HERINNERINGEN AAN DE MIJL VAN MARES IN MAARHEEZE.
Vandaag stond in mijn wieleragenda de “Mijl van Mares” in Maarheeze genoteerd. Een “bijna thuis”wedstrijd waar ik op deze laatste zaterdag van juli voor de tiende opeenvolgende keer speaker zou zijn geweest. Ik heb heel goede herinneringen aan de wielerronde. Bij de 50e Mijl heb ik, op verzoek van de organisatie, die herinneringen op papier gezet.
Herinneringen aan de Mijl van 1967 … van de speaker van nu
De speaker van de 50e Mijl was in 1967 als bezoeker aanwezig bij de 12e editie van de wielerronde van Maarheeze. Hij heeft niet alleen mooie herinneringen aan die dag, maar heeft zelfs nog een programmablaadje van toen in zijn bezit!
We schrijven de zomer van 1967 toen we als elfjarige jeugdige wielersupporter met onze jongere broertjes vanuit onze toenmalige woonplaats Lierop op de fiets naar de wielerronde van Maarheeze gingen. Binnendoor via Sterksel. In die tijd volgden we de koersen via de radio, af en toe waren er wazige wielerbeelden op de zwart-wit tv te zien en knipten we alle verslagen uit de kranten. Vervolgens werden ze met behangerslijm in grote behangboeken geplakt. Op de wedstrijden luisterden we naar het kenmerkende stemgeluid van wijlen Cor Wijdenes (die overigens ook aan de wieg heeft gestaan van de Maarheezer wielerronde), galmde de instrumentale muziek van James Last uit de luidsprekers en snoven we de geur op van gemasseerde wielrennersbenen en gebrande pinda’s en de walm van friet en gebakken vis. Voor de prijs van 50 cent kochten we het programmaboekje en vulden met prachtige blokletters de deelnemers aan. Kortom… onze passie voor het wielrennen was niet meer te remmen. Nu zo’n 44 jaar later staan we voor het eerst aan de micro in Maarheeze: in de wedstrijd voor profs die de flitsende benaming “Mijl van Mares” heeft gekregen. Als opvolger van Jan Peeters (net zoals de eerder genoemde Cor Wijdenes jarenlang voorzitter van de medeorganiserende vereniging Wilhelmina uit Eindhoven) gaan we met onze “leermeester” de wedstrijd verslaan. Het zèlf beoefenen van de wielersport zat er destijds niet in omdat de voorkeur uitging naar de studie. Maar een drietal jongere broers (en later drie neefjes) zijn wel actief geweest in de wedstrijden. Wij zochten het in organiseren en presenteren. Eind jaren zeventig stonden we voor het eerst aan de microfoon in de schooljeugdvierdaagse de “Toer dur Lierup”. Later kwamen daar grote en kleine koersen bij. In de “Mijl van Mares” stonden we tot dusver regelmatig als toeschouwer langs het parkoers om de renners in actie te zien en de “echte” wielersfeer te proeven.
Terug naar 1967 toen de internationale wielerronde in Maarheeze voor de twaalfde keer verreden werd. Het was een speciale wedstrijd omdat men gekozen had voor een ploegenwedstrijd voor internationale amateurs. In de jaren daarvóór had men enkele keren een wedstrijd voor beroepsrenners georganiseerd. Traditiegetrouw op 15 augustus wat toen nog een “vrije” katholieke feestdag was. Op 20 augustus 1967 omzoomden ruim tienduizend toeschouwers het parkoers in de dorpskom van Maarheeze. Het meest opmerkelijke was de deelname van de Italiaanse amateurselectie in de “Azurro” “kleuren. De wielerronde stond ook voor hen in het teken van de voorbereidingen voor het Wereldkampioenschap dat in dat jaar in ons land in Heerlen gehouden zou worden. Voor ons ging echter de meeste belangstelling uit naar ons grote idool uit die periode Jan Spetgens (De Spet) uit Someren in zijn groen-rode wollen tricot van Ovis. Zijn ploegmaat Cees Zoontjens klopte in de finale de Italiaanse vedetten-in-spé Aldo Balasso en Constantino Conti. Met vijf Italianen bij de eerste tien was dat uiteraard een hele prestatie voor de Tilburger. We troffen de latere prof begin dit jaar bij het NK Cyclocross. We haalden met hem nog herinneringen op over één van zijn belangrijkste overwinningen vóór zijn overstap naar de broodrijders: die van Maarheeze in 1967…. Enkele maanden later werden we opgeschrikt door het bericht dat Cees aan een hartstilstand was overleden.”
