CORONA-BLOG 37: BEDEVAARTSOORD EN WIELERNEST OMMEL

Op de valreep op Eerste Pinksterdag nog net op de laatste dag van de Meimaand heb ik voor mijn dagelijkse Coronablog de laatste hand gelegd aan de wielerhistorie van het bedevaartsoord Ommel. Na de “wielernesten” Deurne en Someren is het dit keer de beurt aan het Astense kerkdorp. Het is een hele zoektocht geweest in vergeelde wielerbladen, krantenartikelen, clubbladen en op het internet. Vooral via Gerard Timmermans heb ik het nodige fotomateriaal kunnen vinden. Samen met zijn broers Antoon en Theo is hij de vaandeldrager van de wielersport in Ommel. Natuurlijk krijgen ook broer en zus Pascal en Suzan van Bussel veel aandacht omdat zij op (inter) nationaal niveau presteerden. Opmerkelijk ook de wielermicrobe die de familie Haazen (van de Berken) onmiskenbaar heeft: grootvader Louis, zoon John en kleinzoon Dennis vinden we in de wielerannalen van Ommel terug. De twee meest markante wielrenners uit het agrarische dorp zijn Tiny van den Eijnden (van het komische muziekduo Stenzel en Kivits) en Martien Verbaarschot die een wereldreis in etappes op de racefiets heeft gemaakt. Na het raadplegen van de oude jaargangen van het weekblad Peelbelang op de website van heemkundekring De Vonder hebben we ook de informatie over de Jozefklassieker rond camping Oostappen (waar ik een programmaboekje van had) terug kunnen vinden. En om helemaal compleet te zijn hebben we ook nog wielerverzamelaar Jan van den Bosch in het “historisch” overzicht vermeld. Veel leesplezier! Om een zo compleet mogelijk beeld te krijgen van het “Wielernest Ommel” zijn eventuele aanvullingen en wijzigingen welkom via Messenger.

Pedaalridders van de Peel

CORONA-BLOG 36: OOK GEEN KERMISKOERS IN WESTERHOVEN.

Vanmiddag om twaalf uur zou, zonder de drastische Corona-maatregelen, het startschot gelost zijn voor de jaarlijkse wielerronde in kermisvierend Westerhoven. Voor het eerst zouden er ook handbikers van start gegaan zijn op het 1500 meter lange stratenparkoers langs de kermisattracties. De recreanten in de Kempen Cup hadden zich getoond, de fietsende vrouwen zouden weer punten verzameld hebben voor het Belisol Eindhoven Kempenklassement en de elite-en beloften mannen stonden (in het kader van hetzelfde klassement) garant voor een spannende koers. De juryleden zouden weer “vergast” worden op een hele rits versnaperingen en de ronde-missen hadden normaal gesproken “mijn” microfoon weer geleend om iedereen te bedanken. Niets van dit alles! Wat rest zijn de herinneringen (in woord en beeld)… Mijn eerste kennismaking met de wielerronde in Westerhoven dateert van de jaren tachtig toen de bijzonder actieve jeugdafdeling van TWC De Kempen diverse jeugdwielerrondes in de regio organiseerde. Het was wijlen Jan Hoevenaars (met vele verdiensten voor de club) die een kist met geluidsapparatuur in de hoek van de jurywagen had gezet waarmee ik het (als beginnend speaker) moest doen. In 2015 kwam er voor het eerst –op initiatief van ondermeer de plaatselijk wielrenster- Maud Kaptheijns een wielerronde voor de “volwassen” categorieën op de wedstrijdkalender. Maar ook de andere lokale favoriet Rick Burgmans kreeg elk jaar startgelegenheid. Onder de vlag van TWC De Kempen is de “kermiskoers” in korte tijd uitgegroeid tot een niet meer weg te denken wielerronde in de Kempenregio. Vandaag zou de zesde uitgave verreden worden. Ook weer tijdens de Giro, waarvan we tijdens de Dikke Bandenrace voor de kinderen (met een lokale speaker), verschillende bergritten in die vijf jaar mochten aanschouwen op het grote scherm van ontmoetingscentrum de “Buitengaander.” Overigens zou ik er vandaag niet bij geweest zijn omdat ik door de KNWU opgesteld was om de Ronde van Limburg – in het kader van de Nederlandse Loterij Topcompetitie- van commentaar te voorzien. Die combinatie – en het samenvallen met de meerdaagse ZLM Tour-had er wellicht voor gezorgd dat het deelnemersveld in Westerhoven bij de mannen beperkt zou zijn geweest. Volgend jaar hopelijk weer een nieuwe kans!

CORONA-BLOG 35: DRIE RUSH-HOURS GROOT SUCCES. 

Op de laatste vrijdagavond van mei stond ik vorig jaar aan de micro op de Grote Markt in Nijmegen. Daar vond onder ideale weersomstandigheden ( gadegeslagen door duizenden enthousiaste toeschouwers) de derde editie van “Rush Hour” plaats. Een nieuw succesvol wielerconcept in een tijdsbestek van minder dan twee uur in de vorm van een criterium gecombineerd met een puntenrit en afvalrit in één. In 2017 begonnen in de gezellige binnenstad van Nijmegen, het jaar daarop verreden in combinatie met de proloog van de Boels Ladies Tour in het centrum van Arnhem en vorig jaar weer terug op het stratenparkoers in het “hart” van de Gelderse universiteitsstad. Het “geesteskind” van Tim van Os, die met een betrekkelijk kleine kern medewerkers en medewerksters, de organisatie in handen had. Die ook niet schroomde om zelf de reclameborden te plaatsen en de muziek uit te kiezen als omlijsting van de unieke wielerronde. In die drie edities heb ik ook met drie verschillende collega-speakers mogen samenwerken. De eerste keer gebeurde dat met Joop Engelen, een jaar later was het Harrie Middeljans die mij assisteerde en vorig jaar viel de keuze van de organisatie op Laurens van de Klundert. De laatste twee jaar werden de live-beelden ook vertoond bij Omroep Gelderland en dat heeft zeker bijgedragen aan de groeiende populariteit van “Rush Hour.” Op de erelijst prijken bekende wielernamen als Dylan Groenewegen, Niki Terpstra en Fabio Jakobsen. Ook de huldigingen na afloop hadden telkens een speciaal karakter. Zo moest mijn jurycolbert vorig jaar naar de stomerij omdat Fabio de “gouden” brandblusser in stelling bracht. Ook de allerlaatste druppel Kwaremont smaakte naar meer. Jammer genoeg vonden we dit voorjaar geen wedstrijddatum op de wielerkalender terug voor een vierde uitgave van de “Rush Hour.” Eén van de wedstrijden, in de periode waarin ik nog als speaker actief was, waar ik met heel veel genoegen aan terugdenk!

CORONA-BLOG 34: NEVEN EN NICHTEN VAN HORIK.

Naar aanleiding van mijn bijdrage van vorige week over het TV-programma “Verborgen verleden” en de geplaatste foto’s van mijn voorouders kreeg ik deze foto van onzen Bart toegestuurd. Hierop zijn al de neven en nichten van de van Horik-kant met oma “van Lierup” te zien. We gaan ervan uit dat de foto gemaakt is toen oma de gezegende leeftijd van 75 jaar had bereikt in 1973. Ik moet toen zestien jaar geweest zijn. Het is niet moeilijk mij te vinden op de foto: in het midden, langharig, brildragend en vol jeugdpuistjes. Andere foto’s van mij uit die tijd zijn er dan ook niet gemaakt. Het feest van oma vond plaats in zaal van Oosterhout in Lierop. Waarmee ook de link gelegd is met de voorouders van mijn moeder Mien Sonnemans. Mijn betovergrootmoeder van moeders’ kant was namelijk Anna van Moorsel (1845-1914) die getrouwd was met Francis van Oosterhout (1844-1901). Op de overlijdensakte staat haar beroep, herbergierster in Lierop, vermeld…

CORONA-BLOG 33: TOUR TOPPER LEONTIEN VAN MOORSEL

Gisterenavond zag ik op TV een item over een jongen die door te extreem sporten een eetstoornis kreeg. Zijn bezorgde moeder sprak bij de kapper hierover Leontien van Moorsel aan. Die als ervaringsdeskundige onmiddellijk bereid was de jongen te helpen. Het was goed te zien dat het nu beter gaat met de jonge sporter. Natuurlijk hoort “Tinus” ook thuis in het rijtje van de TourToppers. Naast diverse Olympische titels, gewonnen wereldkampioenschappen en nationale titels won ze ook tweemaal het eindklassement van de “Tour Feminin”. Ik kan me nog de enerverende duels op de loodzware beklimmingen met Jeannie Longo herinneren. Toen ik eind jaren zeventig in het bestuur van Buitenlust kwam leerde ik haar als beginnend jeugdrenster kennen. Haar vader Harrie was clubsponsor van de jeugdafdeling van de Helmondse regionale wielervereniging en ook vanaf 1987 betrokken bij de organisatie van de “Acht van Boekel” in het kader van de Peelland Toer. Regelmatig werd ik vanaf die tijd gevraagd om in Boekel als ceremoniemeester te fungeren bij recepties na behaalde titels. Ook nu (zoals bij de Amstel Gold Race Ladies Edition) tref ik haar nog regelmatig bij de wielerkoersen. Haar Brabantse tongval is dan nog heel af en toe te horen. De zwart-wit foto dateert uit de jaren tachtig toen de eerste “Acht van Boekel” verreden werd. De andere foto is bijna 30 jaar later gemaakt tijdens de “Kermisronde van Luyksgestel” waar ik vorig jaar nog even met haar moeder Martha gesproken heb.

CORONA-BLOG 32: DE AUTO ALS VERVOERMIDDEL

Als je zoals we in Brabant zeggen “afgewerkt” bent (gestopt met lesgeven), de koersen nog steeds op slot zitten, de terrassen gesloten zijn, je over een deugdelijk rijwiel beschikt en de broodnodige boodschappen binnen een straal van honderd meter gekocht kunnen worden dan heb je de auto niet nodig. Daarom heb ik mijn meer dan tien jaar oude Nissan Qashqai de afgelopen maanden uitgeleend aan een 24-jarige inwoner van Eindhoven die daar heel blij mee was. En zijn vriendin ook. Ik heb de auto de afgelopen autoloze periode niet gemist. Nu heb ik sowieso al weinig met auto’s (voor mij louter een vervoermiddel om van de ene plek naar de andere te komen) dus daar lag ik niet wakker van. Voor mijn wielerpresentaties is de auto wèl onmisbaar. Daarvoor legde ik vorig jaar bijna 13.000 kilometer af. Hoewel ik dit jaar tot dusver de Nederlandse speaker ben met veruit de meeste wegwedstrijden (twee: de CRAFT-Ster van Zwolle en de Dorpenomloop in Rucphen) zal ik dat aantal kilometers bij lange na niet halen àls de wedstrijden vanaf september weer “vlot” getrokken kunnen worden. Zonder er een “challenge” van te willen maken heb ik toch nog een aantal foto’s kunnen vinden in mijn fotoarchief waar mijn auto van toen te zien is. Ik ben in die ruim veertig jaar behoorlijk honkvast geweest als het gaat om de keuze van het automerk. Omdat de plaatselijke garagehouder in Lierop Piet Bussers dealer was van Datsun ging dat geleidelijk over in Nissan. En als het gaat om de kentekennummers van mijn auto laat mijn geheugen mij af en toe in de steek. Ik heb zelfs eens als speaker tijdens een MTB-wedstrijd in “Groesbike” mijn eigen kentekennummer opgeroepen omdat de auto hinderlijk geparkeerd stond. Overigens heb ik mijn “gelegenheidschauffeur” laten weten dat ik (met de versoepeling van de Coronamaatregelen in zicht) mijn auto volgende week weer graag op de parkeerplaats in Someren terug zou willen zien. Ik herken de auto dan aan de , door het zonlicht fel aangetaste, autosticker van Bavaria Open Air…

CORONA-BLOG 31: TERUG IN DE TIJD: DE PEELLAND TOER. 

Vandaag gaan we voor de verandering weer eens “terug in de tijd.” In het midden van de jaren tachtig was ik in mijn vrije tijd meer bezig met organiseren dan met mijn wielerpresentaties. Als jonge dertiger zat ik vol met ideeën en één daarvan was de introductie van een avondzesdaagse in de regio Peelland. Daar waren in de jaren zeventig diverse wielerrondes noodgedwongen van de wielerkalender afgevoerd. In navolging van de IWAZ wilde ik in 1986 een meerdaagse op poten zetten bestaande uit criteria en een tijdrit op zes opeenvolgende dagen. Ik kreeg ook anderen- zoals mijn wielervrienden Henk en Bernadet van Seggelen en Ad van Grootel-zo enthousiast dat ik met mijn uitgewerkte draaiboek aanklopte bij de toenmalige directeur van de Rabobank in mijn dorp Theo Vinken die ook de publiciteitscommissie van de gezamenlijke Rabobanken in de regio Peelland interesseerde voor het initiatief. Een hoofdsponsor was binnen! Nu nog de invulling van het etappeschema. Mijn toenmalige woonplaats Lierop was als eerste aan de beurt, in de winter daarvoor hadden we meegeholpen een wielercomité in Someren op te richten, de ouders van de Liesselse renners die een jaar eerder bij de organisatie van het NK voor gesponsorde wielerclubs betrokken waren deden ook mee, we vonden oud-renner Jo van Lierop en DTS bereid in Deurne de kar te trekken, Henk Pijnenburg hadden we benaderd voor de chronorit in Neerkant en als bestuurslid van Buitenlust konden we ook de wielersupporters uit Gemert en Handel erbij betrekken. De eerste “Rabobank Peelland Toer” werd een succes: veel toeschouwers, mooi zomerweer, levendige koersen, uitgebreide aandacht in het Helmonds en Eindhovens Dagblad en enthousiaste organisatoren. Vijftien jaar lang zou de meerdaagse georganiseerd worden. In 2000 stond de vijftiende editie op het programma. Enkele weken vóór de “Peelland Toer” waren er echter nog geen twintig inschrijvingen binnen en besloten we alleen een overkoepelend klassement te laten verrijden voor de sportklasse, amateurs en veteranen. Ik ben vorige week begonnen met het samenstellen van jaaroverzichten die op mijn website te zien zijn. De terugblik op de eerste editie van 1986 (gewonnen door Martijn van Moorsel) is vanaf vandaag via onderstaande link te lezen. Die eerste “Rabobank Peelland Toer” betekende overigens ook het einde van de wielercarrière van onzen Bart die voor mij zijn afscheid een paar maanden had uitgesteld.

Terug in de tijd: de Peelland Toer 1986

CORONA-BLOG 30: GEMIS KASTEELRONDE MILL

Bij het indienen van mijn “verlanglijstje” afgelopen winter bij de KNWU-districtsconsul (de samensteller van de jury voor de wedstrijden in Zuid Oost Nederland) had ik ook deze zondag doorgegeven. De elfde uitgave van de “Kasteelronde” van Mill zou namelijk vandaag verreden worden. Een wielerronde waar ik graag de micro hanteerde omdat ik me daar altijd welkom voelde. Een enthousiaste plaatselijke toerwielerclub die, in samenwerking met wielervereniging de Maaskant, vooral startgelegenheid bood aan de breedtesportcategorieën binnen de KNWU. De laatste jaren was daar de wedstrijd voor vrouwen bijgekomen, wat een gelukkige keus is geweest. De organisatie liep zonder het te weten ook al vooruit op de huidige 1,5 meter samenleving door de het juryverhoog van van Kessel Oliehandel te gebruiken. Daar is het mogelijk om de juryleden met een afstand van 1,5 meter hun werk te laten doen. Omdat de microfoon die ik vorig jaar gebruikte geen aan-en uitknop had was die afstand voor mij toen al vanzelfsprekend! We zullen de gastvrijheid van de organisatoren vandaag missen: vooral de gezelligheid bij het etentje in ‘t “Lagerhuis” en het buurten met de medewerkers na afloop.

Mijn eerste kennismaking met de wielerronde van Mill was in 1974 toen ik als 17-jarige tiener vijftig kilometer op mijn gewone fiets (zonder versnellingen) aflegde om het Nationale kampioenschap voor aspiranten, nieuwelingen en veteranen te bezoeken. In de periode van 1966 tot 1976 werd er jaarlijks gekoerst in het “kastelendorp”. Op de erelijst vinden we ook de gebroeders Jan, Piet en Fons van Katwijk terug en hun plaatsgenoot Matje Gerrits die de eerste editie won. Piet is overigens nog lange tijd inwoner van Mill geweest, waarvoor in die tijd zelfs een supportersclub werd opgericht. Ook herinner ik me nog de namen van andere coureurs uit het dorp zoals de betreurde Jan van Boxtel, de talentvolle Han van Loon en Pedro Klomp. Ook Olympia’s Tour streek tweemaal neer in Mill. De laatste keer was dat in 1985. Lange tijd bleef het stil op organisatorisch gebied totdat de plaatselijke toerclub in 2010 de huidige “Kasteelronde” introduceerde. Hopelijk zien we elkaar volgend jaar weer terug…

CORONA-BLOG 29: GOEDE DOELEN BINGO SHOW

Zojuist op mijn Trek-Citybike (“stadsfiets”) teruggekeerd van mijn “wereldreis” naar het Limburgse Beringe kijk ik reikhalzend uit naar de “Bingo” van vanavond. Bij ons heette dat vroeger nog “kienen” wat ik Brabantser (en dus mooier) vind klinken. De inleiding voor mijn dagelijkse Corona-Blog. Vanaf de uitbraak van het Coronavirus in onze veel geplaagde regio heeft de lokale omroep voor de inwoners van de gemeenten Someren en Asten SIRIS maar liefst 130 afleveringen van het Coronajournaal uitgezonden. Daar wordt massaal naar gekeken. Waarmee het belang van een lokale omroep nog eens wordt onderstreept. Mijn broer Harrie maakt in deze barre tijden overuren. Hij stuurt mij vaak ’s avonds laat de voice-over teksten door, die ik dan thuis met behulp van een Beyer microfoon en een audio-mixer inspreek. Vaak zijn het schrijfteksten waarover ik meer dan eens “struikel”. Na een gemiddelde van drie pogingen ben ik redelijk tevreden (ik ben helaas geen Vincent Perquin, Bob van der Houven of Arno Lubbinge) en kan ik de teksten doorsturen naar de editors. Binnen enkele uren worden de goed bekeken filmpjes op Facebook, de website en in de TV-caroussel geplaatst. Wat me zelf aan mijn ingesproken teksten opvalt, is dat mijn “microfoonstem” de afgelopen twee maanden flink aan kracht heeft ingeboet. Geen enkele wielerpresentatie maar ook het wegvallen van het lesgeven op de basisschool is hier ongetwijfeld de reden van! SIRIS gaat vanavond voor het eerst live op TV een Goede Doelen Bingo Show uitzenden. Maar liefst 1500 “kieners” hebben zich aangemeld om vanuit thuis hieraan te kunnen deelnemen. We wensen de initiatiefnemers en deelnemers heel veel succes!

CORONA-BLOG 28: WEGSEIZOEN VOORTGEZET IN VIETNAM.

Mijn (oud) leerlingen luisterden vaak met open mond naar het verhaal dat ik met veel dramatiek vertelde. Toen ik in de jaren negentig voor de eerste keer op vakantie was in China was het voor mij altijd een probleem om de menukaarten in Chinese tekens in de restaurants te kunnen lezen. In één van die restaurants in de hoofdstad Beijing werden we na afloop van ons etentje opgeschrikt door een gil van één van de serveersters vanuit de keuken. De kok bleek daar met een knuppel een knaagdier met een lange, kale staart te hebben doodgeslagen. Het was niet de bedoeling dat we dat gezien hadden want we hoefden de drankjes niet af te rekenen. Of ik ooit deze delicatesse gegeten heb weet ik niet. Daarvoor waren de tekens op de menukaarten voor ons een compleet raadsel. Overigens vond ik het allemaal lekker en ben ik bij al mijn restaurantbezoeken in binnen-en buitenland nooit ziek geworden. Met hele goede herinneringen aan onze verre reizen naar Aziatische landen. Aan eten uit kraampjes op lokale markten heb ik me echter nooit gewaagd.

Na de uitbraak van het Coronavirus in China heeft ook het buurland Vietnam strenge maatregelen getroffen. Europeanen moeten nog steeds twee weken in quarantaine voordat ze het land in mogen. Nog steeds telt Vietnam geen enkele Coronaslachtoffer. In dit land in ontwikkeling wordt er in deze periode toch gewielrend. De HTV-Cup Truyèn Hinh is een achttien ritten tellende etappewedstrijd op de nationale kalender. De etappes zijn ook dagelijks via een livestream te volgen. Voor mij, bij gebrek aan beter als dagelijkse wielerbezigheid, de ultieme vervanging van de Giro. Het enige probleem is voor mij de “verstaanbaarheid” van de Vietnamese versies van Michel Wuyts, José de Cauwer, Renaat Schotte als duopassagier op de motor en Dione de Graaff (met imposante bril!). Wel allemaal iets jonger en veel rapper van tong. De enige Vietnamees die ik zelf ooit ontmoet heb verkoopt zijn loempia’s bij ons op het Wilhelminaplein. Drie uur lang zijn de etappes dagelijks te volgen. Met een klein peloton, nul toeschouwers langs het parkoers, rugnummers die in Vietnam ook zijkantnummers zijn (voor de commentatoren zijn de deelnemers dan beter te herkennen), tientallen identieke motorrijders in slagorde op hun motoren, aankomsten op ultra-brede zesbaanswegen, in de massasprints met 1,5 meter afstand tussen de renners(!) en een ellenlange uitgebreide huldigingsceremonie voor de “Diehards”. Je moet namelijk wel eerst ruim drie kwartier wachten voordat de eigenlijke huldiging begint. De show van huppelende cheerleaders en een dansend paard maken het wachten voor dansliefhebbers iets minder lang. Zelfs de eerste drie van de tussensprinten onderweg worden dagelijks gehuldigd en de eerste buitenlander in de daguitslag, die ook de enige buitenlandse deelnemer is. Van de weinige aanwezige toeschouwers (of waren het HTV-medewerkers?) telde ik er welgeteld drie die met mondkapjes door het beeld lopen. Ook de oogverblindend knappe Vietnamese ronde-missen dragen geen mondkapjes. Ze mogen niet de kussen uitdelen, maar alleen de prijzen (zoals knuffels) op een kussen aan de uitverkoren hoogwaardigheidsbekleder overhandigen. Via onderstaande link zijn de live-uitzendingen te bekijken.