CORONA-BLOG 17: TER OVERWEGING OP MOEDERDAG.

Vandaag is het de eerste Moederdag zonder mijn moeder… Een leeg gevoel. Vorig jaar bracht ik ’s avonds laat nog een bloemetje naar ons mam toen ik terugkeerde van de wielerronde van Uden. Het was wat later dan gebruikelijk omdat de organisatie ons traditioneel verwend had met een Indische rijsttafel. Jarenlang werd op Moederdag de Tilburgse ronde van den Besterd verreden. Ik kan me nog herinneren dat ik mijn dorpsgenoot René Manders daar heb zien winnen. In de periode met een (schoon)Moederdag hield ik wat meer rekening met het thuisfront en oefende ik op zo’n speciale dag mijn hobby niet uit. De laatste jaren heeft de wielerronde van Uden die plaats ingenomen op de districtswielerkalender. Vorig jaar werd de ronde voor de zestigste keer georganiseerd. Een wielerronde met een jarenlange traditie waarbij bijvoorbeeld de lokale favoriet Guus Bierings in de jaren tachtig maar liefst vier keer voor eigen volk wist te winnen. Er staan grote namen op de erelijst zoals die van Tourwinnaar Jan Janssen (die tweemaal won) en de betreurde Jan Aling die gisteren is overleden. Door de inzet van o.a. oud-renner Mari Fransen heeft de plaatselijke wielerclub enkele jaren geleden een nieuwe impuls gekregen. Vooral de jeugdafdeling groeide. Op het stratenparkoers met start en finish in de Duizendschoonstraat was het altijd gezellig. Onder voorzitterschap van ex-coureur Twan van den Brand zou dit jaar de terugkeer van de wielerronde naar het centrum van Uden een feit zijn. Een plaatselijke wielerronde hoort nu eenmaal in het centrum thuis. Op het onderstaande filmpje is het nieuwe parkoers te bekijken. Helaas vindt ook deze wedstrijd dit jaar geen doorgang in het door het coronavirus zwaar getroffen Uden.

CORONA-BLOG 16: VANDAAG OOK NIET NAAR VEENENDAAL.

Vandaag stond voor mij mijn zesde wielerpresentatie in de Veenendaal-Veenendaal Classic in mijn oorspronkelijke wedstrijdagenda met uitroepteken genoteerd. Een wielerklassieker die dit jaar een aantal noviteiten kende. Na jarenlang in augustus een vaste datum op de wielerkalender te hebben gehad was de organisatie dit jaar uitgeweken naar de zaterdag vóór Moederdag, met een nieuwe startlocatie op het Ridderplein, de medewerking van de ondernemers in het centrum, technologiebedrijf Simac als nieuwe partner en André Homma die als bestuursvoorzitter Job van Schuppen opvolgde die maar liefst 35 jaar betrokken was bij de organisatie. Omdat ik verschillende keren vanuit de geluidswagen de route van nabij kon volgen kreeg ik altijd een goede indruk van het parkoers over de Utrechtse Heuvelrug en door de Gelderse Vallei. Met de beklimmingen van de Grebbeberg, de Emmapiramide en de Posbank. In 2013 was ik er voor de eerste keer bij toen de renners finishten op de Veenendaalsestraatweg (4%) in Rhenen en de Italiaanse baanspecialist Elia Viviani zijn landgenoot Danilo Napolitano klopte in de eindsprint. Ik zie nog de verbazing op hun gezichten toen ik ze in hun landstaal interviewde. Een jaar later ging me dat minder goed af toen ik winnaar Yves Lampaert aan de micro had en moeite bleek te hebben met zijn West-Vlaamse tongval. Met een Witrus die een beperkte Franse woordenschat had en een Rus die alleen Russisch verstond waren de overige vraaggesprekken na afloop nog een flinke beproeving. Driemaal toonde Dylan Groenewegen zich op de Kerkewijk in Veenendaal de snelste. Vorig jaar ging de overwinning naar de Australiër “Zak”(op zijn Engels uitspreken!) Dempster die zijn eerste profkoers won in zijn laatste maanden als actief coureur. Ik heb altijd met veel plezier aan de micro gestaan in Veenendaal. Vooral de ontvangst na afloop in de speciale VIP-ruimte buiten was altijd super. Ik vond het jammer om dan weer naar huis te moeten rijden. Overigens zou gisteren ook de tweede editie van de Veenendaal-Veenendaal Classic voor vrouwen verreden zijn. Ook hiervan hoop ik dat er in de toekomst (als het vaccin beschikbaar is) een vervolg komt.

CORONA-BLOG 15: TOCH WEER KOERSEN IN 2020?

In twee dagen tijd leek er toch een stip aan de horizon te verschijnen. Allereerst de versoepeling van de Coronamaatregelen waardoor we toch weer méér mogen. Vanaf 1 september mogen er in ons land weer wielerwedstrijden worden verreden. Maar wel zonder publiek. Dan betwijfel ik of er voor mij als speaker nog een rol is weggelegd in World Tourwedstrijden als de meerdaagse Boels Ladies Tour en de Amstel Gold Race waar ik aan de micro zou staan. Misschien wèl als ook die maatregel zou worden versoepeld. Zo zou je elk dranghek een nummer kunnen geven, zouden wielerfans zich vooraf kunnen inschrijven voor zo’n plek achter het dranghek en houd je automatisch rekening met de 1,5 meter samenleving. Of dat de sfeer tot ongekende hoogte doet stijgen bij de start en finish is de vraag! Ik lees op Facebook vooral veel kritiek op de huidige maatregelen (ik heb nooit geweten dat er zoveel duizenden virologen in ons land waren) maar vrijwel geen ideeën hoe het wèl zou kunnen. De wedstrijdorganisatoren en de KNWU zijn druk bezig om oplossingen te bedenken. Ik mis in deze periode de contacten met mijn jurycollega’s, de organisatoren, de coureurs, de begeleiders maar vooral het publiek. Nu de UCI een aangepaste World Tour-kalender voor 2020 heeft bekend gemaakt gloort er ook weer een sprankje hoop. Met zondagen vóór de buis waar ik naar uitkijk. Op de verjaardag van mijn broer Harrie op zondag 25 oktober zou ik ogen tekort komen om alles op TV te kunnen volgen. Deze “Super Sunday” zou uniek zijn in de wielersport. Met de afsluitende tijdrit van de Giro in Milaan, de zware bergetappe die finisht op de Col du Tourmalet in de Vuelta, de helleklassieker het wielermonument Parijs-Roubaix (voor het eerst ook voor vrouwen) en tenslotte ook de Wereldbeker-cyclocross in de legendarische “Kuil” van Zonhoven bij onze zuiderburen. Bij thuiskomst van mijn “dagelijkse” fietstocht lees ik dat grote evenementen in ons land pas gehouden kunnen worden als er een vaccin beschikbaar is. Opnieuw onzekerheid. Wordt vervolgd…

CORONA-BLOG 14: AFSCHEID VAN TWEE ZUSSEN.

Vandaag is het een maand geleden dat mijn moeder op de respectabele leeftijd van 90 jaar, na een liefdevolle verzorging door het personeel, is overleden in woonzorgcentrum Sonnehove in Someren. Ik was er in beschermende kleding met mondkapje bij toen ons mam op die woensdagmiddag werd overgebracht naar het rouwcentrum. Sindsdien is haar appartement onaangeroerd gebleven omdat we door de strenge Corona-regels haar kamer niet kunnen leegruimen. In het kader van onze rouwverwerking is dat moeilijk te bevatten. Er lijkt begrijpelijk ook geen noodzaak te zijn om haar kamer leeg te halen voor mogelijk nieuwe bewoners. Op de foto uit de jaren dertig zitten mijn Tantje Marietje (wij noemden haar Tante Mietje) en ons mam gezusterlijk naast elkaar in de schoolbanken van de meisjesschool in Someren. We hebben dit voorjaar in een tijdsbestek van ruim vijf weken van de twee zussen uit de familie Sonnemans afscheid moeten nemen. De herinneringen blijven… Ook door middel van de foto’s.

In memoriam Mien van Horik-Sonnemans

Overigens is het vandaag ook precies een jaar geleden dat we in het crematorium in Heeze onder grote belangstelling afscheid namen van wielrenner Robbert de Greef uit Geldrop. Nog steeds word ik regelmatig aan de indrukwekkende afscheidsdienst herinnerd. Ook Robbert blijft in mijn herinnering.

CORONA-BLOG 13: VROEGER OP BEVRIJDINGSDAG.

Het is vandaag Bevrijdingsdag. De dag waarop ik in mijn jeugdjaren mijn fiets mocht versieren, waarop ik als beginnend speaker aan de micro stond tijdens de jeugdwielerronde van Nijnsel en de dag waarop ons bezoek aan het Bevrijdingsfestival in Roermond jaarlijks in mijn agenda stond. Daar moest ik aan denken toen ik vanmiddag over de Strabrechtse Heide fietste. Na een zelfgekozen thuisquarantaine heb ik vorige week mijn Trek Navigator weer van stal (in mijn geval de berging) gehaald, de banden opgepompt en voorzichtig weer wat conditie opgebouwd. Fietsend in de “jungle” rond mijn woonplaats Someren waar de eikenprocessierups zich nog verborgen houdt om straks de aanval te openen, waar een verdwaalde wolf schijnt rond te struinen, waar jongeren vanmiddag in het Starven aan het zwemmen waren ( beschermd natuurgebied!) en waar oudere echtparen (óók mijn generatie) op de fiets je rakelings op 1,5 centimeter afstand uit beide richtingen op een fietspad passeren. Wellicht dat ze de Corona-maatregel niet helemaal goed begrepen hebben. Daarom heb ik me vanmiddag ook meer een “bermfietser” gevoeld. Uit mijn uitgebreide fotoarchief heb ik een drietal foto’s geselecteerd: de enige(!) foto uit een periode van ruim 63 jaar waarop ik te zien ben met een fiets, een foto van de wielerronde van Nijnsel uit 1989 en een prachtige foto van de Strabrechtse Heide die ik op internet gevonden heb. Op Bevrijdingsdag is het nu wachten op de internationale wielerkalender voor 2020 die de UCI vandaag bekend zou maken. Zijn we ook van die spanning “bevrijd”…

CORONA-BLOG 12: TERUG IN DE TIJD MET MARIO CIPOLINI.

Toen ik bij het invullen van de belastingpapieren ook de urentabel van mijn presentatiebedrijf(je) noteerde heb ik uitgerekend dat ik vorig jaar gemiddeld vier uur per dag bezig ben geweest met mijn wielerpresentaties (inclusief de voorbereidingen). In deze Corona-maanden zijn daar mijn (dagelijkse) bijdragen aan Facebook (dus ook mijn Blog op mijn website) voor in de plaats gekomen. In de loop der jaren zijn er diverse foto’s en filmpjes gemaakt waar ik met bekende profs te zien ben. Ook een mooie gelegenheid voor de start van een nieuwe rubriek “Tour Toppers” waarin ik Tourrenners uit heden en verleden laat zien. Vandaag is dat een opname van een interview dat ik in 2002 tijdens de Bavaria-Profronde in Stiphout afnam van Mario Cipolini. Eén schooljaar Italiaans als keuzevak op de HAVO en een LOI-cursus hebben mij daarbij een beetje geholpen. Gefilmd door wielervriend Frans Luijten senior met wie ik regelmatig met veel plezier heb samengewerkt om teksten bij zijn wielerfilms in te spreken. Het was overigens een succesjaar voor “Mooie Mario” zoals de rappe Italiaanse sprinter ook genoemd werd. Er gingen toen al geruchten dat het zijn laatste wielerjaar zou zijn. In het voorjaar van 2002 had hij zich al de snelste getoond in Milaan-San Remo en Gent-Wevelgem en zou later dat jaar ook wereldkampioen worden in het Belgische Zolder. We waren er met onze wielerbroers bij. Eerder dat jaar zagen we hem ook (in tijgeroutfit) aan het werk in de proloog van de Giro in G(i)roningen. Het afgelopen jaar is de fietsende “glamourboy” ook met minder florissant nieuws in de publiciteit gekomen in verband met de vermeende mishandeling en stalking van zijn ex en hartproblemen. De oud-Tourrenner waaraan ik volgende week in deze rubriek aandacht besteed is toevallig ook een Italiaan namelijk Marco Pantani.

CORONA-BLOG 11: VANDAAG OOK GEEN HEL.

Het is vandaag, op de eerste zondag van de Meimaand, normaal gesproken de dag waarop de 21e editie van de “Hel van Netersel” verreden zou worden. De jeugdronde in één van de “Acht Zaligheden” waar ik elk jaar als speaker naar uitkeek. En ik weet zeker dat dit ook voor de jeugdwielrennertjes en hun aanhang één van hun favoriete wedstrijden is. De KNWU-jeugd mag sinds deze week weer in clubverband trainen. Maar wat zou het mooi geweest zijn als ze weer aan wedstrijden zouden mogen deelnemen. Op het iets meer dan één kilometer lange parkoers over de “kinderkopjes” staat de wielerronde bekend als de “Tour de Pavé”: de kleine Parijs-Roubaix. Niet vreemd dat potentiële winnaars van deze “helleklassieker” zoals Mike Teunissen en Mathieu van der Poel als jeugdrenner ook al in “Nittersel” trots op het podium stonden met de gewonnen kassei in hun handen. Want ook de podiumceremonie is hier een ware happening: schoolverlaters fungeren als ronde-miss, er staat een schitterend aangekleed podium van de Stichting Wielerevenementen Het Snelle Wiel, er is een groene trui voor de winnaar van de leidersprijs, een gele trui voor de winnaar, Ans zorgt voor de regie, er zijn prachtige bloemenruikers van “Il Fiore” en ook een overwinningskassei voor de pechvogel in elke categorie. Voor de schrijvende juryleden is het soms een beproeving om de wedstrijd bij te houden door de gedubbelde renners in koers. Een talentvol jeugdrenner als Tyler Eyk won hier regelmatig met een ronde voorsprong. In het nog geen duizend zielen tellende kerkdorp zou het over een maand opnieuw koers zijn als op Kermismaandag traditiegetrouw de “Presto Pedale” (vanaf 1975) verreden zou worden. Sinds twee jaar word ik hier hartelijk ontvangen als omroeper in één van de gezelligste wielerrondes in de Kempenregio. Met ’s middags de wedstrijden voor de schooljeugd (in plaats van de gymles van de plaatselijke basisschool) en ’s avonds een ludieke wedstrijd met als afsluiting de NWB-koers. Jammer dat ook deze “Kermiskoers” geen doorgang kan vinden door de Coronamaatregelen. Ook voor de vele vrijwilligers die bij de organisatie betrokken zijn. Op beide wedstrijddagen zijn dat ook “B & W van Netersel” Jan van Limpt en Wim Vissers. Ook voor hen moet het een teleurstelling zijn dit jaar geen wielrenners in het kerkdorp in actie te zien.

CORONA-BLOG 10: OP WEG NAAR ZICHEM.

Het was een tijd waarin we ons als kinderen in onze buurt in de zomervakantie zelf vermaakten op de fiets, een tijd waarin er nog geen internet bestond om te kunnen gamen en we alleen bordspelletjes kenden, een tijd waarin de TV-beelden alleen in zwart-wit te zien waren en een tijd waarin het woord “Corona” nog onbekend was. Daar moest ik aan denken toen ik in de “radiogids” (ook dit woord blijf ik trouw) zag dat morgenmiddag op “d’n Bels” een herhaling te zien is van “Wij Heren van Zichem”. Ik ga ervan uit dat wij op het einde van de jaren zestig en in het begin jaren van de jaren zeventig in ons ouderlijk huis in Lierop de populaire Vlaamse TV-serie op de Belgische televisie gezien hebben. De 26 afleveringen werden ook ondertiteld op de Nederlandse TV uitgezonden. Een programma dat een onuitwisbare indruk op ons als kinderen achterliet. Zeven buurjongens uit de Lijestraat besloten namelijk vijftig jaar geleden op hun gewone fietsen te stappen om het “staminee” van Jef de Smid in Zichem te gaan bezoeken. Voor het eerst naar het buitenland! In alle vroegte vertrokken we voor onze fietstocht van bijna 200(!) kilometer. De jongste was acht jaar (op een kinderfietsje) en de oudste veertien (op een fiets met drie versnellingen). Of we onze plannen aan onze ouders voorgelegd hadden is de vraag. Bij het schrijven van dit verhaal komen weer een aantal herinneringen naar boven. Dat we op de weg naar Leopoldsburg door de politie aangehouden werden omdat we geen rood (verzekerings?)plaatje op onze fiets hadden. Hoe we onderweg in Maarheeze bij een tante van mijn buurjongen wat gedronken hebben. Dat we heel kort in het café van Sjef in Zichem geweest zijn omdat we weer direct richting huis moesten fietsen om “vóór het donker” thuis te zijn. Hoe onze ouders ’s avonds laat angstig op onze thuiskomst stonden te wachten. In deze tijd allemaal onvoorstelbaar. Nog jarenlang werden we aan de serie herinnerd want mijn jongste (en nu langste) broer Mark bleven we toen de “Witte” noemen naar de gelijknamige hoofdpersoon uit de TV-serie. We hebben er regelmatig over gesproken de tocht (nu een halve eeuw later) nog eens over te doen. Met de gesloten landsgrenzen van nu niet eenvoudig…

CORONA-BLOG 9: IN 2013 EERSTE BIJDRAGE FACEBOOK.

Vandaag is het exact zeven jaar geleden dat ik mijn eerste bijdrage aan Facebook leverde. Omdat ik voor mijn gevoel toch meer een schrijver dan een prater ben schrijf ik sindsdien regelmatig met veel plezier een stukje op dit ʺsociale mediumʺ. De laatste jaren vooral ook als promotie voor mijn wielerpresentaties. Omdat die nu onmogelijk zijn krijg ik ineens een ʺzeeʺ van vrije tijd. In deze barre Coronatijden heb ik me dan ook voorgenomen om dagelijks een bijdrage te leveren aan Facebook totdat de wedstrijden weer hervat worden… Dat zal (dat kan niet anders) veel “Retro Rien” zijn. Daarom eerst terug naar mijn eerste bijdrage die dateert van 1 mei 2013. “Eind jaren zeventig reed ʺonzenʺ Bart regelmatig zijn wedstrijden in de Ardennen. Zijn favoriete terrein omdat het daar op klimmen aan kwam. We waren als broers zijn meest fervente supporters. Op één van die zondagen waren we in het dorp waar het koers zou zijn op zoek naar het plaatselijke café waar de inschrijving plaats zou vinden. Omdat er toen nog geen Tomtom bestond vroegen we aan een bejaarde inwoner van het dorp in ons beste Frans waar er ingeschreven kon worden. Tot verbazing stapte de vitale Waal achter in de auto en wees ons in de “goede” richting. Tot we door hem verzocht werden te stoppen: “arrête ici”. Hij stapte uit vóór zijn stamkroeg en bedankte ons –verbouwereerd achterlatend- voor de gratis lift. Maar voor het vinden van het inschrijfadres waren we nog geen stap verder. Na nog een tijdje wat rond te hebben gereden (toutes directions-alle richtingen) vonden we de permanence. Toen zat onze Waalse gids ongetwijfeld al lang en breed van zijn La Chouffe te genieten!ʺ Veertig jaar geleden zou Bart in het Waalse Fexhe-Slins zijn tweede wielerkoers uit zijn carrière winnen. In de sprint( !) klopte hij de Vlaming Tony Reniers met miniem verschil. Zowel Bart als ik dachten dat de Belg gewonnen had. De ʺdéléguésʺ beslisten anders…