Foto
Foto
Foto

CORONA-BLOG 91: OP ZOEK NAAR HET WIELERNEST YSSELSTEYN.

Het dorp bestaat volgend jaar precies een eeuw. Ysselsteyn, het ontginningsdorp in de Peel, is bij de wielerliefhebbers vooral bekend door de prestaties van de vroegere buren Mike Teunissen en Peter Winnen. Deze laatste won Touretappes in de jaren tachtig en de witte trui als eindwinnaar van het jongerenklassement. Peter zat met mij samen op de pedagogische academie de Kempel in Helmond (wel twee schooljaren lager) maar zou het onderwijs laten voor wat het was toen hij bij Ijsboerke een profcontract kreeg aangeboden. Ysselsteyn is het enige dorp in ons land met twee verschillende profs die twee verschillende leiderstruien verzamelden in de Tour. Maar liefst zeven telgen uit de families Teunissen waren actief op de racefiets. Vaandeldrager was de in 2007 overleden Theo Teunissen (de opa van Mike en Britt) die in de jaren vijftig successen boekte in de wielerkoersen van de NWB. Zoon Martin zette de successenreeks voort vanaf de jaren zeventig en zou op zijn veertigste stoppen met de actieve wedstrijdsport. Martin stond vooral bekend om zijn vlijmscherpe eindschot. Hij reed samen met onzen Bart voor de wielerploeg van R&B Glas-Gebroeders Martens. Het was ook mijn meest succesvolle broer op de racefiets die Mike in zijn beginjaren trainde. Mike die vorig jaar de wielerharten sneller deed kloppen toen hij de openingsrit in de Tour won en enkele dagen de gele leiderstrui mocht dragen. Heel veel wielrenners uit het dorp zijn actief geweest bij de Limburgse bond de NWB. Maar in het begin van deze eeuw was er ook kortstondig een KNWU-wielervereniging de “Grensstreek” gevestigd in Ysselsteyn.
Voor ons boek de “Pedaalridders van de Peel” ben ik uiteraard ook in de wielerhistorie van het Limburgse Peeldorp, op de grens met Brabant, gedoken. En wie kan mij daarbij beter helpen dan oud-renner Gerard Keijsers die ook in het dorp is opgegroeid. Binnenkort ga ik bij hem op bezoek om de wielerverhalen van vroeger op te tekenen. Want daar gaat het mij vooral om bij het schrijven van het boek: de wielerverhalen van toen en nu. Maar ook om rechtenvrije foto’s die mijn broer Bart verzamelt om het boekwerk te kunnen verlevendigen. Als volgers van mijn Facebookpagina en website mij interessante gegevens uit de wielerhistorie van Ysselsteyn kunnen melden dan hou ik mij aanbevolen. Dit kan via Messenger maar ook op verschillende andere manieren. De adresgegevens zijn te vinden op mijn website.
Vanmorgen heb ik bezoek gehad van ED-correspondent Rinus van Houts voor een interview in het regionale dagblad. Ook op deze manier hoop ik contact te kunnen leggen met wielerfans in de Brabantse Peelregio. Een nieuwe uitdaging die mijn enthousiasme voor de wielersport (na het wegvallen van al die tientallen presentaties) weer op doet leven!

CORONA-BLOG 90: BLIJFT HET KOERSGELUID VERSTOMD?

Als jeugdige wielersupporter ben ik opgegroeid met de muziek van Radio Bollen uit Heeze en Radio Manders (“wie anders”) uit Asten die met hun luidsprekers over de parkoersen van de regionale wielerrondes schalden. De muziek van James (over)Last “op klompen” brengt meteen weer de sfeer van toen naar boven. Als speaker bij de wielerkoersen heb ik in de loop der jaren met diverse “geluidsverzorgers” mogen samenwerken. Met professionele bedrijven en met goedwillende hobbyisten. Er was natuurlijk het kwaliteitsverschil tussen de verschillende aanbieders. Soms (bij minder draagkrachtige organisatoren) had men voor “eigen” geluid gezorgd. Een dag later op mijn werk voor de klas hield ik er nog een schorre stem aan over. Behalve de kwaliteit van de microfoon vind ik het altijd prettig als ik mezelf ook kan horen. In de beginjaren als omroeper waren er nog geen draadloze microfoons en kon mijn lichtgrijze jurybroek soms rechtstreeks naar de stomerij omdat de microfoonkabel bij veldritten ook door zand en modder gesleept werd. Ook kan ik waarderen als er passende muziek bij de juiste koers te horen is. Heel vroeger nog op muziekcassette (of een krakende lokale radiozender op de achtergrond) maar tegenwoordig met Spotify en een veel groter aanbod aan muziek.
Het geluidsbedrijf waar ik ongetwijfeld het meest mee heb mogen samenwerken is het familiebedrijf van Foolen uit Lieshout. Met vader Piet was het vaak lachen op de koers. Zoon Pieter heeft het bedrijf voortgezet en verzorgt nog steeds in onze regio vaak het geluid. De laatste jaren heb ik daarnaast steeds meer samengewerkt met Joram en Paula Peters. Over de geluidskwaliteit van de BOSE-boxen en hun gastvrijheid ben ik erg te spreken. Ook kan ik heel goed werken met het geluid van Sportscom van Richard Beereboom uit het noorden van ons land. Tot enkele jaren geleden hanteerde ik ook regelmatig in het zuiden van ons land met veel plezier de microfoon van Römers Geluidstechniek. Veel van deze bedrijven hebben natuurlijk ook een flinke klap gehad door de Coronamaatregelen, waardoor bijna al hun geplande wielerwedstrijden van de kalender verdwenen. Ook met deze beroepsgroep heb ik te doen. Hopelijk kan ik in 2021 weer veelvuldig gebruik maken van hun microfoons.

CORONA-BLOG 89: HAREKIET HANGT FIETS AAN DE WILGEN.

Als beginnend profwielrenner werd hij door Volkskrant-columnist Bert Wagendorp in het wielermagazine De Muur nog genoemd als toekomstig Tourwinnaar. Zover is het nooit gekomen bij Pieter Weening (39) die vandaag bekend maakte te stoppen met wielrennen. In dit Coronajaar kon hij bij zijn nieuwe werkgever Trek-Segafredo niet veel in actie komen. Naar nu blijkt is de Giro zijn laatste wedstrijd geweest als professioneel wielrenner. Door een bidon op het wegdek kwam de Fries ongelukkig ten val en moest een dag later de Italiaanse rittenkoers verlaten. Met een prachtige erelijst. Er zijn niet veel landgenoten die een Touretappe gewonnen hebben(in die legendarische millimeter sprint), twee etappes in de Giro, de roze leiderstrui gedragen hebben en eindwinnaar werden van de ronde van Polen Na bijna twintig jaar als beroepsrenner te hebben gefietst komt er nu een einde aan zijn wielerloopbaan.
Ik heb Pieter altijd graag op TV in actie gezien: met de grote molen klimmen en niet van afgeven weten! Een paar jaar geleden zat hij na afloop van “Daags na de Tour” aan de bar om nog een drankje te nemen voordat hij naar huis (in het Belgische Neerharen) reed. Ik heb met hem toen niet over wielrennen gesproken maar over zijn favoriete voetbalclub in zijn geboortedorp de Harkemase Boys. In de volksmond worden de inwoners van dit dorp Harekieten genoemd. Hij kon over zijn voetballende dorpsgenoten in lyrische bewoordingen vertellen. We wensen Pieter een mooie toekomst toe zonder de koers!
(De foto is gemaakt tijdens het Spektakel van Steenwijk in 2015.)

CORONA-BLOG 88: EEN NIEUWE UITDAGING…

 

In mijn jeugdjaren droomde ik er wel eens van om ooit zelf nog eens een ècht boek te kunnen gaan schrijven. Over, hoe kan het ook anders, mijn favoriete sport. Toen ik dit voorjaar, zoals gepland, stopte met mijn onderwijswerkzaamheden deed ik dat om me nog meer op mijn wielerpresentaties te kunnen gaan richten. Vooral om de vele wedstrijden van commentaar aan de micro te voorzien. Maar ook om in het “stille” winterseizoen gezellige wieleravonden te kunnen verzorgen over de wielersport in mijn regio. Er waren al contacten gelegd met toerclubs, wielerclubs, vriendengroepen, wielerorganisaties en heemkundeverenigingen. Het plan was dat ik op deze manier ook aanvullende informatie zou kunnen verzamelen voor het eventueel uit te brengen wielerboek “Pedaalridders van de Peel”. Om overbekende redenen is hier natuurlijk niets van terecht gekomen.
Hoewel het in de bedoeling lag om mijn boekwerk pas uit te brengen als ik in 2023 officieel de pensioengerechtigde leeftijd bereikt zou hebben, komt alles nu in een stroomversnelling. Ook in het kader van een soort van “bezigheidstherapie” ga ik me namelijk de komende maanden (“noodgedwongen”) vooral richten op het schrijven van dit boek. Onzen Bart heeft me op het juiste spoor gezet. Hij zorgt namelijk voor de vormgeving, wil er zo snel mogelijk aan beginnen en kan mij in contact brengen met cultuurhistorische instanties die door middel van subsidies het uitbrengen van de “Pedaalridders van de Peel” mogelijk kunnen maken. Zodat de verkoopprijs laag blijft. Zijn voorstel is om het boek te beperken tot ongeveer 250 pagina’s. De selectie van de teksten en foto’s zal nog een hele klus worden als ik zie hoe uitgebreid (en ongeordend) mijn archief is…
Het boek beschrijft de wielergeschiedenis van de dorpen en steden in grofweg de driehoek Weert-Helmond-Venray. Op mijn website heb ik (als voorbeeld) al een aantal teksten over deze “Wielernesten” geplaatst. Vanaf volgende week is in mijn Blogs wekelijks een inleidende tekst over een ander wielerdorp of stad uit de Peelregio te vinden. Voor de wielerhistorie van deze plaatsen ben ik op zoek naar informatie over renners, wielerrondes en rechtenvrije foto’s. Een nieuwe uitdaging. De start is gemaakt!
(Foto: Cobbles Cycling)

CORONA-BLOG 87: DE SPET (VERVOLG)

Bedankt voor de reacties op mijn eerdere bijdrage over de fotopagina van mijn vroegere wieleridool Jan Spetgens op mijn website! Daar hoort ook een stukje “eigen” geschiedenis bij. Als elfjarige tiener was ik, een dag vóór mijn verjaardag, in 1966 getuige van de overwinning van de “Spet” in het Brabants kampioenschap voor nieuwelingen, dat toen voor het tweede opeenvolgende jaar in het brouwersdorp Lieshout verreden werd. Het was voor zover ik kan nagaan de eerste èchte wielerkoers die ik “live” bijwoonde. Ik mocht toen (als verjaardagskado?) mee met mijn oom Leo Sonnemans die ook vader en zoon Fried en Riny van Dijk in de auto meenam. Daar startte mijn wielerpassie. Bij mijn oma en opa “van Zummere” waren de nog thuis wonende zoons geabonneerd op het bondsblad “Wielersport” en schoof ook elke dag (per post met een dag vertraging) de Vlaamse krant “Het Laatste Nieuws” door de brievenbus. Als jongetje verslond ik deze wielerlectuur bij mijn opa en oma op de hoek van de Floreffestraat.
Mijn ooms waren vurige supporters van Jan Spetgens en vergezelden hem op veel wedstrijden. Sportminnend Someren liep uit als hij in eigen woonplaats aan de start kwam (en vaak won). Bijna vijftig jaar geleden slaagde hij erin om op de legendarische Cauberg in Valkenburg nationaal kampioen te worden bij de amateurs (een categorie van toen die te vergelijken is met huidige elite-renners die voor een continentaal team fietsen). In 1972 kwam hij in de nationale titelstrijd opnieuw als eerste over de finish, maar werd door de jury gedeklasseerd omdat hij in de eindsprint van zijn lijn afgeweken zou zijn. Deze dag zou de geschiedenis ingaan als het “Verdriet van Someren.” Het toeval wil dat ik vorige week via Facebook een “vriendschapsverzoek” kreeg van Ben Koken die toen als nationaal kampioen gehuldigd werd. Ik heb dat verzoek uiteraard aanvaard! Het jaar daarop reden beiden overigens samen als prof bij de wielerploeg Canada Dry-Gazelle. Jan maar enkele maanden. Na mijn bezoek aan de aankomst van de Kersenronde in die zomer (waar de Spet ook als toeschouwer langs de kant stond) fietsten we samen een stuk op het fietspad tussen Mierlo en Lierop waar hij vertelde ermee te stoppen.
Het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan want in 1978 stond hij toch weer aan de start van de Limburgse klimkoersen. In de “Col van Nijswiller” zat de “blonde Pijl” uit Someren samen met onzen Bart en mijn plaatsgenoot Riny van Dijk in de kopgroep.
Voor de “fotopagina” op mijn website heb ik afgelopen zondag meer dan honderd foto’s bij elkaar gezocht (soms ook uit vergeelde plakboeken) en geprobeerd een zo compleet mogelijk overzicht van zijn overwinningen samen te stellen. Met dank aan de NWB-site van Wiel Kuntzelaers, het imposante uitslagenarchief van Frans Nederkoorn en de site van Koos ’t Hart (Fotokoos) met de uitslagen uit de “Wielersport.” Eventuele wijzigingen of aanvullingen zijn welkom! Tot zover deze aflevering van “Retro Rien”. Ik kijk er naar uit om ook weer eens een bijdrage te kunnen schrijven over het hedendaagse wielrennen!

CORONA-BLOG 86: IK BEN SINTERKLAAS NIET…

Vanmiddag heb ik op TV met speciale aandacht gekeken naar de aangepaste intocht van Sinterklaas. Vierenveertig jaar lang keek ik vooral naar de uitzending omdat ik in het basisonderwijs werkzaam was. Wat er allemaal in beeld gebeurde kon ik heel goed gebruiken voordat ik ’s morgens met de lessen begon. Vooral voor de piepjonge gelovigen in mijn klas. Bijna twintig jaar geleden was de vijfjarige kleuter des huizes ook helemaal in de ban van de Goedheiligman. Ik kan me nog zijn jacht door het huis herinneren op zoek naar de surprises. De verhaallijn van Dieuwertje Blok in het Sinterklaasjournaal zorgde er vanaf het jaar 2001 voor dat de “pepernoten” spanning thuis en op mijn werk regelmatig tot ongekende hoogte steeg. Heel wat jaren daarvóór heb ik als oudste “ongelovige” in ons gezin vaak op pakjesavond buiten in de vrieskou gestaan om op de voordeur te bonzen. Het sein voor mijn broers en zussen om “Sinterklaasje, kom maar binnen met je knecht” in te zetten.
Als onderwijzer op de basisschool in ’t Eind heb ik heel wat “Hulpsinterklazen” mogen verwelkomen en liedjes en dansjes met de kinderen ingeoefend voor het optreden voor de Sint en zijn “knechten.” In de hogere groepen werden er door de leerlingen surprises voor elkaar gemaakt. Dat deden we traditioneel thuis in Lierop ook. Totdat het gezin met mijn schoonzussen en zwagers zover werd uitgebreid dat het ooit uren kon duren voordat de laatste aan de beurt was. En er zoveel gelachen was (door de uitvoering van de surprises en de soms ellenlange gedichten) dat de kaken stijf bleven staan. Ik ben altijd een grote fan geweest van het Sinterklaasjournaal. En van de intocht! Zoals vandaag de ontvangst op de Dieuwertje Blokkade en de Sint (zonder mondkapje!) die genoot van het defilé vanaf het bordes van Paleis Soestdijk. Ook de rol van Matthijs van Nieuwkerk als burgemeester van de denkbeeldige gemeente Zwalk was hartverwarmend.
Omdat ook de intochten van de Sint door de Coronabeperkingen geen doorgang konden vinden zijn er in ons land diverse originele alternatieven gevonden. Zoals die van mijn collega aan de micro Jannes Mulder in een geweldige rol in het speciale Sinterklaasjournaal voor Steenwijkerland. Waarvoor hulde! Dat de Pietencross in Dommelen eind deze maand voor de KNWU-jeugd niet doorgaat is ook heel erg jammer. Het praatje als speaker met de (gelovige) kinderen voorafgaand aan de start zal ik missen…

CORONA-BLOG 85: VEEL MEER DAN VIJFTIG JAAR EEN HELE TOER.

Bij het ordenen van mijn “analoge” wielerarchief kwamen ook een zestal podiumfoto’s tevoorschijn uit de vorige eeuw van de “Toer dur Lierup”. Als ik ze eerder gevonden had zouden ze ongetwijfeld geplaatst zijn in het speciale boekwerk dat in 2014 bij de 50e “Toer dur Lierup” verschenen is. In dat jubileumboek halen mijn broers en zussen en oud-deelnemers herinneringen op aan de schooljeugdvierdaagse op “gewone” fietsen. Ons pap nam toen geëmotioneerd het eerste exemplaar in ontvangst nemen.
Als jongetje van negen jaar organiseerde ik al wedstrijdjes op het rondje rond Januske van Eijk. Als oudste zoon uit een gezin van acht kinderen betrok ik er ook de hele familie bij in de Lijestraat. Broers en zussen die mee organiseerden, meefietsten, zorgden voor de opbouw van het parkoers, mee dronken en hun vriendjes en vriendinnetjes enthousiast kregen om mee te doen. Ons pap die volop meewerkte en ons mam die zorgde voor de koffie en de koekjes. Daar kreeg ik ook mijn eerste microfoon aangereikt die ik in mijn verdere leven ook niet meer “los” gelaten heb. Ons ouderlijk huis fungeerde als “permanence”, waar één van mijn huidige buren Huub Hofland de drank voor de verkoop steeds moest aanvullen in onze “stal” (het woord schuur kenden we ook niet). Ook was het toilet op het adres Lijestraat 46 het eerste openbare toilet in Lierop.
Later verhuisde het hele wielercircus voor de Lieropse schooljeugd naar de wijk de Renkant. Twee jaar geleden zou weer een nieuw hoofdstuk worden geschreven in het boek van de “Toer dur Lierup” door de overstap naar een ander parkoers in de nieuwe Gildewijk. Ik weet niet of ons Marij en René gevraagd is hun woning als “permanence” beschikbaar te stellen… Door de extreme hitte moesten we vorig jaar helaas een kruisje maken over de “Toer”. Dit jaar was het Coronavirus spelbreker. Al jaren nemen we met TSC Solo deel aan de clubactie van de Rabobank. De opbrengst hiervan nemen we telkens op in de begroting voor de “Toer dur Lierup.” Begin deze week maakte de Rabobank bekend dat bijna 200 Euro bijgeschreven wordt op de bankrekening van de toer-en supportersclub.
De herinneringen van mijn broers en zussen aan de “Toer dur Lierup” zijn hier terug te lezen:

CORONA-BLOG 84: DAMES GAAN VOOR…

Tijdens mijn zwerftochten over de heide en door de bossen in de omgeving van Someren en Lierop doe ik regelmatig inspiratie op voor de stukjes die ik schrijf op Facebook. De aanleiding deze keer is een item van het regionale “verzamel”programma op TV RegioNED, waarin ik vorige week een filmpje voorbij zag komen van de eerste vrouwelijke deelneemster uit ons land aan een officieel Wereldkampioenschap voor vrouwen. Dat was de nog altijd kwieke dame die nog steeds op de racefiets zit Annie Jelles (79) uit het Amsterdamse Tuindorp. Ik neem mijn (wieler)petje hiervoor af! Ze werd vierde bij dat Wereldkampioenschap in 1959, dat verreden werd in het Belgische Rotheux, onder de rook van Luik. Dat was niet dezelfde locatie waar de mannen in actie kwamen. Want die streden om de regenboogtrui op het autocircuit van Zandvoort. De Belgische Yvonne Reijnders won de eerste van in totaal vier regenboogtruien op de weg in dat jaar.
De nu 83-jarige Yvonne Reijnders werd in haar jonge jaren “gehard” door met haar bakfiets zakken met (steen)kolen naar de klanten te brengen. Haar vader was namelijk kolenhandelaar. In de periode dat de huidige ereburger van Zoersel actief was op de racefiets waren het vooral de Belgische dames die internationaal de lakens uitdeelden. Die rollen werden omgekeerd toen onze landgenotes in totaal maar liefst dertien keer de wereldtitel zouden veroveren.
Mijn eerste kennismaking met het vrouwenwielrennen moet de wielerronde van Mierlo zijn geweest, waar vanaf het eind van de jaren zestig ook de pas opgestarte damescategorie bij de KNWU startgelegenheid kreeg. Speciale aandacht zal er ongetwijfeld geweest zijn voor de streekrensters Truus Smulders uit Gerwen en Alie (nu Alice) Zijlmans uit Lieshout. Met beide ex-wielrensters heb ik later nog eens teruggekeken op hun actieve wielerloopbaan.
Vóór de Tweede Wereldoorlog was de Haagse Mien van Bree de eerste Nederlandse wielrenster die internationaal presteerde. Ze werd in 1938 en 1939 wereldkampioene zonder dat de titelstrijd officieel erkend werd. Het toeval wil dat mijn oma (de moeder van ons mam) met één letter verschil dezelfde naam heeft als de eerste wielrenster van ons land: Miet van Bree. Haar zoons (mijn ooms dus) hebben mij en mijn broers besmet met het wielervirus, waar gelukkig geen vaccin voor nodig is!
Via onderstaande link is het filmpje met Annie Jelles te bekijken:

CORONA-BLOG 83: DE EERSTE ZATERDAG VAN NOVEMBER…

Toen ik zaterdagmiddag naar huis reed, na de eerste dag van het EK cyclocross in Rosmalen, kwam ik erachter dat op de eerste zaterdag van november bijna tien jaar lang ook de presentatie van de afsluitende prijsuitreiking van het Kempenklassement in mijn agenda vermeld stond. Tweemaal (vijf jaar geleden op dezelfde dag als het EK veldrijden in Huijbergen en drie jaar later bij datzelfde EK maar nu in Rosmalen) mocht ik in een hotelkamer van de gastvrije Tipmast in Bladel mijn jurytenue inruilen voor andere kledij. Zonder het Coronavirus zou dat dit jaar ook het geval zijn geweest. In het jubileumjaar (25e editie) van het BELISOL EINDHOVEN KEMPENKLASSEMENT hebben de wedstrijdorganisatoren in de Kempen (en voor het eerst ook daarbuiten) hun wielerrondes noodgedwongen van de kalender moeten halen. Het zou een heel speciaal jubileumklassement zijn geweest. Met niet alleen een uitbreiding van het aantal wedstrijden maar ook een apart klassement voor de jeugd en de diverse jongerencategorieën.
Deze maand is het tien jaar geleden dat ik positief reageerde op de vraag van het districtsbestuur en de districtsconsul om (na 2,5 jaar afwezigheid bij de koers) weer als speaker terug te keren in het jurykorps. Mijn collega Jan Peeters vroeg me toen ook of ik hem wilde opvolgen als microfonist bij de wedstrijden in het kader van het Kempenklassement. Het is voor mij een hele eer geweest om in zijn voetsporen te mogen treden! Enkele jaren geleden heeft Jan me ook gevraagd hem op te volgen als voorzitter van het (toen nog) BABY-DUMP KEMPENKLASSEMENT. Ook daar heb ik graag gevolg aan gegeven. De combinatie werk en drukke hobbywerkzaamheden dreigde wel eens roet in het eten te gooien, maar in dit jubileumjaar had ik ongetwijfeld ruim voldoende tijd gehad om deze functie uit te oefenen. Helaas heeft dat door de gedwongen afgelastingen geen vorm gekregen.
De gezellige prijsuitreikingen in de grote zaal van de Tipmast in Bladel werden altijd druk bezocht. Een strak draaiboek (Edwin Cruijssen krijgt hiervoor alle credits!) zorgde ervoor dat we ook nog tijd vonden om de uitgenodigde gastsprekers te interviewen. Vaak waren het dezelfde renners en rensters die de envelop in ontvangst mochten nemen. Maar ook zag je elk jaar weer andere gezichten om de populariteit van het klassement nog maar eens aan te geven.
Ik heb een keuze moeten maken uit de tientallen foto’s die er vanaf 2011 tijdens de prijsuitreiking door de hoffotografen Theo van Sambeek en Peter van Rooij zijn gemaakt. We gaan ervan uit dat we het jubileumjaar van het BELISOL EINDHOVEN-KEMPENKLASSEMENT in 2021 alsnog groots kunnen vieren als de pandemie achter de rug is…

CORONABLOG 82: TERUGKIJKEN OP EEN GESLAAGD EN UNIEK EK VELDRIJDEN.

MAANDAG 9 NOVEMBER 2020

Na het EK-weekend in Rosmalen heb ik een “heel apart gevoel van binnen” dat ik niet helemaal kan duiden. Want ik heb het zeker gemist… De tienduizenden toeschouwers die twee jaar geleden laaiend enthousiast hun favorieten op het terrein van het Autotron aanmoedigden, de bedwelmende walm van friet en snacks, de koebellen van de Zwitserse supporters, de gelegenheidsfotografen die hun mooiste plaatje van het jaar konden schieten, de gezichten van het publiek bij de huldigingen, de aanwezigheid van een vertegenwoordiger van het hoofdbestuur van de KNWU(!), de missen die ik miste, de junioren die door de Coronamaatregelen niet mochten starten, de live-beelden van de titelstrijd bij de beloften-vrouwen, de supporters uit veldritnatie nummer één met de imposante vlaggen van hun en onze idolen en de “vaste” kern van veldritvrienden uit binnen-en buitenland.
Maar mijn positieve indruk van de Europese titelstrijd cyclocross overheerst gelukkig! Waar de organisatoren Libéma Profcyling en de Stichting Grote Prijs van Brabant ondanks de Covid-19-beperkingen er meer dan alles aan gedaan hadden om het evenement dóór te laten gaan, de begeleiders van de deelnemers en de aanwezige mediavertegenwoordigers zich uitstekend hielden aan de Coronaregels, miljoenen kijkers in binnen-en buitenland thuis op de buis toch drie categorieën aan het werk konden zien, waar de reclame van de partners en sponsors heel goed en “strak” zichtbaar was, Richard Groenendaal met assistentie van Piet van Katwijk een aantrekkelijk en gevarieerd parkoers had uitgezet, het dragen van mondkapjes geen probleem leek te zijn, waar ik me opnieuw “thuis” voelde, waar in sneltreinvaart ook het terrein werd opgeruimd door de “harde kern” van de werkploeg, ik zoals vanouds prima heb kunnen samenwerken met mijn jurycollega’s en de “één-tweetjes” aan de micro met collega Laurens van de Klundert voor mij niet meer weg te denken zijn en waar de organisatie het verdient nog eens een EK te mogen organiseren: maar dan mèt publiek!
Het heeft er alle schijn van dat het EK veldrijden in Rosmalen ook mijn voorlopig laatste “wapenfeit” als speaker in dit turbulente wielerjaar is geweest. Hopelijk kunnen de strenge Coronamaatregelen nog versoepeld worden zodat ook de jeugd en jongeren weer hun veldritten kunnen rijden. Hoewel ik niet zo van de cijfers ben: van de in totaal 114 dagen waarop ik dit jaar een wielerpresentatie in mijn agenda had staan zijn er uiteindelijk toch nog 24 overgebleven….

We gebruiken onder andere analytische cookies om ons websiteverkeer geanonimiseerd te analyseren, zodat we functionaliteit en effectiviteit kunnen aanpassen.
Meer informatie over de verwerkte gegevens kunt u lezen in ons privacybeleid.

[X] Ik ga akkoord met bovengenoemd privacybeleid