CORONA-BLOG 87: DE SPET (VERVOLG)
Bedankt voor de reacties op mijn eerdere bijdrage over de fotopagina van mijn vroegere wieleridool Jan Spetgens op mijn website! Daar hoort ook een stukje “eigen” geschiedenis bij. Als elfjarige tiener was ik, een dag vóór mijn verjaardag, in 1966 getuige van de overwinning van de “Spet” in het Brabants kampioenschap voor nieuwelingen, dat toen voor het tweede opeenvolgende jaar in het brouwersdorp Lieshout verreden werd. Het was voor zover ik kan nagaan de eerste èchte wielerkoers die ik “live” bijwoonde. Ik mocht toen (als verjaardagskado?) mee met mijn oom Leo Sonnemans die ook vader en zoon Fried en Riny van Dijk in de auto meenam. Daar startte mijn wielerpassie. Bij mijn oma en opa “van Zummere” waren de nog thuis wonende zoons geabonneerd op het bondsblad “Wielersport” en schoof ook elke dag (per post met een dag vertraging) de Vlaamse krant “Het Laatste Nieuws” door de brievenbus. Als jongetje verslond ik deze wielerlectuur bij mijn opa en oma op de hoek van de Floreffestraat.
Mijn ooms waren vurige supporters van Jan Spetgens en vergezelden hem op veel wedstrijden. Sportminnend Someren liep uit als hij in eigen woonplaats aan de start kwam (en vaak won). Bijna vijftig jaar geleden slaagde hij erin om op de legendarische Cauberg in Valkenburg nationaal kampioen te worden bij de amateurs (een categorie van toen die te vergelijken is met huidige elite-renners die voor een continentaal team fietsen). In 1972 kwam hij in de nationale titelstrijd opnieuw als eerste over de finish, maar werd door de jury gedeklasseerd omdat hij in de eindsprint van zijn lijn afgeweken zou zijn. Deze dag zou de geschiedenis ingaan als het “Verdriet van Someren.” Het toeval wil dat ik vorige week via Facebook een “vriendschapsverzoek” kreeg van Ben Koken die toen als nationaal kampioen gehuldigd werd. Ik heb dat verzoek uiteraard aanvaard! Het jaar daarop reden beiden overigens samen als prof bij de wielerploeg Canada Dry-Gazelle. Jan maar enkele maanden. Na mijn bezoek aan de aankomst van de Kersenronde in die zomer (waar de Spet ook als toeschouwer langs de kant stond) fietsten we samen een stuk op het fietspad tussen Mierlo en Lierop waar hij vertelde ermee te stoppen.
Het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan want in 1978 stond hij toch weer aan de start van de Limburgse klimkoersen. In de “Col van Nijswiller” zat de “blonde Pijl” uit Someren samen met onzen Bart en mijn plaatsgenoot Riny van Dijk in de kopgroep.
Voor de “fotopagina” op mijn website heb ik afgelopen zondag meer dan honderd foto’s bij elkaar gezocht (soms ook uit vergeelde plakboeken) en geprobeerd een zo compleet mogelijk overzicht van zijn overwinningen samen te stellen. Met dank aan de NWB-site van Wiel Kuntzelaers, het imposante uitslagenarchief van Frans Nederkoorn en de site van Koos ’t Hart (Fotokoos) met de uitslagen uit de “Wielersport.” Eventuele wijzigingen of aanvullingen zijn welkom! Tot zover deze aflevering van “Retro Rien”. Ik kijk er naar uit om ook weer eens een bijdrage te kunnen schrijven over het hedendaagse wielrennen!
