CORONA-BLOG 28: WEGSEIZOEN VOORTGEZET IN VIETNAM.
Mijn (oud) leerlingen luisterden vaak met open mond naar het verhaal dat ik met veel dramatiek vertelde. Toen ik in de jaren negentig voor de eerste keer op vakantie was in China was het voor mij altijd een probleem om de menukaarten in Chinese tekens in de restaurants te kunnen lezen. In één van die restaurants in de hoofdstad Beijing werden we na afloop van ons etentje opgeschrikt door een gil van één van de serveersters vanuit de keuken. De kok bleek daar met een knuppel een knaagdier met een lange, kale staart te hebben doodgeslagen. Het was niet de bedoeling dat we dat gezien hadden want we hoefden de drankjes niet af te rekenen. Of ik ooit deze delicatesse gegeten heb weet ik niet. Daarvoor waren de tekens op de menukaarten voor ons een compleet raadsel. Overigens vond ik het allemaal lekker en ben ik bij al mijn restaurantbezoeken in binnen-en buitenland nooit ziek geworden. Met hele goede herinneringen aan onze verre reizen naar Aziatische landen. Aan eten uit kraampjes op lokale markten heb ik me echter nooit gewaagd.
Na de uitbraak van het Coronavirus in China heeft ook het buurland Vietnam strenge maatregelen getroffen. Europeanen moeten nog steeds twee weken in quarantaine voordat ze het land in mogen. Nog steeds telt Vietnam geen enkele Coronaslachtoffer. In dit land in ontwikkeling wordt er in deze periode toch gewielrend. De HTV-Cup Truyèn Hinh is een achttien ritten tellende etappewedstrijd op de nationale kalender. De etappes zijn ook dagelijks via een livestream te volgen. Voor mij, bij gebrek aan beter als dagelijkse wielerbezigheid, de ultieme vervanging van de Giro. Het enige probleem is voor mij de “verstaanbaarheid” van de Vietnamese versies van Michel Wuyts, José de Cauwer, Renaat Schotte als duopassagier op de motor en Dione de Graaff (met imposante bril!). Wel allemaal iets jonger en veel rapper van tong. De enige Vietnamees die ik zelf ooit ontmoet heb verkoopt zijn loempia’s bij ons op het Wilhelminaplein. Drie uur lang zijn de etappes dagelijks te volgen. Met een klein peloton, nul toeschouwers langs het parkoers, rugnummers die in Vietnam ook zijkantnummers zijn (voor de commentatoren zijn de deelnemers dan beter te herkennen), tientallen identieke motorrijders in slagorde op hun motoren, aankomsten op ultra-brede zesbaanswegen, in de massasprints met 1,5 meter afstand tussen de renners(!) en een ellenlange uitgebreide huldigingsceremonie voor de “Diehards”. Je moet namelijk wel eerst ruim drie kwartier wachten voordat de eigenlijke huldiging begint. De show van huppelende cheerleaders en een dansend paard maken het wachten voor dansliefhebbers iets minder lang. Zelfs de eerste drie van de tussensprinten onderweg worden dagelijks gehuldigd en de eerste buitenlander in de daguitslag, die ook de enige buitenlandse deelnemer is. Van de weinige aanwezige toeschouwers (of waren het HTV-medewerkers?) telde ik er welgeteld drie die met mondkapjes door het beeld lopen. Ook de oogverblindend knappe Vietnamese ronde-missen dragen geen mondkapjes. Ze mogen niet de kussen uitdelen, maar alleen de prijzen (zoals knuffels) op een kussen aan de uitverkoren hoogwaardigheidsbekleder overhandigen. Via onderstaande link zijn de live-uitzendingen te bekijken.
