CORONA-BLOG 58: DAMPENDE CROSSMOTOREN EN OORVERDOVEND MOTORGERONK.
Het is vandaag de derde Vaderdag zonder mijn vader. Met een herinnering aan vroeger. Mijn vader was een echte voetballiefhebber en ook jarenlang bestuurslid van de plaatselijke voetbalclub. Die sportliefde deelde ik niet met hem. Ik moet eerlijk bekennen dat er naast de wielersport maar één andere sport is die mij kan bekoren. En dat is motorcross. Toen ik als klein jongetje met ons pap meemocht naar het crossterrein bij het “Philipskamp” in Someren ( de huidige Somerense Vennen) was dat een hele belevenis. Daar werd op zondag 6 september 1964 na tien jaar onderbreking door motorclub Solias (Someren-Lierop-Asten) weer een motorcross georganiseerd. Ik kan me de dampende crossmotoren en het oorverdovende motorgeronk nog herinneren. Ik ga er vanuit dat ik toen ook een puntzak friet, een knakworstje en een flesje Exota mocht kopen van mijn “zondagsgeld.” Mijn vader werkte toen bij de Vlisco en had ons regelmatig verteld over de Helmondse motorcrosscoryfee Jan Clynck. Die stond in ieder geval toen niet aan de start lazen we in een oude jaargang van het regionale Peelbelang. Toen ook MAC Lierop onder leiding van Wim Smits grote internationale motor Grand Prix-wedstrijden ging organiseren op het zandparkoers aan het Kerkenhuis werd mijn toenmalige woonplaats Lierop een internationaal bekend “motorcross”dorp. Voor de lokale omroep SIRIS heb ik via de radio verslag gedaan van de wedstrijden en kon ik ook buitenlandse toppers als Joël Smets en de Italiaan Alessio Chiodi in zijn landstaal interviewen. Daarnaast luisterde ik naar de Nederlandse speaker die zijn commentaar zelfs in het Zweeds verzorgde alsof het zijn landstaal was. In de loop der jaren heeft mijn geboortedorp diverse crossfamilies zoals de familie Smits (zoon Mark werd tweemaal nationaal kampioen) en Hurkmans (Sies en Erik behaalden als zijspanbakkenisten diverse nationale titels) voortgebracht. Eénmaal stond ik zelf aan de micro tijdens een veteranencross. Wat ik me toen echt afgevraagd heb is of ik wel te verstaan was. Regelmatig tref ik ex-motorcrossers als wielersupporter, wegrenner of mountainbiker. We hadden als wielersupportersclub altijd een goede relatie met onze zustervereniging. Zo hebben we jarenlang gebruik kunnen maken van het parkoers en de faciliteiten van het motorcrossparkoers op het Kerkenhuis voor onze nationale veldrit. In ons gezin hebben we met onze Michel ook een actief beoefenaar van de motorcross gehad.
