Mike Teunissen pakt eerste ritwinst en gele trui in Tour de France.

Ik dacht dat ik met het over de meet schreeuwen van Mathieu van der Poel in de Amstel Gold Race mijn ultieme wielermoment van dit wielerjaar had beleefd. Maar ik ga daar nu toch aan twijfelen toen ik zaterdagmiddag in mijn huiskamer op TV de sprintzege van mijn landgenoot Mike Teunissen in de eerste Touretappe had gezien. Op het moment dat zijn ploeggenoot Dylan Groenewegen ten val kwam had ik al een jeugdfoto van Mike klaar gezet om op Facebook te kunnen plaatsen. Met kippenvel op mijn armen zag ik Mike als winnaar over de finish komen. Opvallend dat de Vlaamse commentatoren op Sporza meteen door hadden dat het om Mike ging en dat de Nederlandse commentatoren bij de NOS nog twijfelden. Een voormalig wereldkampioen veldrijden bij de beloften die Peter Sagan (als junior al eens tweede bij een WK cyclocross) met nipt verschil klopte. Ik had op TV in de voorgaande weken in de Vierdaagse van Duinkerken, de Hammer Stavanger en de ZLM Toer al gezien hoe gemakkelijk hij reed. Een stukje wielergeschiedenis volgt. Mijn broer Bart (toen nog Engelbert genoemd) reed samen met vader Martin (vandaag jarig!) in de jaren tachtig voor de ploeg van R&B Glas-Gebroeders Martens Bouwmaterialen. Onzen Bart fungeerde regelmatig als “leadout-man” voor de rappe Martin die in het peloton wel de Bontempi van het amateurpeloton werd genoemd. Zodat duidelijk is waar Mike die snelle sprintersbenen van heeft. Maar ook de opa van Mike en Britt de helaas veel te vroeg overleden Theo Theunissen beschikte als coureur over een sterk eindschot. Toen onzen Bart gestopt was als actief wielrenner ging hij zich bezig houden met de begeleiding van jonge talentvolle jeugdrennertjes bij de regionale wielerclub Buitenlust. Op een avond kreeg hij een telefoontje van de jonge Mike (8 jaar) of hij ook een keer mee mocht komen trainen op het Helmondse wielerbaantje. Direct al viel de vechtlust van het jonge blonde “menneke” uit Ysselstein op. Niet alleen op de weg maar ook in het veld. Niet vreemd omdat vader Martin in de winterperiode jarenlang veldrittopper Frank van Bakel begeleidde. In de loop der jaren ben ik Mike blijven volgen. Regelmatig heb ik hem na afloop van de koersen aan de micro gehad en was hij een uitstekende gesprekspartner bij Wielercafés in de regio. Altijd voor de volle honderd procent gesteund door zijn ouders Martin en Anita en zijn jongere zus Britt. Die bij de vrouwen gisteren nog een podiumplaats (derde) behaalde in de wielerronde van Hoogkarspel. Hoewel mijn pensionering gelukkig voorlopig nog enige tijd wordt uitgesteld heb ik nu al een hoofdstuk gereserveerd voor het “Wielernest Ysselsteyn” in mijn nog uit te geven boekwerk de “Pedaalridders van de Peel”. Want welk dorp kan bogen op een gele truidrager en winnaar van de witte trui (buurjongen Peter Winnen) die bijgeschreven kunnen worden in de annalen van de Nederlandse wielerhistorie? De afgelopen dagen heb ik veel voor de buis doorgebracht om de gele truidrager in beeld te zien. En dan valt het me op dat ook Mike het als een waanzinnige wielerdroom ervaart!