Het dorp bestaat volgend jaar precies een eeuw. Ysselsteyn, het ontginningsdorp in de Peel, is bij de wielerliefhebbers vooral bekend door de prestaties van de vroegere buren Mike Teunissen en Peter Winnen. Deze laatste won Touretappes in de jaren tachtig en de witte trui als eindwinnaar van het jongerenklassement. Peter zat met mij samen op de pedagogische academie de Kempel in Helmond (wel twee schooljaren lager) maar zou het onderwijs laten voor wat het was toen hij bij Ijsboerke een profcontract kreeg aangeboden. Ysselsteyn is het enige dorp in ons land met twee verschillende profs die twee verschillende leiderstruien verzamelden in de Tour. Maar liefst zeven telgen uit de families Teunissen waren actief op de racefiets. Vaandeldrager was de in 2007 overleden Theo Teunissen (de opa van Mike en Britt) die in de jaren vijftig successen boekte in de wielerkoersen van de NWB. Zoon Martin zette de successenreeks voort vanaf de jaren zeventig en zou op zijn veertigste stoppen met de actieve wedstrijdsport. Martin stond vooral bekend om zijn vlijmscherpe eindschot. Hij reed samen met onzen Bart voor de wielerploeg van R&B Glas-Gebroeders Martens. Het was ook mijn meest succesvolle broer op de racefiets die Mike in zijn beginjaren trainde. Mike die vorig jaar de wielerharten sneller deed kloppen toen hij de openingsrit in de Tour won en enkele dagen de gele leiderstrui mocht dragen. Heel veel wielrenners uit het dorp zijn actief geweest bij de Limburgse bond de NWB. Maar in het begin van deze eeuw was er ook kortstondig een KNWU-wielervereniging de “Grensstreek” gevestigd in Ysselsteyn.

Als jeugdige wielersupporter ben ik opgegroeid met de muziek van Radio Bollen uit Heeze en Radio Manders (“wie anders”) uit Asten die met hun luidsprekers over de parkoersen van de regionale wielerrondes schalden. De muziek van James (over)Last “op klompen” brengt meteen weer de sfeer van toen naar boven. Als speaker bij de wielerkoersen heb ik in de loop der jaren met diverse “geluidsverzorgers” mogen samenwerken. Met professionele bedrijven en met goedwillende hobbyisten. Er was natuurlijk het kwaliteitsverschil tussen de verschillende aanbieders. Soms (bij minder draagkrachtige organisatoren) had men voor “eigen” geluid gezorgd. Een dag later op mijn werk voor de klas hield ik er nog een schorre stem aan over. Behalve de kwaliteit van de microfoon vind ik het altijd prettig als ik mezelf ook kan horen. In de beginjaren als omroeper waren er nog geen draadloze microfoons en kon mijn lichtgrijze jurybroek soms rechtstreeks naar de stomerij omdat de microfoonkabel bij veldritten ook door zand en modder gesleept werd. Ook kan ik waarderen als er passende muziek bij de juiste koers te horen is. Heel vroeger nog op muziekcassette (of een krakende lokale radiozender op de achtergrond) maar tegenwoordig met Spotify en een veel groter aanbod aan muziek.

Bedankt voor de reacties op mijn eerdere bijdrage over de fotopagina van mijn vroegere wieleridool Jan Spetgens op mijn website! Daar hoort ook een stukje “eigen” geschiedenis bij. Als elfjarige tiener was ik, een dag vóór mijn verjaardag, in 1966 getuige van de overwinning van de “Spet” in het Brabants kampioenschap voor nieuwelingen, dat toen voor het tweede opeenvolgende jaar in het brouwersdorp Lieshout verreden werd. Het was voor zover ik kan nagaan de eerste èchte wielerkoers die ik “live” bijwoonde. Ik mocht toen (als verjaardagskado?) mee met mijn oom Leo Sonnemans die ook vader en zoon Fried en Riny van Dijk in de auto meenam. Daar startte mijn wielerpassie. Bij mijn oma en opa “van Zummere” waren de nog thuis wonende zoons geabonneerd op het bondsblad “Wielersport” en schoof ook elke dag (per post met een dag vertraging) de Vlaamse krant “Het Laatste Nieuws” door de brievenbus. Als jongetje verslond ik deze wielerlectuur bij mijn opa en oma op de hoek van de Floreffestraat.

Vanmiddag heb ik op TV met speciale aandacht gekeken naar de aangepaste intocht van Sinterklaas. Vierenveertig jaar lang keek ik vooral naar de uitzending omdat ik in het basisonderwijs werkzaam was. Wat er allemaal in beeld gebeurde kon ik heel goed gebruiken voordat ik ’s morgens met de lessen begon. Vooral voor de piepjonge gelovigen in mijn klas. Bijna twintig jaar geleden was de vijfjarige kleuter des huizes ook helemaal in de ban van de Goedheiligman. Ik kan me nog zijn jacht door het huis herinneren op zoek naar de surprises. De verhaallijn van Dieuwertje Blok in het Sinterklaasjournaal zorgde er vanaf het jaar 2001 voor dat de “pepernoten” spanning thuis en op mijn werk regelmatig tot ongekende hoogte steeg. Heel wat jaren daarvóór heb ik als oudste “ongelovige” in ons gezin vaak op pakjesavond buiten in de vrieskou gestaan om op de voordeur te bonzen. Het sein voor mijn broers en zussen om “Sinterklaasje, kom maar binnen met je knecht” in te zetten.

Bij het ordenen van mijn “analoge” wielerarchief kwamen ook een zestal podiumfoto’s tevoorschijn uit de vorige eeuw van de “Toer dur Lierup”. Als ik ze eerder gevonden had zouden ze ongetwijfeld geplaatst zijn in het speciale boekwerk dat in 2014 bij de 50e “Toer dur Lierup” verschenen is. In dat jubileumboek halen mijn broers en zussen en oud-deelnemers herinneringen op aan de schooljeugdvierdaagse op “gewone” fietsen. Ons pap nam toen geëmotioneerd het eerste exemplaar in ontvangst nemen.

Als jongetje van negen jaar organiseerde ik al wedstrijdjes op het rondje rond Januske van Eijk. Als oudste zoon uit een gezin van acht kinderen betrok ik er ook de hele familie bij in de Lijestraat. Broers en zussen die mee organiseerden, meefietsten, zorgden voor de opbouw van het parkoers, mee dronken en hun vriendjes en vriendinnetjes enthousiast kregen om mee te doen. Ons pap die volop meewerkte en ons mam die zorgde voor de koffie en de koekjes. Daar kreeg ik ook mijn eerste microfoon aangereikt die ik in mijn verdere leven ook niet meer “los” gelaten heb. Ons ouderlijk huis fungeerde als “permanence”, waar één van mijn huidige buren Huub Hofland de drank voor de verkoop steeds moest aanvullen in onze “stal” (het woord schuur kenden we ook niet). Ook was het toilet op het adres Lijestraat 46 het eerste openbare toilet in Lierop.

Tijdens mijn zwerftochten over de heide en door de bossen in de omgeving van Someren en Lierop doe ik regelmatig inspiratie op voor de stukjes die ik schrijf op Facebook. De aanleiding deze keer is een item van het regionale “verzamel”programma op TV RegioNED, waarin ik vorige week een filmpje voorbij zag komen van de eerste vrouwelijke deelneemster uit ons land aan een officieel Wereldkampioenschap voor vrouwen. Dat was de nog altijd kwieke dame die nog steeds op de racefiets zit Annie Jelles (79) uit het Amsterdamse Tuindorp. Ik neem mijn (wieler)petje hiervoor af! Ze werd vierde bij dat Wereldkampioenschap in 1959, dat verreden werd in het Belgische Rotheux, onder de rook van Luik. Dat was niet dezelfde locatie waar de mannen in actie kwamen. Want die streden om de regenboogtrui op het autocircuit van Zandvoort. De Belgische Yvonne Reijnders won de eerste van in totaal vier regenboogtruien op de weg in dat jaar.

Toen ik zaterdagmiddag naar huis reed, na de eerste dag van het EK cyclocross in Rosmalen, kwam ik erachter dat op de eerste zaterdag van november bijna tien jaar lang ook de presentatie van de afsluitende prijsuitreiking van het Kempenklassement in mijn agenda vermeld stond. Tweemaal (vijf jaar geleden op dezelfde dag als het EK veldrijden in Huijbergen en drie jaar later bij datzelfde EK maar nu in Rosmalen) mocht ik in een hotelkamer van de gastvrije Tipmast in Bladel mijn jurytenue inruilen voor andere kledij. Zonder het Coronavirus zou dat dit jaar ook het geval zijn geweest. In het jubileumjaar (25e editie) van het BELISOL EINDHOVEN KEMPENKLASSEMENT hebben de wedstrijdorganisatoren in de Kempen (en voor het eerst ook daarbuiten) hun wielerrondes noodgedwongen van de kalender moeten halen. Het zou een heel speciaal jubileumklassement zijn geweest. Met niet alleen een uitbreiding van het aantal wedstrijden maar ook een apart klassement voor de jeugd en de diverse jongerencategorieën.

Na het EK-weekend in Rosmalen heb ik een “heel apart gevoel van binnen” dat ik niet helemaal kan duiden. Want ik heb het zeker gemist… De tienduizenden toeschouwers die twee jaar geleden laaiend enthousiast hun favorieten op het terrein van het Autotron aanmoedigden, de bedwelmende walm van friet en snacks, de koebellen van de Zwitserse supporters, de gelegenheidsfotografen die hun mooiste plaatje van het jaar konden schieten, de gezichten van het publiek bij de huldigingen, de aanwezigheid van een vertegenwoordiger van het hoofdbestuur van de KNWU(!), de missen die ik miste, de junioren die door de Coronamaatregelen niet mochten starten, de live-beelden van de titelstrijd bij de beloften-vrouwen, de supporters uit veldritnatie nummer één met de imposante vlaggen van hun en onze idolen en de “vaste” kern van veldritvrienden uit binnen-en buitenland.