CORONA-BLOG 74: WAT ALS?
Omdat de regen niet uitnodigde voor een herfstwandeling, een verjaardagsfeest bij mijn broer Harrie door de begrijpelijke strenge Coronamaatregelen in het water viel en ook een horecabezoek niet tot de mogelijkheden behoort ben ik op de laatste zondag van oktober “veroordeeld” tot het kijken naar de beeldbuis. Vooral naar de beelden van de afsluitende tijdrit van de Giro op weg naar de Piazza del Duomo in Milaan. Uiteindelijk bleek de Brit Tao Geoghan Hart over de snelste tijdrijdersbenen te beschikken. De eerste keer dat ik “struikelde” over zijn achternaam was tijdens de start van het WK tijdrijden voor junioren in Landgraaf in 2012. Hij eindigde niet voorin en niets wees op een toekomstige Girozege. Het was wel duidelijk dat ik nog flink moest oefenen om zijn achternaam goed uit te kunnen spreken. Dat lukte me wel bij de eerste editie van Hammer Limburg vijf jaar later. Met de hulp van mijn Zuid-Afrikaanse collega Paul Kaye. Tao kwam in de afsluitende Hammer Chase met een uiterste krachtinspanning als vierde man van zijn ploeg Team Sky over de finish. Zijn team kon vervolgens de geschiedenisboeken in als de eerste winnaar van de Hammer Series. Tao als eindwinnaar van de Giro. Wie had dat vooraf durven voorspellen? Wat als Geraint Thomas en Steven Kruijswijk in het begin van de etappekoers niet waren weggevallen?
Wat als het wielermonument in de “Hel van het Noorden” Parijs-Roubaix vandaag toch verreden was? Ik zag foto’s voorbij komen hoe de kasseienstroken er dit weekend bij lagen in deze natte herfstperiode. Niet echt een pretje om hierover te fietsen. Voordat de herziene UCI-wegkalender bekend gemaakt werd stond ook de Wereldbekercross in Zonhoven voor vandaag op de internationale cyclocrosskalender. Een ongekende weelde met maar liefst vier grote wielerevenementen op één dag. Kort na de bekendmaking van de nieuwe wegkalender werd naar een nieuwe datum uitgeweken, maar ook dat bleek (door de komst van de tweede golf besmettingen) niet mogelijk. Vorige winter mocht ik zelf voor het eerst het veldritfeest met een geweldige sfeer in Zonhoven bezoeken. De “kuil” ligt er nu verlaten bij.
Sinds enkele jaren doe ik mee aan het Somerense Wielerspel. Georganiseerd door een aantal voetballende wielersupporters met een 40-tal deelnemers. Steevast eindigde ik achterin of onderin de middenmoot! Als ik goed gerekend heb (rekenen is nooit mijn sterkste vak geweest) heb ik nu zoveel punten verzameld dat de overwinning me niet meer kan ontgaan. Ook al omdat mijn directe concurrenten vrijwel dezelfde renners uit de Vuelta als ik in hun voorkeurlijst hebben opgenomen. Dat moet straks een euforisch moment geven. Tot dusver heb ik namelijk alleen nog maar een kinderbijbel gewonnen bij een loterij op mijn middelbare school…
