april, 2019 | Rien van Horik Cycling

Een ijzige minuut stilte voor aanvang van de wedstrijd voor elite en beloftenrenners heeft op veel wielerliefhebbers en deelnemers gisteren in Geldrop flinke indruk gemaakt. Een dag eerder was ik ook gevraagd de minuut stilte ter nagedachtenis aan Robbert de Greef in te leiden. Maar dat was toch anders. Nu waren het zijn generatiegenoten, zijn collega’s op de fiets en zijn wielervrienden en vriendinnen die zoveel respect toonden. Het overlijden van Robbert hing het afgelopen …weekend als een sluierwolk over de wedstrijden. Het derde onderdeel voor elite en beloftenrenners in het kader van het Belisol Eindhoven-Kempenklassement vormde de afsluiting van een geslaagd wielerfeest rond het 100-jarig bestaan van de regionale wielervereniging TML-Dommelstreek. Het is namelijk dit jaar precies een eeuw geleden dat enkele honderden meters van de finishlijn in de toenmalige zelfstandige gemeente Zesgehuchten “Trap Met Lust” werd opgericht. Daarom was het ook leuk om mijn voormalige consul Piet van Doorn en de hoogbejaarde Toon van Gils nog eens te ontmoeten. Toon (die mij niet meer herkende) was het die mij eind jaren zeventig adviseerde om een jurycursus te gaan volgen. Wat mij verder opviel dit weekend? De hechte (bijna familiale) band tussen de vrijwilligers en vrijwilligsters, het nieuwe frisse opvallende clubshirt van TML-Dommelstreek (doet me een beetje denken aan de Raket-waterijsjes van vroeger), de handbikers die bijzonder tevreden waren over het initiatief om ook hun categorie startgelegenheid te bieden, de overwinning van “thuisrijders”Pieter de Groof en de derde plaats van Thijs van Beek bij de junioren, onze mini-rondemissen Saar en Eva die ook aan de jeugdwedstrijden deelnamen, de eerste overwinning van Tom Meulendijks bij de amateurs, de papa’s en de mama’s die in navolging van hun kroost ook op de fiets hun wedstrijd reden, de medewerking van de wijkbewoners (geen enkele wanklank bij het oversteken bij de finishlijn!), de ongebreidelde strijdlust van de jeugdrennertjes, de overwinning van Pieter van Oirschot bij de elite en beloften (zijn nog betrekkelijk korte wielerloopbaan gestart bij de jubilerende vereniging) en de ingetogen afsluitende huldiging. Het was voor mij niet altijd even gemakkelijk om ook mijn wedstrijdverslag aan te passen aan de droevige omstandigheden. Vanavond ben ik in Sittard om het Rob Ruijgh Development Team voor stellen. Daarvoor heb ik graag gevolg gegeven aan de vraag van mijn vroegere (bijna) buurman en “Bergklimmer” Perry Adriaans.

Nog steeds in een euforische stemming en met een stem als schuurpapier ben ik op Tweede Paasdag weer vroeg opgestaan voor mijn volgende koers: de Grote Ronde van Gerwen. Omdat ik in de dagen daarvoor geen tijd had om me voor te bereiden op deze wielerronde moest dat nu voor mijn vertrek naar wielercafé De Stam gebeuren. Nog even mijn uitslagenoverzichten op de computer bijwerken en dan merken dat je in je gejaagdheid op de verkeerde knop hebt gedrukt… Als opvolger van één van… mijn grote voorbeelden Jan Peeters heb ik bijna tien jaar geleden de microfoon overgenomen in wat wel genoemd wordt de “klassieker onder de criteriums.” In de 53-jarige historie van de Gerwense wielerronde hebben er bekende wielernamen de wedstrijd gewonnen. Overigens is het de enige wedstrijd in mijn agenda waarbij de organisator( in dit geval Toon Bouw) in de week voorafgaand aan de wielerronde persoonlijk het programmaboekje en de premielijsten komt afgeven. De zonnige wielerdag werd geopend door de nieuwelingen waar de Fries Jente Klaver de snelste was van de drie vluchters. Bij de junioren domineerde de Twent Lars Boven (ook derde in de junioreneditie van Parijs-Roubaix) die de hoofdprijs in ontvangst mocht nemen. De tijdrit over 3,5 kilometer vormde de opening van het Belisol Eindhoven-Kempenklassement. Dylan Bouwmans (altijd goed in Gerwen) reed zich met een gemiddelde van ruim 50 kilometer per uur naar de overwinning. Wat me zelf het meeste opviel was de plaats in de jurybus waar ik de tijden voor de tijdrit mocht melden. Naast KNWU-veldritcoordinator Ad van Grootel (1 keer per jaar jurylid in functie) en UCI-jurylid Tijn Swinkels. Samen met onze helaas veel te vroeg overleden wielervriend Henk van Seggelen vormden we jarenlang een hecht “organisatiekwartet.” Daar moest ik ook aan denken toen ik met Bernadette (als trouwe wielersupporter) gesproken had. Na de rit tegen het uurwerk stond het afsluitende criterium op het programma. De voor velen onbekende Marien Bogerd profiteerde van de onderlinge rivaliteit in de kopgroep en won met ruime voorsprong. Na afloop mocht Jasper de Laat de blauwe leiderstrui van het Belisol Eindhoven-Kempenklassement in ontvangst nemen. Een duidelijke meerwaarde had opnieuw de aanwezigheid van mijn collega aan de micro Joop Engelen die achterop de motor van oud-winnaar Frank Kersten een flitsend wedstrijdverslag verzorgde. Ik hoop dat hier in de toekomst toch weer een vervolg op komt. Na genoten te hebben van een ander biertje dan een dag daarvoor heb ik bij thuiskomst nog eens op mijn gemak de TV-beelden van de Amstel bekeken. Het blijft nog steeds spannend om naar te kijken!

Eerste Paasdag 2019 zal nog lang in mijn herinnering blijven. Niet alleen omdat ik in de Amstel Gold Race mijn debuut mocht maken als speaker bij de finish maar vooral door de magistrale wijze waarop Mathieu van der Poel tienduizenden wielerharten sneller liet kloppen. Anderen maakten mij erop attent dat ik de overwinning van “Matje” al aankondigde toen hij nog niet over de meet was gekomen! Maar wat een ontlading! Nooit eerder heb ik als speaker zoveel volume gebruikt als zondag op de Rijksweg in Vilt. Nog steeds krijg ik kippenvel als ik terugdenk aan het oorverdovende gejuich van mijn landgenoten. En van de Vlaamse wielersupporters die Mathieu ook als “eentje van hen” beschouwen. Als beginnend speaker in de Toer Dur Lierup had ik op het einde van de jaren zeventig nooit kunnen denken nog eens in de “Amstel” aan de micro te mogen staan. En mij daarmee ook mocht plaatsen in het illustere rijtje grootheden zoals Chris Delbressine en Kees Maas die vele edities de renners vocaal mochten binnenhalen. Mijn wielerweekend begon zaterdagmiddag met de juryvergaderingen en ploegleidersvergaderingen (zowel voor de mannenwedstrijd als de vrouwenwedstrijd) in het statige stadhuis van Maastricht. Daar heb ik verschillende wielergrootheden de hand mogen schudden. ’s Avonds zat ik in Hotel Voncken tijdens het gezellige diner aan tafel bij mijn Limburgse (jury)wielervrienden. Na een ietwat onrustige nacht (zou het toch te maken hebben dat ik Mathieu vooraf als mogelijke winnaar had voorspeld?) vertrokken we zondagmorgen naar de Markt en het Vrijthof in de Limburgse hoofdstad. Nadat ik L-1 presentator Sander Kleikers (mijn favoriete mannelijke wielercommentator!) succes had gewenst heb ik me ook voorgesteld aan de DJ Marvin (“sounds different”) Hartmans tijdens de teampresentatie. Ik zag een aantal ploegen voorbij komen tijdens de ploegenpresentatie voordat ik me tussen het wielerpubliek heb begeven. Toen ik rond elf uur arriveerde bij de aankomstlijn in Vilt had ik alle tijd om me te installeren. Ik had al snel door dat er aandachtig geluisterd werd naar mijn commentaar. Dat kreeg een extra dimensie toen DJ Marvin mij assisteerde met zijn passende muziek en leader. Marvin, geweldig bedankt voor jouw bijdrage! Hoewel het niet de bedoeling was om in beeld te komen was dat wel het geval toen VDP gehuldigd werd en toegeroepen werd door een uitzinnige menigte. De laatste huldiging was die van de winnares bij de vrouwen “Kasia” Niewiadoma en Mathieu die beiden op een Canyon-racefiets wonnen. Na afloop heb ik in de VIP-tent nog diverse complimenten in ontvangst mogen nemen over mijn presentatiestijl. Ook van wielerliefhebbers die waarschijnlijk niet weten dat ik bijvoorbeeld ook bij de jeugdwedstrijden op dezelfde manier mijn passie uitdraag. En waar ik in het nog niet zo verre verleden ook Mathieu als jeugdrenner aan de micro had. Toen ik in de auto alleen naar huis reed waren mijn gedachten nog steeds bij de slotjump van VDP. Een kleine domper bij thuiskomst was wel de mail waarin ik zag dat ik in het Somerense Wielerspel inmiddels ben afgezakt naar de allerlaatste plaats…

Zes dagen lang was het Hoge Noorden vorige week voor mij mijn natuurlijke leefomgeving. Na een jaar afwezigheid mocht ik weer de micro hanteren tijdens de Healthy Ageing Tour voor internationale vrouwen. Ons verblijf ’s avonds en ’s nachts was op het vakantiepark Pagedal in Stadskanaal waar zo’n vijfhonderd wielrensters, begeleiders, juryleden en medewerkers waren ondergebracht. Vooral tijdens het ontbijt en het avondeten was het een hele drukte aan het uitstekende buffet. Woensdagmorgen moesten we ons in alle vroegte melden voor de boottocht naar het Duitse waddeneiland Borkum: het grootste Oost-Friese eiland bij onze oosterburen. Het was kouder en winderiger dan in 2017 toen hier de finalerit verreden werd. De Duitse toeristen hebben vooral genoten van mijn collega Jannes Mulder die als een ware spraakwaterval zelfs een beroemdheid als Rudi Carell met meters klopte. Met minder verschil won de Finse Lotta Lepistö de openingsrit en werd meteen ook de eerste leidster in het algemeen klassement. Een dag later werd de etappe van en naar Surhuisterveen verreden. De lokale speaker (en onderwijscollega) Andries Nieuwenhuis stelde me daar aan het publiek voor als de “broer van de floormanager van Guus Meewis.” De Duitse “krachtpatster” Mieke Kröger toonde zich in het Friese wielernest veruit de sterkste en bleek iets beter te kunnen fietsen dan zingen. Op vrijdag stond de rit in Musselkanaal op het programma waar het ook behoorlijk fris was. Kirsten Wild toonde zich veruit de snelste in de sprint. Op zaterdagmorgen was het steenkoud op de Schouwerzijlsterweg in het Groningse Winsum waar ik de deelneemsters voor de start van de individuele tijdrit mocht oproepen. Met de microfoon bijna vastgevroren aan mijn hand werd ik naar de dorpskern gebracht voor de huldigingsceremonie van de winnares Ellen van Dijk . Voor de middagetappe ging het richting Wolvega waar de start plaats vond van het tweede gedeelte van de vierde rit. Omdat er voldoende speakers voorhanden waren (ook Marjo Nijmeijer was erbij en verzorgde het commentaar in de meerdaagse bij de junioren-vrouwen) ben ik in koers geweest in de auto van Jury 2. Dan zie je ook hoe voortreffelijk de politie de wedstrijdkaravaan begeleidt en de grote inzet van de verkeersregelaars. Na de traditionele “Chinees” op zaterdagavond werd op zondag de finalerit in Midwolda verreden waar Kirsten Wild haar tweede rit won. Toevallig stapte ze na alle plichtplegingen in de auto die naast mijn auto stond geparkeerd… De eindzege ging naar de jonge Duitse Lisa Klein. Ik heb een heel mooie wielerweek meegemaakt in het Noorden. Ondanks dat tevreden gevoel heb ik na afloop met organisator Thijs Rondhuis besproken dat vier speakers wellicht iets teveel van het goede was en dat mijn collega’s Marjo en Jannes mijn assistentie in deze meerdaagse de komende edities niet echt nodig hebben. De komende week staat voor mij helemaal in het teken van de voorbereidingen voor het Paasweekend: met op zondag mijn (echte) debuut in de Amstel Gold Race en een dag later op Tweede Paasdag de Grote Ronde van Gerwen (tevens opener van het Belisol Eindhoven Kempenklassement).

Terwijl de meeste wielerliefhebbers thuis via de buis de verrichtingen van topper Mathieu van der Poel in de Hoogmis van het Vlaamse wielrennen de “Ronde van Vlaanderen” volgden organiseerde de SWO (Stichting Wielerevenementen Oploo) voor de 33e keer de jaarlijkse wielerronde. Waar in de jaren zestig en zeventig de toeschouwers nog om een plaatsje langs het parkoers moesten vechten waren het zondag vooral de naaste familieleden van de deelnemers die hun favorieten aanmoedigden. Een bescheiden succes was de tweede editie van de funklassewedstrijd waar het deelnemersaantal in vergelijking met vorig jaar was toegenomen. Bram Maassen toonde zich de sterkste sprinter. Het meest opmerkelijke verhaal na afloop van de huldiging was de opmerking van de eerste Oploose renner Ralf Dinnesen die niet alleen aan zijn eerste wielerwedstrijd deelnam maar meteen ook besloot dat dit zijn laatste koers zou zijn. “Op je hoogtepunt van je carrière stoppen is je ultieme wielerdroom” was zijn opvallende uitleg. Bij de vrouwen stonden een zestigtal rensters aan de start. Omdat de UCI-rensters niet mochten deelnemen krijg je toch een ander koersverloop. Uit de kopgroep van acht won de snelste sprintster Arianna Pruisscher (Mexx-Watersley) vóór de Ierse Ellen McDermott en Marieke van Witzenburg. Ook mijn nieuwe plaatsgenote Femke Geeris zat in de kopgroep. Een grote groep elite, beloften en amateurs ging van start op het ruim 3 kilometer lange loodzware parkoers dat voor een groot deel door het buitengebied van het wielerdorp voerde. Een zichtbaar emotionele Coen Vermeltfoort (Alecto Cycling Team) mocht uit handen van de voorzitter van het organisatiecomité en oud-winnaar Fons van Katwijk de Gouden Helm Trofee in ontvangst nemen. Het was zijn derde zege in Oploo. Hij maakte deel uit van een groep van elf koplopers die rondenlang voorop reden. De Vlijmense elite-coureur klopte de belofte Alex Molenaar met wie hij in de laatste ronde was weggereden. Luuc Bugter verzekerde zich van de derde plaats. Na afloop hebben we samen met de organisatie gesproken over het werk dat het organiseren van zo’n wielerronde met zich meebrengt. Daar staan veel mensen niet bij stil. Morgenmiddag vertrek ik richting het hoge Noorden waar ik, samen met drie andere sympathieke collega’s aan de micro, de komende week in de meerdaagse Healthy Ageing Tour voor vrouwen het wedstrijdcommentaar verzorg. Ik kijk vooral uit naar de openingsetappe op het Duitse Waddeneiland Borkum waar ik twee jaar geleden voor het laatst mijn Duitse wielerteksten (“mit moderator Jannes hinter auf dem Motorrad”) mocht laten horen. Daarom heb ik vanavond op het internet een aantal Duitse wielerverslagen èn RTV Noord bekeken om er weer een beetje in te komen!

Toen ik gisteren tijdens de Volta Limburg Classic vanaf de finishlocatie de Diepstraat in Eijsden in keek moest ik met de nodige nostalgische gevoelens weer denken aan de uitgave van de “Hel van het Mergelland”(de vroegere naam van deze klassieker) in 1982 toen mijn broer Bart (toen nog Engelbert) als eerste de steentjes opdraaide op weg naar de verlossende eindstreep. Hij zou in het zicht van de haven nog ingelopen worden door de winnaar Peter Hofland en de streekfavoriet Leon Nevels. Ongeveer zo’n zelfde situatie was er gisteren bij de manneneditie van de Volta Limburg Classic waar de Zwitser Patrick Müller de Franse coureur Justin Jules met miniem verschil klopte. Het was overigens na de editie van vorig jaar de vierde keer dat ik de micro mocht hanteren in de “helleklassieker” met dit jaar maar liefst 43 beklimmingen. Eerder was dat in 1987 het geval toen Monique de Bruin bij de vrouwen won en in 2000 toen onze oosterbuur Bernd Grabsch de overwinning naar zich toe greep. Ook dit jaar kon ik voor mijn live-verslag gebruik maken van de beelden van L-1, zodat mijn wedstrijdverslag nog actueler kon zijn. Met maar liefst 70 medewerkers die betrokken waren bij de live-uitzending was dat opnieuw een hele klus voor de regionale omroep. Voor mij betekende dat een strakke teampresentatie en een nog strakkere huldiging in verband met de live-uitzending. Iets waar ik geen enkel probleem mee heb! Na afloop spraken we ook nog even met regisseur Martijn Lindenberg (73) die natuurlijk over de nodige ervaring beschikt als het gaat om de regie bij grote TV-produkties. Zowel in de editie bij de vrouwen als bij de mannen was het een trio dat in de finale voorop kwam rijden. Bij de vrouwen klopte de beloftevolle Demi Vollering (Parkhotel Valkenburg) in de eindsprint de Duitse belofte Franziska Koch (Mexx Watersley), terwijl de Noorse Susanne Andersen (Team Sunweb) derde werd. Bij de mannen was het zoals eerder beschreven een adembenemende eindspurt tussen Patrick Müller en Justin Jules, waar de Belg Ben Hermans op de derde plaats strandde. Vóór de start ben ik nog even naar de renners van het Alecto Cycling Team toegelopen om ze (zonder microfoon) een hart onder de riem te steken met de gedachte aan hun ploegmaat Robbert. Tijdens het afsluitende buffet werd ik verrassend vanachter het buffet verwelkomd met “Hallo, meester van Horik.” Met de oud-leerling van mij (van de Jozefschool in Someren-Eind) die al jaren in Eijsden woont heb ik leuke herinneringen aan de schooltijd opgehaald. Iets later dan gebruikelijk keerde ik dan ook later op de avond huiswaarts voor de voorbereidingen voor de wielerronde van Oploo op zondag. Over die wielerronde morgen meer!