CORONA-BLOG 57: TASTBARE HERINNERINGEN BLIJVEN…
Ruim tien weken geleden hebben we afscheid moeten nemen van ons mam. Vandaag hebben we als weeskinderen eindelijk het appartement in woonzorgcentrum Sonnehove leeg mogen ruimen. Met duidelijke afspraken in verband met de Coronamaatregelen. Omdat mijn zussen vooraf al heel veel spullen mochten inpakken hadden we met achten in een paar uur alles leeggeruimd. Het was toch een vreemde gewaarwording om de meubels in de vrachtwagen van kringloopwinkel ONA te zien verdwijnen. Zelf hadden we enkele weken geleden met de broers en zussen al zonder problemen de andere spullen onderling kunnen verdelen. Ons pap en ons mam zouden er blij mee geweest zijn om te kunnen zien hoe we dit “karwei” vanmiddag samen geklaard hebben. Na het leegruimen zijn we nog even naar een lokaal terras geweest om wat na te praten en van een drankje te genieten. Ook als gezin met de 1,5 meter in acht nemend. Bij thuiskomst heb ik het stalen kistje geopend dat ik als oudste had meegekregen. Een kistje met documenten dat een hele reis heeft gemaakt vanaf 1955. Toen trouwden mijn vader en moeder in Someren, waar ze enkele weken hebben “ingewoond” bij opa en oma omdat het huis in de Schuttersstraat in Lierop nog niet ingericht was. In 1960 volgde de verhuizing naar de Lijestraat en het kistje ging mee. Toen alle kinderen “uitgevlogen” werd er een volgende stap in hun leven gemaakt door naar het dorp waar ons mam geboren is te verhuizen. Dat werd de “Rietmusch” op de Markt in Someren. Hun laatste halte werd woonzorgcentrum Sonnehove waar het kistje ook mee verhuisde. Ook de papieren in het grijze kistje blijven tastbare herinneringen aan ons mam en ons pap…
