september, 2018 | Rien van Horik Cycling

Met een schuin oog kijkend naar de TV-beelden van het WK voor de profs in Oostenrijk zit ik achter het toetsenbord voor een terugblik op mijn laatste wegwedstrijd van dit wielerseizoen. Gisterenmorgen stond in al om half zes naast mijn bed om de (verre) reis naar Dronten te ondernemen. Voor het NCK: het Nederlandse Club Kampioenschap. De laatste keer dat ik in Dronten was voor de nationale titelstrijd dateert nog van 1981 toen ik als bestuurslid van wielerclub Buitenlust aanwezig was. Toen ging de Helmondse wielervereniging nog voor de hoofdprijzen. Zij waren er gisteren niet bij. Wel ruim 1200 deelnemers in vijf verschillende categorieën. De organisatoren-De Ijsselstreek- spraken zelfs over een recorddeelname: een toename van 20%. Vroeger was de Meerpaal zelf het vertrekpunt van de ploegentijdrit. Nu vond de start plaats op het Meerpaalplein waar een echt “wielerdorp” te zien was waar de diverse clubs hun laatste voorbereidingen kenden. Het commentaar aan de micro op het startpodium werd verzorgd door mijn collega Dirk Jan Grootkarzijn. Het was voor mij de eerste samenwerking met de enthousiaste speaker uit Oldebroek. Al bleef die samenwerking jammer genoeg beperkt tot het samen presenteren van de huldiging. Mijn “vaste” plek was gisteren in Dronten namelijk in de jurybus van Sportscom in de finishstraat. De club die we na afloop van de lange wielerdag als eerste mochten aankondigen voor de huldiging was de Brabantse WV Schijndel. Zij wonnen het totaalklassement over de vier verschillende categorieën. En dat is natuurlijk een geweldige prestatie van de renners, rensters en begeleiders! Maar (om in Brabant te blijven) ook De Jonge Renner stond weer volgens jarenlange traditie met haar renners op diverse podia. Een echte wielerman in de persoon van Wim van Dongen (de peetvader van de Oosterhoutse wielerclub) mocht eveneens op de podiumwagen plaats nemen omdat hij voor de 50e(!) keer bij een NCK aanwezig was. Er stonden overigens ook diverse profs aan de start die (vaak eenmalig in een wielerjaar) in hun clubtenue de verenigingskleuren hoog hielden. Het toeval wilde dat de ploeg van De Noordwesthoek, juist op het moment dat hun topper Anna van der Breggen meer dan 900 kilometer verderop wereldkampioene werd, over de eindstreep kwam. Ook mijn plaatsgenote Evy Kuijpers stond in Dronten aan de start. Bij thuiskomst zag ik dat ze haar gehoopte plek in een topteam (bij het CCC Women Team van Marianne Vos) eindelijk had gekregen. Ook Evy reed in haar jeugdjaren in de clubkleuren van Buitenlust. Vandaag staat er één lid van mijn vereniging aan het vertrek in Innsbruck: mijn persoonlijke favoriet Wout Poels…

Daags vóórdat ik uit mijn “zomerslaap” ontwaakte, om in de komende winterperiode vijf dagen per week als vervanger weer voor de klas te gaan staan, mocht ik de teampresentatie van de cyclocrossploeg van Frank Groenendaal verzorgen. Voorafgaand was er een voortreffelijk buffet geregeld en dat gaf mij weer de gelegenheid om met veel rasechte veldritfans te kunnen bijpraten. Voor het vijftiende veldritseizoen brengt Frank (samen met een hecht begeleidingsteam) de landelijke opleidingsploeg in het veld. In het kantoor van sponsor DESTIL in Tilburg luisterden de belangstellenden aandachtig naar het verhaal van de voormalige nationale kampioen en initiatiefnemer achter de veldritploeg. Het ZZPR.NL-Han Clean-Orange Babies Cycling Team is een ploeg met een ideële doelstelling om aandacht te vragen voor de met het HIV-virus besmette vrouwen in ontwikkelingslanden. De oprichter en directeur van Orange Babies Baba Sylla toonde ook beelden bij zijn toelichting. Vervolgens liet ik de negen fietsende leden aan het woord. Bij de meesten kwam uiteraard het EK cyclocross in Rosmalen (in het eerste weekend van november) ter sprake. Ook van belang door het flinke aantal regionale sponsors en co-sponsors van het team. Met belofte Maik van der Heijden heb ik aan de micro iets langer gesproken omdat hij met de overwinning in de Bricocross van Geraardsbergen direct al voor het eerste succes had gezorgd. Over enkele weken mag ik voor het eerst dit seizoen de microfoon in een veldrit hanteren en ik kijk er zeker weer naar uit. Terwijl ik donderdagavond (na een drukke werkdag op school) via de autoradio pas hoorde van het tragische ongeval in Oss moest ik ook weer terugdenken aan de zondag ervoor. Woensdagavond had de organisatie van Olympia’s Tour samen met de politie namelijk in het Groningse Hoogkerk een ontmoeting belegd om elkaars gevoelens van rouw te delen. Helaas kon ik er (ook gezien de afstand) niet bij zijn maar vond het een gepast initiatief. Tijdens een “aangename” bijeenkomst in Luyksgestel hebben we deze week met de bestuursleden van het Belisol Eindhoven-Kempenklassement en hoofdsponsor Dirk Bellemakers ook teruggekeken op de wedstrijdenserie van het afgelopen jaar en een voorzet gegeven voor volgend jaar. Dit weekend heb ik voor het eerst sinds maanden een “microfoonloos” weekend. Al weet ik niet wat mijn broer Harrie en schoonzus Riki in petto hebben voor onze “jaarlijkse” Familiedag. Voor het eerst een Familiedag zonder ons pap en ook dat zal weer wennen zijn.

Normaal gesproken heb ik geen moeite met het schrijven over mijn belevenissen in de wielerkoersen waar ik aan de micro heb gestaan. Dat is vandaag wel het geval. Dat heeft alles te maken met de zwarte bladzijde in de geschiedenis van de meerdaagse Olympia’s Tour gisteren in Beneden-Leeuwen. Toen ik bezig was met mijn commentaar aan de micro (in samenwerking met mijn collega achterop de motor Jannes Mulder) zag ik vanuit de jurybus dat er iets verderop in de finishstraat een ernstig ongeval had plaats gevonden. Een inwoonster van het dorp kon een begeleidende motorrijder tijdens het oversteken van de weg niet meer ontwijken. Medische hulpdiensten snelden direct toe en er moest onmiddellijk gereageerd worden omdat ook de renners in aantocht waren voor een doorkomst. Er werd direct een alternatieve aankomst geregeld (met medewerking van Sportscom en de werkploeg) en Jannes en ik hebben hierna niet alleen de doorkomsten en aankomst sober begeleid maar vanzelfsprekend ook de huldiging. Op zo’n moment is wielrennen eigenlijk maar bijzaak en het is dan ook niet vreemd dat je dan de verkeerde renner als winnaar naar het podium roept. Later op de dag las ik het treurige bericht van het overlijden van deze 70-jarige mevrouw. Voor de talrijke wielerliefhebbers in startplaats Dreumel en aankomstplaats Beneden-Leeuwen was het jammerlijke ongeval een domper op de feestvreugde. Mijn week in de 66e editie van Nederlands’oudste etappewedstrijd begon op maandagavond al met de ploegleidersvergadering in het Drentse Aalden. Daar kreeg ik de koffie over me heen tijdens de ploegleidersvergadering en bood de vrouwelijke rondearts zich aan om mijn jurypantalon in de was te doen. Op dinsdag stond de eerste (zware winderige) rit op het programma in en rond Assen waar de Deense ex-wereldkampioen Julius Johansen door zijn overwinning op de Asser wielerbaan de basis legde voor zijn eindzege. Een dag later kwamen de Beloften voor de tweede etappe van en naar Emmen in actie. Ook hier was er niet zoveel publieke belangstelling voor de rit waarin de Duitse kampioen Max Kanter zich de rapste toonde. Op donderdag werd de etappe van Gieten naar Hellendoorn verreden waar de Italiaan Giacomo Ballabio het complete peloton verraste met een uitval in de finale die tot de finish stand hield. De etappe van Nijverdal naar Duiven vertrok met een klein kwartier vertraging in verband met een mogelijke politiestaking tijdens het afgelopen weekend. Tijdens deze actie kreeg het Team Motorondersteuning Landelijke Eenheid van de politie het bevrijdende bericht dat de Minister en politievakbonden tot een akkoord waren gekomen. In aankomstplaats Duiven (onder de rook van Arnhem) waren heel veel toeschouwers aanwezig om Max Kanter zijn tweede rit te zien winnen. In het Noord-Limburgse kerkdorp Offenbeek (Gemeente Beesel) stonden er twee ritten op het programma: de tijdrit werd gewonnen door Johan Pryce-Pejtersen en de rit in lijn door de Fries Marten Kooistra. ’s Avonds zijn we met onze tijdelijke huis(je) genoten ook nog een hap(je) gaan eten in Reuver. Overigens was de verzorging en het verblijf van de jury in de Landalparken door de organisatie Courage Events (onder leiding van Thijs Rondhuis) tijdens deze week uitstekend geregeld! Het verhaal van de slotrit (gewonnen door Marijn van den Berg) heb ik in het begin van deze bijdrage beschreven. Het beeld van de deken die over het slachtoffer gelegd werd blijft in mijn geheugen geprent…

In het vorige weekend had ik al een groot aantal jeugdige wielrensters in actie gezien (en de wedstrijden van commentaar voorzien) tijdens een tweedaagse Boels Ladies Tour voor nieuwelingen-meisjes en junior-vrouwen. Deze laatste categorie (maar nu in ploegverband) stond op vrijdagavond opnieuw aan de start op het Tom Dumoulin Bike Park in Sittard. Nu voor de eerste dag van de internationale UCI-driedaagse de eerste Watersley Ladies Challenge. Zo’n 75 meiden geboren in 2000 of 2001 kregen een drie kilometer lang parkoers voorgeschoteld die door de scherpe draai bij de eerste beklimming direct al voor een eerste schifting zorgde. De Britse Pfeiffer Georgi (niet zoals zo vaak is gebeurd haar achternaam met haar voornaam verwarren…) reed in de finale solo naar de overwinning en kreeg in het hoofdgebouw van het unieke Watersley Sports en Talentspark de eerste gele trui uitgereikt. Die ze tot het einde wist te behouden. Een dag later stond er opnieuw een zware proef op het programma: een individuele tijdrit over bijna twaalf kilometer met twee fikse hellingen. Rozemarijn Ammerlaan realiseerde de snelste tijd maar de Britse Georgi bleef de leidster in het klassement. Opmerkelijk ook het kleine verschil (één luttele tel) tussen Britt Knaven die derde werd en de Engelse Elynor Backstedt. Beiden met een vader die in het verleden Parijs-Roubaix hebben gewonnen. Gisteren op de derde dag van de meerdaagse zou de afsluitende loodzware heuvelrit de beslissing moeten brengen. Eerder op de dag had de talentvolle Bram Leerkes de KTN-Klimoploop van Watersley bij de nieuwelingen gewonnen. De etappeoverwinning ging bij de junior-vrouwen naar de Zweedse Julia Borgström. Als je de wedstrijden goed gevolgd had dan zag je ook dat er volop wielertalent uit ons land rond fietst bij de meiden. Hopelijk zien we dat ook terug tijdens het WK in Inssbruck. Het afgelopen weekend heb ik met bewondering gekeken naar het enthousiaste werk van de organisatoren onder leiding van initiatiefnemer Joop Petit en voorzitter Tjeu Raven. Daarnaast heb ik weer prettig samengewerkt met mijn Nederlandse jurycollega’s en de Vlaamse “president” Jempi Jooren. Op zaterdagavond heb ik overigens in de gang van ons hotel ook nog een glimp kunnen opvangen van een Europese handbaltopper. Bij thuiskomst ben ik gisterenavond direct weer achter de computer gekropen om een andere meerdaagse (nu voor mannelijke beloften) Olympia’s Toer voor te bereiden waar ik tot zondagavond weer “onder de pannen” ben. Evenals voorgaande jaren in eendrachtige samenwerking met mijn collega aan de micro Jannes Mulder. Speciaal voor hem is er dit jaar als gerenommeerd duivenmelker ook een etappe-aankomst in Duiven…

Met vier broers en drie zussen ben ik gelukkig gezegend met een grote familiekring. Mijn jongste broer Mark zorgde er vroeger steeds voor dat hij als klein jongetje als eerste achter in de auto plaats nam als we naar de koers gingen voor “onzen” Bart. Voor de broers wel gemakkelijk want hij was er als de kippen bij als hij door ons erop uit gestuurd werd om de friet en drank te halen. Bij de Tv-uitzendingen van Studio Sport zorgde hij er voor dat hij bij de grote koersen telkens in beeld kwam. Kortom, ook toen (meer dan veertig jaar geleden) was hij al een “Tv-ster.” Na een korte wielercarrière stortte onze “Witte”, zoals we hem destijds noemden, zich op het organiseren van popfestivals en later op zijn werk voor bekende bands als Direct, de Heideroosjes, Rowwen Hèze en de laatste jaren voor Guus Meeuwis. Die bedacht drie jaar geleden samen met “onzen” Mark de Tour Der Ongeschoren Benen Classic: een fietstoertocht voor artiesten. Daar kwamen dit jaar, met het vertrek vanuit Lierop en de aankomst op de legendarische Cauberg, de oud-profs en diverse regionale toerfietsers bij. “Onzen” Mark had daarbij de onmisbare hulp van onze “regelneef” en koersdirecteur Frans Sijbers. Dat Erik Breukink zich nog kon herinneren dat hij als junior deelnam aan de Dr Pepper Race betwijfel ik. Maar ik ga er wel vanuit dat Jan van Katwijk nog wist dat hij in 1967 in Lierop heeft gewonnen. Jammer genoeg kon ik er zondag overdag niet bij zijn omdat op die dag juist de finalerit van de Boels Ladies Tour in Roosendaal plaats vond. Maar direct na de huldiging van de dames spoedde ik me richting Lierop waar de honderd deelnemers met de bus terugkeerden uit Valkenburg toen ik op sportpark de “Renkant” arriveerde. Daar sprak ik nog met diverse deelnemers en met collega-speaker Kees Maas. Gelukkig was hij bereid geweest mij te vervangen en ’s morgens de presentatie op het podium te verzorgen. Iedereen die ik gesproken heb was vol lof over de organisatie! Hoewel ik trots ben op al mijn broers en zussen is mijn jongste broer toch wel een heel speciale! Aan het succes van de TDOBC heb ik ook een bescheiden bijdrage mogen leveren. Ik heb voor hem de (snel verleende) vergunningen bij de gemeenten aangevraagd en hoop er volgend jaar overdag wel bij te kunnen zijn. Want op zo’n dag zie je dat het hedendaagse wielrennen toch echt rock en roll is!

Het is vandaag exact een week geleden dat de tweede editie van de Rush Hour verreden werd. In het centrum van Arnhem langs de bekende “hotspots” in de Gelderse hoofdstad: de Eusebiuskerk in de steigers, onder de “Liegpoort” door, over de Rijnkade, de John Frostbrug op de achtergrond en langs het Feestaardvarken. Eerder op de dag waren het vooral de senioren die de dames in de proloog van de Boels Ladies Tour als toeschouwers aanmoedigden. Maar ’s avonds was ook het jongere publiek ruim vertegenwoordigd rond de aankomstlijn. De energieke organisatie onder leiding van Tim van Os kon dit jaar “meeliften” op de internationale wielermeerdaagse voor de vrouwen. In recordtempo werden de reclame-uitingen op de dranghekken en de trussbrug boven de finishlijn na de proloog verwisseld: van het oranje-wit naar het oranje-zwart. Onder het genot van een pastamaaltijd werd de werkwijze van de “Rush-Hour” met de juryleden en organisatie in de “Staat” vooraf nog eens doorgenomen. Precies om half acht werd het startsein met een toeter gegeven door een uiterst enthousiaste wethouder van Sport Jan van Dellen. Mijn collega Joop Engelen (vorig jaar in Nijmegen mijn partner aan de micro) had in verband met zijn werk af moeten zeggen. Als zijn vervanger had collega-speaker Harry Middeljans nu achterop de motor plaats genomen. Voor het eerst in de Rush Hour konden we ook gebruik maken van de live-beelden van Omroep Gelderland op het grote scherm. De “Knock-Out Race” liet weer volop strijd zien. Niki Terpstra (vorig jaar tweede) soleerde in de finale naar de overwinning vóór de sprinters Ramon Sinkeldam en Fabio Jakobsen. De altijd weer humorvolle Bram Tankink (bezig aan zijn afscheidstournee) won de Blixemtrui voor de snelste sprinter. Tijdens de druk bezochte huldigingsceremonie op de Markt ontving Niki een “gouden” brandblusser. De vuurspuwers vóór het podium werden door de winnaar direct “uitgeschakeld.” Na afloop werden we door de organisatie uitgenodigd voor een afsluitende vergadering in de imposante Eusebiuskerk. Ook daar werd teruggekeken op een succesvol verlopen Rush Hour. Op naar de derde editie in 2019! Met dank ook aan juryvoorzitter en wielervriend Edwin Cruijssen die mij na afloop netjes “afleverde” bij mijn hotel in Tiel. Want een dag later moest ik weer vroeg uit de veren voor de Boels Ladies Tour.

Het is alsof je in een roes leeft. Een hele week op pad met de onbetwiste top van het mondiale dameswielrennen. Mijn zesde medewerking als microfonist aan de Boels Ladies Tour begon een week geleden op maandagmiddag in Zaltbommel waar in de showroom van sponsor Vos Volvo Autobedrijven de teampresentatie plaats vond. Voor ons een hernieuwde kennismaking met collega-speaker John Vingerling met wie we de afgelopen week de hotelkamers hebben gedeeld en voortreffelijk mee hebben kunnen samenwerken. Het was voor ons improviseren omdat de officiële inschrijving pas ’s avonds plaats vond. De eerste wedstrijddag op dinsdag stond in het teken van een proloog (tijdrit) in het centrum van Arnhem. Daar gaf eindwinnares Annemiek van Vleuten met winst al direct haar visitekaartje weg. Een dag later stond de etappe van Nijmegen naar Nijmegen op het programma. Met beklimmingen als de Oude Hollenweg en de Vogelzang had Annemiek mij aan de micro vooraf verteld dat dit wel eens de “Koninginne-etappe” zou kunnen worden. Ondanks het verkeerd rijden in de finale won de renster van Mitchelton-Scott ook de tweede rit. Zowel de rit in Gennep als in Weert leverde in de massasprint de overwinning op voor de Deense ex-wereldkampioene Amelie Dideriksen. In beide plaatsen was er weer ruime belangstelling van het publiek (vooral de start in het kerkdorp Stramproy) en is ook de plaatselijke organisatie razend enthousiast. Chantal Blaak (voor het laatst in haar wereldkampioenetrui?) toonde zich veruit de sterkste in Sittard-Geleen waar de start en finish op het Tom Dumoulin Bike Park gesitueerd waren. De wieleromgeving is een geweldige aanwinst voor het Limburgse (en Nederlandse) wielrennen maar mist nog de nodige sfeer. Die was er zondag in de afsluitende tijdrit op de Kade in Roosendaal wel. Hier waren het vele kermisvierders die de winnares Annemiek van Vleuten over de finish schreeuwden. De grootste winst was zeker de dagelijkse live-TV-uitzending via L 1 en Omroep Gelderland. De commentatoren Sander Kleikers (mijn persoonlijke favoriete wielercommentator) en Maarten Tjallingii maakten dankbaar gebruik van mijn verslaggeving via de luidsprekers van Sportscom. En ik kon regelmatig, staand tussen de toeschouwers, met zicht op het grote scherm de koers “live” verslaan. Elk jaar voel ik me steeds meer thuis in de “wielerfamilie” van de Boels Ladies Tour. Met aan het roer de “rots in de branding”organisator Thijs Rondhuis die nu al aanvragen krijgt voor etappeplaatsen in 2019. Ik hoop er weer bij te mogen zijn! De komende dagen schrijf ik ook nog een terugblik op de geslaagde “Rush Hour” in Arnhem en de “Tour Der Ongeschoren Benen Classic” waar ik gisterenavond de “nazit” nog kon bijwonen.