Vanmorgen heb ik de druk bezochte afscheidsdienst van mijn op Tweede Pinksterdag overleden wielervriend Henk van Seggelen bijgewoond. Hij was medeoprichter van de supportersclub en erevoorzitter van TSC Solo. Het was een indrukwekkend afscheid van de wielerman in hart en nieren die positief in het leven stond. Mijn “In memoriam” dat ik geschreven en voorgelezen heb staat hieronder:
In memoriam
Toen we op Tweede Pinksterdag tijdens de Kersenronde in Mierlo het bericht kregen van het overlijden van onze wielervriend Henk kwam dit bij mij, mijn familieleden en wielervrienden hard aan.
Een minuut stilte in acht nemen tijdens een wielerronde is voor ons altijd een moment geweest om stil te staan bij de vergankelijkheid van het leven.
Maar deze minuut duurde een eeuwigheid.
Veel mooie herinneringen aan jou kwamen naar boven.
Enkele weken geleden hebben we elkaar voor het laatst gesproken.
Naar nu blijkt was dat voor ons een definitief afscheid.
Van een leven dat voor een groot deel in het teken stond van de wielersport.
Toen we als jeugdige tieners de koersen rond de kerk in de regio afstroopten om de Lieropse renners in actie te zien was Henk in zijn rode shirt van Jan Relou Brandstoffen één van onze favoriete coureurs.
We kunnen ons nog een compleet leeggereden coureur over zijn stuur gebogen herinneren bij één van de vele criteriums bij ons in de buurt.
En die ene podiumplaats in Valkenswaard op het einde van de jaren zestig.
Enkele jaren later leerden we elkaar beter kennen omdat we beiden betrokken waren bij de oprichting van de supportersclub in Lierop.
Je werd de kopman binnen onze vereniging.
Zo’n veertig jaar geleden kwam je met Det en de kinderen bij ons thuis in de Lijestraat binnen lopen.
We zagen jullie altijd graag komen bij de Toer dur Lierup.
Het was met jou erbij altijd gezellig.
Voor mijn fietsende broers was je de ideale begeleider.
Je stond met reservewielen klaar en zorgde voor de drank na afloop.
De waardering en respect van hen voor jou is heel erg groot.
Onzen Har heeft jou het beste omschreven: Henk, jij werd voor ons allemaal een familievriend, een soort van familie zonder bloedband. Onder jouw bezielende leiding maakten we met de Toer dur Lierup een nieuwe start.
Na afloop werden meerdere pilsjes gedronken en zagen we dat je ook genoot van die gezellige avonden.
We hebben samen allerlei wieleractiviteiten op de kaart mogen zetten.
Onze plaatselijke wielerrondes werden nieuw leven ingeblazen en we begonnen met de klassieke Dr Pepper Race.
Later ook met de Peelland Toer.
Het kon niet uitblijven.
De wielermicrobe werd overgedragen.
Want ook je zoons Patrick en Davy gingen koersen en met de immens grote steun van jouw steun en toeverlaat Bernadet “ademde” jouw hele gezin wielrennen.
Det zat als het ware bij jou achterop de bagagedrager om je bij je activiteiten voor de wielersport te kunnen blijven steunen.
Je was erbij toen Pat in Steenwijk nationaal kampioen werd en Dave in Sevenum de koers won.
Je kon er zichtbaar intens van genieten.
Ook als jurylid was je op je best in jouw rol als voorzitter.
Niet voor niets heb je voor al je verdiensten voor de wielersport een Koninklijke onderscheiding in ontvangst mogen nemen.
We kunnen ons nog dat verbaasde gezicht herinneren toen je het Gemeentehuis binnen stapte.
Jouw grote kracht was om mensen bij elkaar te brengen.
Het liefste op de achtergrond maar o zó betrokken.
We hebben jou altijd gewaardeerd om de rust die je kon uitstralen naar anderen.
Henk, je stond positief in het leven en dat straalde je ook uit naar de mensen om je heen.
De laatste jaren ging je gezondheid achteruit en moest je telkens een klein beetje inleveren.
Jouw dagelijkse fietstocht bleef je desondanks toch nog heel lang maken.
Maar langzaamaan kwam je terecht in de laatste waaier en werd ook het fietsen een lijdensweg.
Het kaarsje ging langzaam uit.
Onze herinneringen aan dat laatste gesprek met jou zullen ons altijd bij blijven.
De bel voor de laatste ronde heeft definitief geluid.
Henk, het ga je goed, daarboven in de wielerhemel!
