CORONA-BLOG 27: LEEG MIERLO ZONDER KERSENRONDE.

Het waren geen zestig duizend toeschouwers die op die gedenkwaardige zomerdag in 1996 in de Mierlose Marktstraat (toen omgedoopt in Rue de Marché) getuige waren van de passage van de Tour de France. Toch stonden er vorig jaar bij de 42e editie van de Regiobank Kersenronde van Mierlo veel wielersupporters bij de start en finish. Dat had alles te maken met het opnemen van de wielerklassieker in de U-23 Road Series. Met evenveel Nederlandse en Belgische deelnemers. Zoals gebruikelijk werden onze zuiderburen op de racefiets massaal vergezeld door hun familieleden. Vandaag, Hemelvaartsdag, zou er een nieuwe editie van de wedstrijd verreden worden. Niet alleen voor de beloften-mannen maar ook voor de vrouwen in de Womens Road Series. Het zou vandaag een warme dag zijn geweest, met volle terrassen in het “Kersendorp” en een record aantal deelnemers(-sters). Jammer ook voor de organiserende Stichting Wielerevenementen Mierlo waarbij ik (zonder anderen tekort te willen doen) speciaal de beide “Jannen”moet noemen: Jan van de Laar en Jan Meulendijks. Behalve als speaker heb ik altijd ook op een andere manier met de organisatie goede contacten onderhouden. Regelmatig heb ik voor de Rondekrant artikelen geschreven over oud-winnaars. De eerste uitgave werd nog de “Kersenoogstronde” genoemd en verreden in mijn geboortejaar 1956. Met latere wereldkampioenen als de betreurde Gerrie Knetemann en Roy Schuiten als meest bekende winnaars. Maar ook met streekrenners die op de hoogste trede van het erepodium eindigden: Piet(je) Damen, Piet van der Kruijs, Rob Verbaandert en Twan Brusselman. Mijn eerste kennismaking met de Kersenronde moet in het midden van de jaren zestig geweest zijn toen het kerkdorp Lierop, waar ik ben opgegroeid, een centrale plaats in de route innam. Maar ook heb ik als kind op mijn verjaardag de wedstrijdkaravaan in Someren voorbij zien komen omdat we met de oudste broers bij oma “van Zummere” logeerden (mijn ouders hadden toen een reis naar Lourdes gewonnen). Ook kan ik me nog herinneren dat ik na een finish van de Kersenronde met mijn grote idool Jan Spetgens naar huis fietste die me toen (in zijn eerste en enige profjaar bij Canada Dry-Gazelle) vertelde dat hij zou stoppen. Een trieste herinnering die me altijd bij zal blijven was in 2017 toen we op de wedstrijddag te horen kregen dat wielervriend Henk van Seggelen was overleden. Leuke herinneringen heb ik aan de gezellige jurybijeenkomsten bij Carel en Tinie in het wielercafé ’t Tapperijke. Op zo’n mooie Lentedag als vandaag vind ik het heel erg dat mijn “wielerhonger” (en die van vele anderen!) niet gestild kan worden…

CORONA-BLOG 26: VERBORGEN VERLEDEN: FAMILIE VAN HORIK.

Eén van mijn favoriete Tv-programma’s is “Verborgen verleden” waarin bekende en mij onbekende landgenoten op zoek gaan naar hun voorouders. Geschiedenis (en dan vooral de lokale geschiedenis) is altijd mijn favoriete schoolvak geweest. Om te krijgen maar vooral ook om te geven. Een voordeel als je heel veel vrije tijd hebt is dat je op internet en in boeken zelf ook op zoek kan gaan naar je voorgeschiedenis. Dit keer probeer ik mijn voorouders met de achternaam van Horik in de mannelijke tijdslijn te plaatsen. Mijn achternaam die dus met een lange “oo” uitgesproken dient te worden. Het waarom dat er vaak een “dubbele r” gebruikt wordt bij het uitspreken van mijn achternaam komt verderop in deze bijdrage aan bod.

Ik ben de oudste zoon van Martien van Horik en Mien Sonnemans uit een gezin van acht kinderen en opgegroeid in de Schutterstraat en de Lijestraat in Lierop. Mijn vader (1930) was incasseerder-meteropnemer bij de WOB (Waterleidingmaatschappij Oost Brabant). Hij was één van de vijftien kinderen uit het gezin van Marinus van Horik en Bet Schrijnewerkers. De enige keer dat ik de achternaam van mijn oma nog eens ben tegengekomen was tijdens een bezoek aan een juwelierszaak in het Braziliaanse Ouro Prêto waar de verkoopster een naamkaartje met deze naam droeg. Mijn grootvader Marinus (1893) woonde met zijn gezin in een boerderij op de “Crestert”(Kerkenhuis), de Oeijenbraak en de Schutterstraat in Lierop. Mijn opa was één van de twee zoons van Dries van Horik (1852) die getrouwd was met Hanna van Eijk. Mijn overgrootvader werkte als dienstknecht en later als zelfstandig landbouwer op Oostappen in Ommel, de Kulert in Zeilberg en op de Achterbroek in Lierop (het huidige Kerkenhuis). Dries was één van de drie kinderen van Jan van Horick (1807) die het levenslicht zag op het Kerkeind in Deurne en later trouwde met Maria van der Zanden.

Als we dan verder terug gaan in de tijd komen we uit bij de in 1766 geboren Johannes van Horrick die trouwde met Wilhelmina van Weert en vanuit zijn geboorteplaats Someren naar Deurne was verhuisd. Hier zie je dat mijn achternaam met twee “rr-en” geschreven is en later dus foutief (met één r) in de archieven van de burgerlijke stand is terecht gekomen. Mijn voorouders waren allemaal in de landbouw werkzaam, wat toen gebruikelijk was in onze Peelregio. In de zeventiende en achttiende eeuw komt de naam van Horrick veelvuldig voor in mijn huidige woonplaats Someren. In de gemeentearchieven vind je de oudste vermelding uit 1678: het geboortejaar van Johannes van Horrick.

CORONA-BLOG 25: EERSTE NEDERLANDSE TOURWINNAAR TACHTIG.

Vandaag heeft de eerste Nederlandse Tourwinnaar uit de historie Jan Janssen de respectabele leeftijd van tachtig jaar bereikt. De bebrilde Nootdorper is natuurlijk het meest bekend van zijn Touroverwinning van 1968. In een bloedstollende afsluitende tijdrit bleef hij met miniem verschil de Belg Herman van Springel vóór. Als twaalfjarige heb ik toen niet alleen de Sport in Beeld-beelden bekeken maar ook met veel aandacht live de radio-uitzending met wijlen Theo Koomen gevolgd. In onze “eigen” Toer dur Lierup streden we in die zomer ook om de gele trui. Een geel shirt waarvan we de lange mouwen hadden afgeknipt. Jan Janssen was volgens mij ook de eerste brildrager die de Tour won. Dat was voor de tiener uit Lierop die al vanaf zijn vierde een bril droeg ook een “eyeopener”. Mijn eerste persoonlijke kennismaking met de Nederlandse wielerlegende was in 2017 toen ik hem in een week tijd zowel in de Gouden Pijl van Emmen en in de Mijl van Mares in Maarheeze kon laten vertellen over die historische wielergebeurtenis in Parijs.

CORONA-BLOG 24: MIJN RADIOVERLEDEN.

Het was gisteren zestig jaar geleden dat de eerste uitzending van de toenmalige zeezender Radio Veronica te beluisteren was. Een mijlpaal in de vaderlandse geschiedenis. Hoewel de liefde voor het medium radio de laatste jaren wat “bekoeld” is heb ik ook nog leuke herinneringen aan mijn “radiotijd.” Als tiener luisterde ik al veelvuldig naar Radio Veronica toen de programma’s vanaf een boot op de Noordzee werden uitgezonden. Om een nog betere ontvangst te krijgen plaatste ik mijn transistorradio in de meterkast en stond(!) daar te luisteren. Vanaf die tijd ben ik artikelen, programmeringen, boekwerken en geluidsopnamen gaan verzamelen over de zeezenders. Bij het opruimen van mijn berging kom ik die nu, onder dikke lagen stof, weer tegen. Toen ik in 1976 op de Jozefschool in Someren-Eind ging werken bleek dat er, buiten het lesgeven, ook plaats was voor mijn hobby van toen. In het kader van het verkleinen van de taalachterstand (Onderwijsstimulering) kreeg ik voor Radio Rakker subsidie en had ik de hele vrijdag beschikbaar om samen met de leerlingen radioprogramma’s te maken die in alle klaslokalen te horen waren. Mijn schoolhoofd Remy Lammers stimuleerde destijds vol enthousiasme mijn initiatief. Ik word nog regelmatig aan Radio (en later) TV Rakker herinnerd door oud-leerlingen. De Radio Rakkers Razende Reporters waren een telkens terugkerend item. Toen de subsidie van rijkswege stopte ben ik vanaf 1988 betrokken geweest bij de start van de lokale omroep SIRIS. Daar trof ik als programmaleider en presentator ook weer een aantal oud-leerlingen uit ’t Eind. In het begin heb ik me vooral (samen met mijn neef Joop van Horik) bezig gehouden met de programmering. Door de tomeloze inzet van een andere neef Martin Jeuken waren we de eerste Nederlandse lokale radiozender met reclame. Het blijft in de familie want na een half jaar nam mijn broer Harrie de dagelijkse leiding over (nu nog steeds!) en kon ik me gaan beperken tot het presenteren van informatieve programma’s zoals het Avonduur en Sportlijn. Achteraf gezien waren dat tropenjaren. Eind jaren negentig ben ik gestopt met het presenteren van radioprogramma’s. Mijn managementtaken in het onderwijs, mijn groeiend aantal wielerpresentaties, mijn gezin en andere bezigheden slokten veel van mijn vrije tijd op. Het luisteren naar de radio blijft beperkt. Of het moeten de programma’s van SUBLIME FM zijn waar bijna geen gesproken woord te horen is…

CORONA-BLOG 23: RIJKE WIELERHISTORIE OMLOOP DER KEMPEN.

Terwijl ik deze regels aan het toetsenbord toevertrouw gaan mijn gedachten automatisch naar het plein de “Plaatse” in Veldhoven waar zonder Coronacrisis op deze zondagochtend de ploegen zouden worden voorgesteld van de 72e SIMAC Omloop der Kempen. De “Hoogmis van het Kempische wielrennen” zou ook dit jaar onderdeel zijn geweest van de Nederlandse Loterij Topcompetitie. In 1948 werd de eerste editie-georganiseerd door TWC de Kempen-verreden met de start en finish op de Markt van Valkenswaard. Vier jaar later ging de organisatie over naar TWC Tempo in Veldhoven, wat ook tot nu toe de centrale plaats is gebleven in één van Nederlands oudste klassiekers. Tot dusver heb ik tien keer de micro mogen hanteren in de Omloop. De eerste keer in 1997 was min of meer toevallig omdat de speaker van dienst ziek werd. Nadat ik de voorwedstrijd voor junioren van commentaar had voorzien was ik op weg naar mijn auto, maar werd door de organisatie teruggeroepen. Het was ook de Omloop waarin mijn vroegere wieleridool Jan Spetgens (25 jaar na zijn overwinning in Veldhoven) het startschot mocht lossen. Bescheiden als de “Spet” is wilde hij niet geïnterviewd worden. Ook de zegening met wijwater door pastoor Vekemans is me bijgebleven. Vanaf 2011 heb ik nu jaarlijks als speaker in “Kempens Mooiste” gefungeerd. In een periode waarin oud-winnaar en mede-organisator John van den Akker telkens de koersdirecteur was. Met de buitenlandse overwinningen van de Belg Niko Eekhout, de Australiër Luke Davidson en de Italiaan Eugenio Alafaci. Het duel tussen Oscar Riesebeek en Jasper de Laat. De winnende solo van Jochem Hoekstra, de sprintoverwinningen van Tim Kerkhof en Daan van Sintmaartensdijk en de emotionele zege van René Hooghiemster vorig jaar. Ook in Veldhoven heb ik me al die jaren “welkom” gevoeld. En er was volop gelegenheid om na afloop nog eens na te praten over de wielerdag tijdens het voortreffelijke buffet in het gemeenschapshuis. Ook dat zullen we vandaag moeten missen…

CORONA-BLOG 22: OOK GEEN GROTE PRIJS GROENEN GROEP.

“Het ruikt weer naar wielrennen in Veldhoven” is de legendarische spreuk die mede-organisator Henri van de Biggelaar altijd gebruikt in de aanloop naar het Veldhovense wielerweekend. De data hiervan had ik al heel vroeg dit jaar in mijn (wieler)agenda aangekruist. Vanavond om zes uur zouden de vrouwen startgelegenheid krijgen in de “Grote Prijs Groenen Groep”. Als onderdeel van de Nederlandse Loterij Topcompetitie zou het sterke deelnemersveld garant hebben gestaan voor een geweldige strijd. In 1997 stond er voor het eerst de damescategorie aan de start en mocht Inge Veldhuis zich als eerste winnares laten huldigen. Een mooie erelijst waarop we ook de Olympische kampioenen Leontien van Moorsel (vier keer) en Marianne Vos (tweemaal) en de huidige wereldkampioene Annemiek van Vleuten terug vinden. De “GP Groenen Groep” was dit jaar noodgedwongen uitgeweken naar de zaterdagavond omdat er voor de zondag geen politiebegeleiding beschikbaar was omdat die zou worden ingezet voor de Omloop der Kempen. Daarover morgen meer. Vanaf 2011 stond ik jaarlijks tijdens het wielerweekend in Veldhoven aan de micro. De nijvere organisatoren binnen de plaatselijke wielervereniging Tempo waren me daarvoor al langer bekend omdat wijlen Henk Timmers me destijds in de jaren negentig uitnodigde voor mijn eerste ploegenpresentatie buiten mijn eigen vereniging Buitenlust. De meest memorabele herinnering aan de wedstrijden op zaterdag in de Dorpsstraat was de wedstrijd voor de bewoners van de zorginstelling Severinus die het kussen van de rondemissen op het podium als hoogtepunt van de dag beschouwden. Op zondag kwamen ook regelmatig de nieuweling-meisjes en junior-vrouwen in actie als promotie voor het dameswielrennen. Ook dat zullen we missen…

CORONA-BLOG 21: AFSCHEID ONDERWIJSLOOPBAAN.

Het is vandaag twee maanden geleden dat ik op donderdag 12 maart samen met mijn tijdelijke collega’s van basisschool Zeilberg na schooltijd de persconferentie op TV volgde waarin de eerste voorzichtige Coronamaatregelen werden aangekondigd. Het was zoals nu blijkt mijn laatste “fysieke” werkdag. Toevallig op mijn eerste en ook laatste vervangschool. Na veertig jaar lesgeven op de basisschool van Someren-Eind heb ik de laatste vier jaar met veel plezier de eerste helft van ieder schooljaar als vervanger op de PRODAS-scholen gewerkt. Mijn plannen om na dit schooljaar met vervroegd pensioen te gaan om me nog meer te kunnen richten op mijn wielerpresentaties vertoonden de laatste maanden wat kleine “barstjes”. Uiteindelijk heb ik deze week toch de knoop doorgehakt om (na 44 jaar) te stoppen met mijn onderwijswerk. In overleg met mijn werkgever ga ik nu mijn beperkt aantal nog te werken uren besteden aan onderwijs op afstand. Door de Coronacrisis is het jammer genoeg niet het “beoogde” afscheid geworden. Al die jaren ben ik geen enkele dag met tegenzin naar het werk gegaan. Ik ga het dus ongetwijfeld missen… Bedankt dat ik jullie meester en/of collega mocht zijn! De groepsfoto’s getuigen van mooie herinneringen aan mijn onderwijsjaren.

CORONA-BLOG 20: HERINNERINGEN AAN HET POSTELPLEIN.

Als geboren en getogen Lieroppenaar had ik al snel “d’n aard” toen ik ruim een kwart eeuw geleden naar Someren verhuisde. Dat kwam natuurlijk ook omdat opa en oma Sonnemans in “Zummere” woonden. Het dorp was al een beetje mijn tweede “thuis”. Op zondagmiddag kwam ik als kind dan ook wel eens op het Postelplein waar de houten frietkraam stond waar ik kon genieten van dat frietje (met piccalilly) en de meest populaire snack in die jaren het knakworstje. En waar later na mijn verhuizing de wekelijkse bezoeken aan de frietkraam van Hennie Vermeulen vaak verrassende gesprekken en ontmoetingen opleverde. Als de “Omloop der Peel” was gefinished zag ik de coureurs vanaf het plein de Floreffestraat uitrijden. Voor mij is het plein vooral de plek geweest waar ik heel wat jaren mijn auto geparkeerd heb. Met een speciaal parkeerbewijs achter de voorruit. Na de uitvaart van mijn moeder heb ik mijn auto aan een gezinslid uitgeleend omdat ik de auto op dit moment niet meer nodig heb. Niet voor de wielerpresentaties binnen en (vooral) buiten en niet voor mijn werk. In deze Corona-tijden een herinnering in beeld aan het Postelplein zoals het vroeger was…

CORONA-BLOG 19: TERUG IN DE TIJD MET MARCO PANTANI

Na de overwinningen van onzen Mark (in de vorige eeuw een grote prijs in de Staatsloterij), onzen Bart (zijn eerste zege in het Belgische As), onzen Mies (bijna kampioen in het zijspan), onzen Har (“zijn” omroep Siris werd ooit genomineerd voor de titel lokale omroep van het jaar), Savié (diverse ritten in de Tour de Himmelfart in Denemarken), Yorick (net niet in de Grote Herfstprijs van Westerbeek) en Bruno (op de groene mat bij de F-jes) won ik zeven jaar geleden eindelijk ook eens een prijs. Ik was toen één van de drie prijswinnaars van een “verhalen” wedstrijd op de inmiddels verdwenen site www.wielertaal. De opdracht was een tekst te schrijven bij een foto van een bekende renner die je ontmoet had. Het werd deze tekst:

“Daags na de Tour in Boxmeer in het eerste jaar van deze eeuw. Als speaker mag ik één van mijn grote idolen uit de roemrijke wielersport in zijn landstaal interviewen. In de stromende regen vertelt Marco Pantani over zijn heldendaden op de flanken van de Alpencols. En dat hij “Il Elefantino” nog meer in petto heeft voor de komende wielerjaren. Enkele dagen later vind ik een foto in mijn brievenbus. Valentijnsdag 2004. Rimini, Italië. Een hartstilstand maakte een einde aan het wielerleven van Pantani. Dezelfde foto hangt in sepiakleuren op groot formaat in de hagelwitte gang van mijn appartement. Tussen de foto’s op canvas waarop andere Tourwinnaars als Lance Armstrong en Alberto Contador aan de micro over hun gedroomde wielertoekomst vertellen.” Bij de tekst hoorde de foto van fotograaf Tom Oosthoek waarin ik de betreurde Pantani interview. De voormalige Tour-en Girowinnaar was een kwartier te laat in het regenachtige Boxmeer. Bij aankomst moest er nog snel een valhelm geregeld worden. De Italiaanse wielerlegende zou achter Erik Dekker tweede worden. Een dag later was het wèl raak in de Stiphoutse profronde. De prijs van de verhalenwedstrijd was overigens het wielerboek “Heeft U een foto meneer?” 

CORONA-BLOG 18: DE WIELERNESTEN DEURNE EN SOMEREN

Zo’n vijftien jaar geleden heb ik voor het inmiddels verdwenen clubblad “Het Verzetje” van mijn wielervereniging “Buitenlust” een aantal afleveringen geschreven over de “Wielernesten” in de regio Peelland. Ik weet dat het me toen (naast mijn andere bezigheden) flink wat kruim en tijd gekost heeft om hierover te schrijven. Die tijd heb ik nu- door alle Coronaperikelen- wel. Daarom heb ik de wielerhistorie van de “Wielernesten” Deurne en Someren op mijn website aangepast en uitgebreid op de pagina van de “Pedaalridders van de Peel”. Veel informatie en achtergronden heb ik kunnen vinden op internet (voor de NWB de site van Wiel Kuntzelaers) maar vaak heb ik vergeelde krantenknipsels, ingescande foto’s, clubbladen, het uitslagenarchief van wielerkenner Frans Nederkoorn en artikelen uit wielerbladen geraadpleegd. Het “Wielernest Deurne” is ingedeeld in de volgende hoofdstukken: in de bocht op de zandbaan, overwinningenfabrikant (vooral over Jac van Kessel), veldritnest in het Zandbos (met de successen van Frank van Bakel), de nieuwe lichting (met Stijn Westrik) , de Nacht (van Zeilberg) en de Omloop (van Groot-Deurne) en internationaal veldrittopper Sanne van Paassen. Het “Wielernest Someren” begint met de beginperiode (met Naris de Vleut) gevolgd door de wielergeschiedenis van het kerkdorp d’End (Someren-Eind), de heropleving in de jaren vijftig, de successen van de gebroeders Spetgens, de opvolgers van de “Spet”(waaronder Patrick van Seggelen), de rijke historie van TWC de Zwaluw en de vruchtbare grond voor talentvolle veldrijders. Eventuele aanvullingen of wijzigingen zijn welkom! De volgende aflevering staat- toepasselijk in de Meimaand- in het teken van het bedevaartsoord en “wielernest” Ommel.

De Pedaalridders van de Peel.