heb ik diverse malen geprobeerd weg te komen. Dat had anders nooit gekund” schreef Rinus van der Heijden in het Brabants Nieuwsblad. Te vroeg voor zijn trouwe supporters zou Patrick kiezen voor zijn maatschappelijke loopbaan en de groene mat. Hij bleek overigens niet verloren voor de wielersport maar was korte tijd secretaris van de plaatselijke supportersclub in Lierop en de stichting “Wielerpromotie Peelland.” Ook zijn broer Dave is met wisselend succes actief geweest als wielrenner. Als junior won hij de druk bezochte wielerronde in Sevenum.
Eén van de andere Somerense wielertalenten was Marco Steijvers die in 1980 op achtjarige leeftijd met wielrennen begon. Vijf jaar later stond zijn teller al op honderd overwinningen. Zowel in wedstrijden bij de KNWU als bij de NWB. De lichamelijke al vroeg volgroeide Marco was vooral bekend om zijn supersnelle sprint. In 1985 bracht het overschrijden van de kaap van honderd zeges ook regionale penneridders over de vloer bij Marco en zijn oudere broer Julian, die ook tot de regelmatige prijsrijders behoorde: “Het siert de gebroeders Steijvers dat zij de kosten van hun hobby voor het grootste gedeelte van hun eigen spaargeld betalen. Met zo’n mentaliteit en daarnaast een goede begeleiding behoort met name voor Marco een mogelijk succesvolle wielerbaan zeker tot de mogelijkheden. “ Die wielerloopbaan heeft niet lang geduurd ondanks klassieke overwinningen bij de nieuwelingen en junioren. Jaren later keerde Marco, als lid van de Astense Wielervrienden” kortstondig terug in het wielerpeloton.
René Manders begon zijn wielerloopbaan als recreant. Als amateur-wielrenner zou hij elk jaar weer progressie maken. En ook elk jaar enkele overwinningen behalen. De mooiste was ongetwijfeld de overwinning in 1991 in de “Omloop van het Zuiden”. ”Manders zag er na de wedstrijd opmerkelijk frisser uit dan van der Zwaan. Geen tekenen van vermoeidheid, slechts een stralende lach, Ik moest in de laatste kilometer wel demarreren’legde hij zijn winnende solo uit. “Als we hier met drieën waren aangekomen was ik derde geworden. Ik ben nu eenmaal geen sprinter. De Somerenaar boekte in Oostelbeers zijn vierde seizoenzege. Met de hele club gaat het goed betrok Manders de andere amateurs van Buitenlust in zijn succes. We hebben alles bij elkaar zo’n 25 wedstrijden gewonnen. Buitenlust heeft een paar moeilijke seizoenen achter de rug, maar nu loopt het allemaal weer perfect. We hebben wat voor elkaar over.” Het relaas van René Manders in het Eindhovens Dagblad. Tegenwoordig is hij voorzitter van TSC Solo in zijn huidige woonplaats Lierop. Nog steeds zit hij regelmatig op de racefiets. Ook was hij één van de animators van het “Rabowielerspektakel” voor de plaatselijke schooljeugd in Someren.
Ook op latere leeftijd, hij was toen 28 jaar, begon Gerard Rémery met toerfietsen. Via de NWB waarbij hij in 1991 in Meijel won stapte de tegenwoordig in Amerika wonende (en fietsende) Rémery over naar het tandemrijden. Met de visueel gehandicapte Astenaar Henny van Baars won hij de zilveren medaille tijdens het EK in 1993 en een jaar later tijdens het Wereldkampioenschap op deze discipline. Andere talenten waren Johnny van de Laar en Pedro Vreeswijk die de Brabantse NWB-titel voor zich opeiste.
Patrick van Seggelen nationaal kampioen.
Eén Zwaluw maakt nog geen Someren
Wijlen Piet Rooijmans was bijna zeventig jaar actief in de wielersport. Als jurylid, als organisator maar ook als één van de pijlers onder TWC de Zwaluw. In vergeelde programmaboekjes uit 1951 vinden we zijn naam al terug als starter/tijdwaarnemer bij de KNWU. Piet Rooijmans maakte zich sterk om in het begin van de jaren vijftig TWC de Zwaluw een officiële status te geven. Zijn vader was in het begin van de vorige eeuw nog actief bij deze club en broer Toon was een gevierd renner. De club werd heropgericht op 24 januari 1953 en begon met het organiseren van diverse wedstrijden en toertochten. Het begon allemaal met rondjes rond de kerktoren. Enkele evenementen groeiden uit tot klassiekers. Dat gebeurde steeds onder de vlag van de toenmalige RKNWB. In 1957 werd de vereniging zelfs clubkampioen bij de “Limburgse “bond. Het grootste evenement van de Zwaluw was jarenlang de “Omloop der Peel”, een klassieker over meerdere etappes. In het verleden begonnen als een eendaagse van stad tot stad wedstrijd, die later uitgroeide tot een etappe koers met vijf etappes in drie dagen. In het begin van de tachtiger jaren was er een conflict met de wielerbond en zocht Piet Rooijmans contact met “Buitenlust” om de meerdaagse samen met deze vereniging te organiseren. Uiteindelijk zou dat niet plaatsvinden toen de BWF (Brabantse Wieler Federatie) in het zicht kwam. Piet Rooijmans stond ook aan de wieg van NWB-klassiekers als de Tweelandenkoers, de Omloop van de Heidehof, de Sint Jozefklassieker , Someren-Peer-Someren,de Ronde van Brabant en de Omloop van Helenaveen. Ook de Wielervereniging Amateur Sport Nederland komt uit zijn koker. Kortom, een wielerorganisator in hart en nieren die ook voorgedragen werd voor de titel “Brabander van het Jaar” bij Omroep Brabant. Zijn opvolger Leo Verberne heeft eveneens bewezen uit het goede wielerhout gesneden te zijn. Hij is momenteel ook secretaris binnen het bestuur van de NWB en is hecht betrokken als pleitbezorger van de breedtesport binnen de Wieler Federatie Nederland. Door het wegvallen van de politiebegeleiding zijn een aantal wedstrijden onder de vlag van de “Zwaluw” noodgedwongen van de wielerkalender verdwenen of aangepast naar kleinere omlopen. Daardoor werd de “Omloop der Peel” de “Omloop van de Peelrijt.”Overigens herbergt Someren ook een aantal wielerliefhebbers die in andere plaatsen op organisatorisch gebied actief waren: Tiny Raaijmakers was voorzitter van de Kempen, Huub van de Voort was de grote man achter de Stiphoutse Profronde en Johan Willems leidde het Bergeijkse wielercomité.
Een KNWU-wielerronde op de wedstrijdkalender is verleden tijd. Bekende wielernamen naar Someren halen en een breed publiek trekken leek echt een utopie. Ook de pogingen van de stichting wielercomité Someren in het kader van de Peelland Toer zijn destijds gestrand. Toch werden er na de samenvoeging van het wielercomité en de wielersupportersclub in Lierop tot Toer en Supportersclub SoLo nieuwe initiatieven ontplooid. De start van de laatste etappe van de meerdaagse Ster ZLM Tour in het centrum van Someren in 2016 bracht duizenden wielerliefhebbers op de been. Met toppers als Dylan Groenewegen, Marcel Kittel, Tom Boonen, André Greipel en Filipo Pozzato die op het Wilhelminaplein werden voorgesteld. Ook de jaarlijkse “ATB-Toertocht Memorial Jo Boerekamp” die traditioneel op Oudjaarsdag gehouden wordt is elk jaar een groot succes.
Twee Somerense wielerpromotors: Piet Rooijmans en Leo Verberne.
Vruchtbare wielergrond voor veldrijders.
In het begin van deze eeuw was het aantal Somerense renners op de vingers van één hand te tellen. De meest succesvolle in deze periode was de boomlange Savié van Horik, een telg uit de Lieropse wielerfamilie. Hij begon op tienjarige leeftijd als lid van de Helmondse wielerclub Buitenlust met wielrennen. Savié combineerde het wielrennen op de weg met het veldrijden. In deze laatste discipline werd hij als junior in 2005 (gesteund door een volle bus supporters) geselecteerd voor deelname aan het WK cyclocross in het Duitse Sankt-Wendel. Zijn specialiteit op de weg was het tijdrijden waarin hij voor eigen publiek in Lierop als junior de tijdrit in de jubileumuitgave van de Meeùs Race (eenmalig een meerdaagse) wist te winnen. Als belofte tekende de Somerenaar een semi-profcontract bij de Fondas-wielerploeg (de voorloper van de latere Vacansoleil-profploeg). Een rugblessure maakte een voortijdig einde aan zijn wielerloopbaan.
De successen van Sjaak Spetgens in de zeventiger jaren hebben wellicht ook een invloed gehad op de jonge talentvolle Somerense veldrijders in de afgelopen periode. Ook de broers Luca en Noah Vreeswijk reden hun wegwedstrijden in voorbereiding op het veldritseizoen. Hun opa’s wijlen Riny Berkers en Gerrit van Waaijenburg hebben een belangrijke bijdrage geleverd aan hun successen. Luca werd als nieuweling 2015 tweede bij het NK veldrijden in het modderige Veldhoven en veroverde twee jaar later als junior de bronzen medaille in het veldritnest Sint-Michielsgestel. In de kleuren van het ZZPR.NL-team van Frank Groenendaal behaalde hij zo’n vijftien overwinningen. Na een blessure stopte hij als belofte met de wedstrijdsport.
Zijn jongere broer Noah was een verwoed tennisser voordat hij bij de NWB zijn eerste stappen op het veldritpad zette. Met drie overwinningen in de cyclocrossen op zijn erelijst leverde hij in 2018 een prima prestatie door in de Wereldbekercross in het Zwitserse Bern net buiten het podium te finishen. Het hoogtepunt was vorig jaar zijn selectie voor het WK cyclocross voor junioren in het Deense Bogense.
De oorspronkelijk uit Someren-Heide afkomstige Danny van Lierop maakte een flinke progressie in zijn eerste volledige veldritseizoen als junior. Hij werd door de bondscoach Gerben de Knegt opgesteld voor de Wereldbekercrossen en was daar vaak de beste landgenoot, Na een derde plaats tijdens het NK in Rucphen volgde ook een selectie voor het WK in het Zwitserse Dubendorf. Na de gebroeders Vreeswijk komt ook Danny uit voor de ZZPR.NL-veldritploeg.
Verschillende andere Somerense jongens en meisjes hebben in deze eeuw in het Buitenlust-shirt deelgenomen aan jeugdwedstrijden waaronder Jaimy en Sander Thaens en Daphne en Brian Saas (winnaar in Someren). Momenteel wordt de plaatselijke wieler-eer hoog gehouden door Lotte, Sara en Koen Sonnemans. Hun opa Leo Sonnemans was een vurig supporter van de “Spet” Jan Spetgens. En daarmee is de wielercirkel weer rond.
(Bronnen: Helmondse Courant, Helmonds Dagblad, Peelbelang, Heemkundekring De Vonder, Hertog Jan en de Zummerse mens, Somerens Contact, Wielersport, Wieler Revue Nationaal, website Wiel Kuntzelaers, Uitslagenarchief Frans Nederkoorn, clubblad RTC Buitenlust)
Het Wielernest Ommel
In de reeks “Wielernesten” in de regio Peelland is het vandaag de beurt aan het Bedevaartsoord Ommel. Het kerkdorp van de gemeente Asten telt rond de duizend inwoners maar wordt in de Meimaand overstroomd door een groot aantal bedevaartgangers. Het is niet vreemd dat het merendeel van de Ommelse wielrenners uit het verleden een agrarische achtergrond heeft. Ze waren gewend thuis op het agrarisch bedrijf te werken en werden daardoor gehard om in de koersen te kunnen “afzien.”
De gebroeders Timmermans vaandeldragers van het wielrennen in Ommel
Als je als één van de twaalf kinderen in een boerengezin opgroeit, ligt het niet voor de hand dat je gaat wielrennen. Toen Gerard Timmermans na zijn middelbare schooljaren werkte bij de firma Bezemer aan de Helmondse Kanaaldijk leerde hij de toenmalige NWB-topamateur Leo van Bommel uit Milheeze kennen. Die leende zijn racefiets uit aan Gerard die toen ook wilde gaan wielrennen. “Wielrennen dat is niks. Dat doet alleen ’t minder goei volk” was de reactie van zijn vader. Het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan. In 1960 reed hij dan ook zijn eerste wedstrijden als nieuweling bij de Limburgse bond de NWB. Omdat Gerard al achttien was mocht hij maximaal één jaar in deze categorie fietsen. Op het gedeeltelijk onverharde parkoers in Liessel won hij in zijn debuutjaar zijn eerste koers. “Ik zag er na de wedstrijd goed smerig uit van het zand in combinatie met het zweet,”weet hij zich in het clubblad van TWC Asten nog te herinneren. Samen met zijn fietsende broers ging hij op de fiets naar de wedstrijden. Later werd er gezamenlijk in een volle bus naar de koersen in Limburg en Oost-Brabant afgereisd. “De fietsen achterin of in de middengang stevig vastgehouden om beschadigingen te voorkomen.” Naast het behalen van diverse clubtitels bij Wieler Club Asten won de Ommelse coureur in zijn ruim tien jaar durende wielerloopbaan bij de NWB in 1962 op de baan van Baarlo, in 1965 de jaarlijkse Kermiskoers in Lierop en in Roggel. De meeste overwinningen behaalde hij in 1966 toen hij in Roermond en Deurne zegevierde en voor eigen publiek in Asten. Nadat hij drie jaar later nog een jaar in de clubkleuren van WC Weert reed stapte hij in 1970 over naar de KNWU. Gerard werd lid van de regionale wielerclub Buitenlust. “In mijn laatste jaar als wielrenner wilde ik ook het echte werk nog eens meemaken. Het was een mooie afsluiting om met toppers als Joop Zoetemelk, Fedor den Hertog en Jan Spetgens te kunnen fietsen,” kijkt hij met voldoening op deze periode terug. Na zijn actieve wielerjaren was de gepensioneerde fijnmechanisch medewerker op de TUE (Technische Universiteit Eindhoven) in 1973 ook betrokken bij de oprichting van TWC Asten. Nog steeds neemt hij regelmatig aan de toertochten van deze toerclub deel.
Ook zijn broers Antoon en Theo stapten op de racefiets. Het grootste succes van Theo (de jongste van de drie broers) was zijn overwinning bij de junioren van de NWB in 1964 in Deurne. Antoon heeft een betrekkelijk korte wielercarrière gekend van welgeteld drie jaar. Met als amateur in 1965 de overwinning in het Limburgse Koningslust en de voorloper van de huidige Kermisronde van Luyksgestel de “Stormloop” als voornaamste wapenfeiten. In zijn laatste jaar als actief wielrenner werd hij ook gehuldigd na zijn zeges in Deurne en Ospel.
Gerard Timmermans in actie in de KNWU-wielerronde van Overloon in 1970.
Pascal en Suzan van Bussel presteren op nationaal niveau
Pascal van Bussel (12 februari 1977) begon zijn wielercarrière op de gewone fiets in de “Toer dur Lierup”. Zijn oom en tante woonden tegenover de finish, waardoor hij bij hoge uitzondering als niet-inwoner van Lierop toch aan de schooljeugdvierdaagse mocht deelnemen. “Ik kan me nog herinneren dat je dan na elke etappe een ijsje kreeg.” Op negenjarige leeftijd won hij in 1986 voor het eerst het eindklassement. Er zouden in de twee daaropvolgende jaren nog twee eindzeges volgen. In 1989 vroeg de MAVO-scholier voor het eerst een KNWU-licentie aan in het shirt van Wielervrienden Asten. Een jaar later zou hij naar de jeugdafdeling van wielerclub Buitenlust overstappen. Vooral in het veldrijden was de Ommelse coureur een uitblinker door in zijn eerste winterseizoen al direct tien van de veertien veldritten te winnen. Het hoogtepunt was het behalen van de nationale veldrittitel bij de jeugd in Apeldoorn. “Het was mijn mooiste ervaring. Toen we thuis kwamen was het hele huis versierd, zelfs de wegfietsen hadden nog ballonnen gekregen” schreef hij toen in het “Verzetje”het clubblad van zijn vereniging. De overstap naar de nieuwelingen verliep probleemloos. Eén van zijn mooiste overwinningen was de zege in de Super Prestige-cyclocross de Druivencross in het Vlaamse Overijse. Na het veroveren van de bronzen medaille tijdens het NK veldrijden als eerstejaars nieuweling was het een jaar later wèl raak. Op het selectieve parkoers op de Beekse Bergen in Hilvarenbeek reed hij met overmacht naar de nationale titel. “Ik vind het crossen leuker dan het koersen op de weg,” liet hij Wim Amels van Omroep Brabant in 1993 na het spelen van het Wilhelmus weten. Tot dat moment had hij al 25 wegwedstrijden en 45 veldritten gewonnen en kon met recht een overwinningenkaper genoemd worden.
Pascal maakte als veldrittalent ook jarenlang deel uit van de nationale selectie. Als tweedejaars junior ging hij in 1994 van start in het WK in het Belgische Koksijde, in 1998 werd hij als belofte geselecteerd voor het WK in het Deense Middelfart en in 1999 reed hij tijdens het WK in het ijskoude Tsjechische Poprad naar een verdienstelijke tiende plaats en werd daarmee ook de eerste landgenoot in de daguitslag. In de zomermaanden was Pascal vooral actief in het mountainbiken. Ondermeer in het bekende team van AA Drink. Zijn beste resultaat in deze discipline vindt hijzelf zijn vijfde plaats tijdens het NK voor beloften in 1999. Als wegrenner kwam hij uit voor de gerenommeerde wielerploeg van Foreldorado. Na twee jaar niet gecrosst te hebben keerde hij in 2002 succesvol terug in de veldritten. Een vernauwing aan de liesslagader was de oorzaak van de afwezigheid.”Als ze me niet hadden geopereerd had ik moeten stoppen met fietsen” liet hij toen de huidige PR-man van Team Jumbo-Visma Ard Bierens in de Nederlandse editie van het Belgische wielerblad Cyclo-Sprint weten. Uiteindelijk zou Pascal niet op zijn vertrouwde niveau terug komen en besloot een jaar later op betrekkelijk jonge leeftijd te stoppen met de actieve wedstrijdsport. Ook zijn twee jaar oudere zus Susan stapte in 1990 als jeugdrenster op de racefiets in het Buitenlustshirt. Overwinningen waren er niet weggelegd voor Suzan. “Bij de jeugd moest ik altijd tegen jongens rijden die één jaar jonger waren” vertelde ze in 1993 na afloop van de succesvol verlopen titelstrijd bij de vrouwen op de Beekse Bergen in Hilvarenbeek. Ze behaalde daar de bronzen medaille achter nationaal kampioene Nicole Leijten. Twee jaar eerder had de toenmalige gymnasium-leerling al een negende plaats behaald. Suzan, uit een agrarisch gezin, was niet bang aangelegd als het gaat om steile afdalingen. “Sommigen durfden niet naar beneden. Als je niet durft moet je niet meefietsen was haar mening.” Suzan zou ook in wegwedstrijden uitkomen. In 1995 was de tweede plaats in het Duitse Straelen haar voornaamste prestatie als wielrenster. Ze heeft uiteindelijk gekozen voor een maatschappelijk loopbaan en voor een wielerhuwelijk. Suzan is namelijk getrouwd met ex-prof Jurgen de Jong.
Suzan en Pascal van Bussel na hun succesvolle NK veldrijden in 1993.
Fietsen die als “Haazen” lopen.
Een reclameslogan van de roemrijke speaker uit het verleden Cor Wijdenes die daarmee reclame maakte voor de fietsenzaak van Teddy de Haas in Helmond. De eerste telg uit de Ommelse wielerfamilie Haazen was Louis. Eind jaren vijftig begon hij als lid van wielerclub Asten zijn wielerloopbaan bij de Limburgse bond. Als KNWU-licentiehouder kwam hij in de jaren zestig uit voor de legendarische Limburgse wielervereniging TWC Maastricht. Nog steeds zit Louis op de fiets. Hij begeleidt de fietstochten van de plaatselijke ouderen. De “Beul uit de Berken” kreeg op 80-jarige leeftijd nog een nieuwe racefiets cadeau van zijn gezin. Ook zoon John werd met het wielervirus besmet. Ook hij kwam uit in de wedstrijden van de NWB voordat hij als nieuweling naar TWC de Kempen overstapte.
In de jaren 1985 en 1986 had hij voor zijn overstap aan de Parade in Venlo en in Neerittter een koers bij de Limburgse bond gewonnen. Veel successen boekte John in de wintermaanden. Zo werd hij ondermeer derde in de Buitenlust Veldritcompetitie. Ook in de mastercategorie is hij nog enkele jaren actief geweest. Zijn zoon Dennis werd in 2008 lid van Buitenlust en begon als jeugdrenner met wielrennen. De laatste jaren van zijn actieve wielerjaren kwam hij uit voor wielervereniging TML Dommelstreek. Als tweedejaars junior sloot hij in 2014 zijn wielerloopbaan af en liet zijn studie prevaleren op een verdere voorzetting van zijn wielercarrière. Die sloot hij af met een wereldreis op de fiets!
Nog steeds zit Louis Haazen op de fiets als begeleider van fietstochten met leeftijdgenoten.
De koersen rondom Oostappen
De wegen rond het strandbad Oostappen zijn regelmatig opgenomen in parkoersen voor sportwedstrijden. Vanaf 1969 werd het wegdek vijf jaar op rij ingenomen door ronkende motoren in de KNMV-wegraces. Motorsporticoon Wil Hartog (met het ronderecord van ruim 145 kilometer per uur) is een bekende naam op de erelijst. Aan de vooravond van de wegrace werd er zelfs een rennersbal gehouden in Zaal Eijsbouts met optreden van de Loneley Boys. Toen het verregende evenement geen navolging kreeg werd het parkoers rond Oostappen het strijdtoneel van de Sint-Jozefklassieker. TWC Asten had die jarenlang georganiseerd op Voordeldonk in Asten maar door de aanleg van de Provincialeweg bleek dit niet meer mogelijk. Op zondag 25 april 1975 werd de derde editie van de semi-klassieker in Ommel geopend met het startschot door burgemeester Rutten. Het was voor de NWB ook de primeur van een wedstrijd in ploegverband. In totaal kregen de deelnemers 107 kilometer voorgeschoteld. Met de start en finish vóór de ingang van camping Oostappen werd het parkoers gevormd door de Oostappensedijk, Kranenvenweg, Beekstraat, Diesdonkerweg en de Bunzingstraat. In de voorbeschouwing in het plaatselijke weekblad het “Peelbelang” ging men er vanuit dat het viaduct over de E-3 ook een scherprechter zou zijn. Ook in 1976 en in 1977 werd de Sint Jozefklassieker op dit parkoers verreden. In de jaren tachtig werd het ook door Buitenlust en haar trainer Piet van der Kruijs gebruikt om de tijdritploegen voor het NCK in Dronten klaar te stomen. De WVAN neemt het vijf kilometer lange parkoers van de Diesdonk nog in gebruik voor haar jaarlijkse woensdagavond wedstrijd. In de loop der jaren is het strandbad Oostappen ook gastheer geweest van diverse triatlons en afgelopen winter nog van een duathlon.
In 1975 sprintte Jac Beurskens op de Beekstraat naar de overwinning in de Jozefklassieker.
Markante Ommelse coureurs
In de tweede helft van de jaren vijftig was tuinderszoon Jan van Heugten actief als wielrenner. Hij verhuisde later in verband met zijn werk naar het Zeeuwse Terneuzen. In de winter van 1982 meldt zich een jonge tuinderszoon, geboren en getogen op de Diesdonk, aan bij wielerclub Buitenlust: Tiny van den Eijnden. Hij vraagt een KNWU-licentie als junior aan en gaat in de kleuren van het Erpse mengvoederbedrijf Sondag een moeizaam eerste wielerjaar in. Ook het jaar daarop komt hij als junior uit en vindt vooral zijn draai in de Belgische koersen. Zijn bekendheid komt echter niet door het wielrennen maar door zijn optredens met het muzikale duo Stenzel en Kivits. Een piano speelt bij hun optredens een grote rol. Vanaf 1993 combineert hij zijn agrarische bezigheden met het artiestenvak. Ook op politiek terrein is hij bijzonder actief binnen de lokale partij D66-Hart voor Asten.
In het begin van de jaren negentig vroeg ook Martien Verbaarschot een KNWU-licentie aan en werd lid van Buitenlust. Hoewel hij verschillende keren werd opgesteld door zijn vereniging bleven de successen echter uit. De zestiger geniet wel enige bekendheid door zijn ultra-lange fietstochten in verre oorden. Op zijn vijftigste stapte hij op de fiets voor een wereldreis in etappes. Maar liefst één miljoen kilometer heeft de Ommelse hobbyboer op de teller. De pursang levensgenieter vertelde in 2019 in het ED dat hij vooral geniet van de culturen en de mensen die hij onderweg op zijn reizen tegenkomt. “Ik vermaak me het beste op de fiets. Soms zit ik wel tien uur achter elkaar op het zadel. Ik ben graag op mezelf.”
(Bronnen: Helmonds Dagblad, Peelbelang, Wielersport, Wieler Revue Nationaal, Cyclo-Sprint, Mountainbike Plus, website Wiel Kuntzelaers, website Himmels, website Leefbaar Asten, clubbladen RTC Buitenlust, TWC Asten en TWC de Kempen)
PEDAALRIDDERS VAN DE PEEL
