CORONA-BLOG 27: LEEG MIERLO ZONDER KERSENRONDE.
Het waren geen zestig duizend toeschouwers die op die gedenkwaardige zomerdag in 1996 in de Mierlose Marktstraat (toen omgedoopt in Rue de Marché) getuige waren van de passage van de Tour de France. Toch stonden er vorig jaar bij de 42e editie van de Regiobank Kersenronde van Mierlo veel wielersupporters bij de start en finish. Dat had alles te maken met het opnemen van de wielerklassieker in de U-23 Road Series. Met evenveel Nederlandse en Belgische deelnemers. Zoals gebruikelijk werden onze zuiderburen op de racefiets massaal vergezeld door hun familieleden. Vandaag, Hemelvaartsdag, zou er een nieuwe editie van de wedstrijd verreden worden. Niet alleen voor de beloften-mannen maar ook voor de vrouwen in de Womens Road Series. Het zou vandaag een warme dag zijn geweest, met volle terrassen in het “Kersendorp” en een record aantal deelnemers(-sters). Jammer ook voor de organiserende Stichting Wielerevenementen Mierlo waarbij ik (zonder anderen tekort te willen doen) speciaal de beide “Jannen”moet noemen: Jan van de Laar en Jan Meulendijks. Behalve als speaker heb ik altijd ook op een andere manier met de organisatie goede contacten onderhouden. Regelmatig heb ik voor de Rondekrant artikelen geschreven over oud-winnaars. De eerste uitgave werd nog de “Kersenoogstronde” genoemd en verreden in mijn geboortejaar 1956. Met latere wereldkampioenen als de betreurde Gerrie Knetemann en Roy Schuiten als meest bekende winnaars. Maar ook met streekrenners die op de hoogste trede van het erepodium eindigden: Piet(je) Damen, Piet van der Kruijs, Rob Verbaandert en Twan Brusselman. Mijn eerste kennismaking met de Kersenronde moet in het midden van de jaren zestig geweest zijn toen het kerkdorp Lierop, waar ik ben opgegroeid, een centrale plaats in de route innam. Maar ook heb ik als kind op mijn verjaardag de wedstrijdkaravaan in Someren voorbij zien komen omdat we met de oudste broers bij oma “van Zummere” logeerden (mijn ouders hadden toen een reis naar Lourdes gewonnen). Ook kan ik me nog herinneren dat ik na een finish van de Kersenronde met mijn grote idool Jan Spetgens naar huis fietste die me toen (in zijn eerste en enige profjaar bij Canada Dry-Gazelle) vertelde dat hij zou stoppen. Een trieste herinnering die me altijd bij zal blijven was in 2017 toen we op de wedstrijddag te horen kregen dat wielervriend Henk van Seggelen was overleden. Leuke herinneringen heb ik aan de gezellige jurybijeenkomsten bij Carel en Tinie in het wielercafé ’t Tapperijke. Op zo’n mooie Lentedag als vandaag vind ik het heel erg dat mijn “wielerhonger” (en die van vele anderen!) niet gestild kan worden…
