TER NAGEDACHTENIS AAN WIELERVRIEND LEO VAN BERLO.
Enkele weken geleden kreeg ik nog een Nieuwjaarskaart van hem in de brievenbus en een mail van Leo waarin hij ons wielerboek wilde reserveren. Vanmiddag ontving ik het droevige bericht van het overlijden van Leo van Berlo, vijf dagen voordat hij 66 jaar zou worden. Een rasechte wielerman die grote verdiensten heeft gehad voor de regionale wielersport. Vanaf 1976 maakte hij deel uit van het bestuur van de oudste wielersupportersclub van ons land de “Lieshoutse Wielrenners”. Als secretaris was hij de spil binnen de organisaties van de supportersvereniging uit het brouwersdorp. Een supportersclub ook die nog steeds ongetwijfeld jaarlijks de meeste KNWU-organisaties van ons land op het programma heeft staan. Voor zijn vele verdiensten ontving hij in 1998 de gouden KNWU-speld, werd Leo in 2002 Koninklijk onderscheiden tot Ridderlijke graad van Lid in de Orde van Oranje-Nassau, werd hij in 2014 benoemd tot erelid van de supportersclub en ontving Leo in 2017 de Vrijwilligerspenning van de Gemeente Laarbeek. Voor andere wedstrijdorganisatoren in de regio was Leo altijd een dankbare en onmisbare hulp aan de inschrijvingstafel. Hij heeft ook nog deel uitgemaakt van het bestuur van de RTC Buitenlust in Helmond, van de Stichting Buitenlust Jeugdtoer en het jurykorps en bestuur van het KNWU-district Zuidoost Brabant. Ook de KNWU en jury zijn getroffen door dit verlies.
Velen zullen Leo ook blijvend herinneren van zijn talrijke bezoeken aan de wielerrondes in onze provincie. Op de fiets was hij er eigenlijk altijd. Weer of geen weer. Traditiegetrouw was de voormalige Bavaria-werknemer waar dan ook ter wereld present als supporter bij de Wereldkampioenschappen. Persoonlijk heb ik hele goede wielerherinneringen aan Leo. Onze eerste kennismaking dateert van het eind van de jaren zeventig toen we beiden als vrijwilliger meehielpen bij de “Buitenlust Jeugdtoer” in Griendtsveen. Toen ik enkele jaren geleden in zijn authentieke boerderij “Het Vagevuur” bij hem foto’s kwam uitzoeken, voor een presentatie tijdens hun jubileumavond, was het alsof de tijd binnen en buiten stil was blijven staan. Hij woonde in de boerderij uit het begin van de negentiende eeuw in de buurtschap Het Laar in het midden van de gemeente Laarbeek. Leo liet me toen ook zijn uitgebreide en netjes gerubriceerde wielerarchief zien. Het was me al bekend dat hij veel op had met het katholieke geloof, waaruit hij veel kracht putte toen hij enkele jaren geleden ernstig ziek werd. Aan de vooravond van de wielerklassieker in ons dorp nam hij jarenlang ’s nachts trouw deel aan de processie de “Stille Omgang” in de oude binnenstad van Amsterdam. We zullen Leo altijd als een echte wielervriend blijven herinneren en wensen zijn familieleden en naasten heel veel sterkte toe.
